Ἀκούων ταῦτα ὁ ἀσύνετος Νουμεριανός, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀπὸ φυσικὴν παχύτητα τοῦ νοός, ἐξ ἑτέρου δὲ ἀπὸ προαίρεσιν πονηράν, καὶ τρίτον ἀπὸ κακὴν καὶ ὀλέθριον συνήθειαν, δεν ἤκουσε κἂν ὀλίγον τὰ λεγόμενα. Ἐντραπεὶς ὅμως τοὺς παρεστῶτας, προσεποιήθη ὅτι ἠννόησε τὰ ὅσα ἤκουσεν ἀπὸ τὸν Ἅγιον, καὶ τὸν ἠρώτησε πάλιν λέγων· «Τί πρᾶγμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ὁ ἄνθρωπος, καθὼς καὶ πρότερον εἶπον, εἶναι ἀπὸ ὅλα τὰ πράγματα καὶ ζῷα τοῦ κόσμου τούτου τὸ τιμιώτατον, εἶναι ζῷον ἡμερώτατον, μεταδοτικὸν καὶ ἠγαπημένον τὸ ἓν μετὰ τοῦ ἄλλου, παρ’ ὅλον ὅτι τινὲς ἄνθρωποι ἀπὸ κακὴν προαίρεσιν γίνονται ἀγριώτεροι καὶ τῶν θηρίων». Εἰς τούτους πάλιν τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου, ὁ ἀσύνετος βασιλεὺς ἀπεκρίθη λέγων· «Μὰ τοὺς μεγάλους θεούς, ὁ Βαβύλας εἶναι σοφώτατος καὶ ἀληθεύει ἡ μεγάλη του φήμη· ὅμως ἐὰν ἤθελε θυσιάσει εἰς τοὺς θεούς, ἤθελε γίνει τέλειος κατὰ πάντα καὶ ἤθελε τιμηθῆ διὰ πολλῶν καὶ μεγάλων ἀξιωμάτων».

Ἀκούσας ταῦτα ὁ Ἅγιος ἠγανάκτησε μετὰ μεγάλης λύπης, ἐπειδὴ ἀφοῦ ἤκουσεν ὁ μιαρώτατος καὶ ἀνάξιος βασιλεὺς τοσούτους ἀληθεῖς καὶ ἱεροὺς λόγους, ἐξακολουθεῖ νὰ ἀναγκάζῃ τὸν Ἅγιον εἰς τὸ νὰ προσφέρῃ θυσίαν εἰς τοὺς δαίμονας. Ὅθεν λέγει πρὸς τὸν βασιλέα· «Ποῖα εἶναι τὰ ταξίματά σου καὶ τί ἀξίζουν τὰ ψευδῆ ἀγαθά σου ἐνώπιον τῆς εὐσεβείας, τῆς ὁποίας δὲν εἶναι κἂν εἰς τὸ ὀλίγον ἀντάξιος ὁ κόσμος ὅλος καὶ ὅστις ὑστερεῖται ἀπὸ τὴ εὐσέβειαν εἶναι πτωχὸς καὶ δυστυχής, καὶ ἐδῶ καὶ εἰς τὴν ἄλλην ζωήν;». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀσεβὴς Νουμεριανὸς ἐδαιμονίσθη ἀπὸ τὸν μεγάλον θυμὸν καὶ εὐθὺς ἐπρόσταξεν ἕνα μέγαν ἄρχοντα, ὀνόματι Οὐϊκτωρῖνον, ὅμοιόν του εἰς τὴν ἀσέβειαν, καὶ ἔβαλε σίδηρα εἰς τὸν λαιμὸν τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν περιέφερεν εἰς ὅλην τὴν χώραν, διὰ νὰ ἐντραπῇ δῆθεν καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὸν βασιλέα. Ὅμως ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής, φορῶν τὴν ἅλυσιν καὶ περιφερόμενος εἰς τὴν χώραν, εἶχεν ἄμετρον χαρὰν εἰς τὴν καρδίαν του, διότι διὰ τὸν γλυκύτατον Χριστὸν θεατρίζεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους διὰ νὰ θριαμβεύσῃ ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων.

Βλέπων ὁ μιαρὸς βασιλεὺς τὸν Ἅγιον εἰς τὰ δεσμά, τὸν ἐχλεύαζε λέγων· «Μὰ τοὺς θεούς, Βαβύλα, πρέπουν εἰς τοῦ λόγου σου τὰ σίδηρα, τὰ δεσμὰ καὶ ἡ περιφορὰ σου ἀνὰ τὴν χώραν». Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος· «Σὺ μὲν νομίζεις ταῦτα τὰ δεσμὰ περίγελων καὶ χλεύην, ἐγὼ ὅμως τὰ ἔχω τιμιώτερα καὶ ἐνδοξότερα ἀπὸ ὅ,τι ἔχεις σὺ τὰ βασιλικά σου ἐνδύματα καὶ ἀπ’ αὐτὸ τὸ διάδημα, τὸ ὁποῖον φορεῖς εἰς τὴν κεφαλήν σου».