Τῇ Δ’ (4ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμητοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ, Ἐπισκόπον Ἀντιοχείας, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ΤΡΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ.

Ἐκεῖνα δὲ τὰ εὐλογημένα, τέκνα Ἀβραμιαῖα ὑπάρχοντα καὶ γεννήματα εὐχῆς καὶ τὰ τρία, μὲ μίαν γνώμην καὶ γλῶσσαν ἀπεκρίθησαν πρὸς τὸν τύραννον· «Δολιώτατε καὶ πανοῦργε, προβάλλεις εἰς ἡμᾶς μὲ τὰς κολακείας σου θανάσιμον δόλωμα, διὰ νὰ μᾶς συλλάβῃς ὡς πτηνὰ εἰς τὴν παγίδα· μὴ γένοιτο νὰ ἀρνηθῶμεν τὴν εὐσέβειαν, δὲν θέλομεν ἀθετήσει ποτὲ τὴν πρὸς τὸν διδάσκαλόν μας Βαβύλαν κλῆσιν καὶ εὐπείθειαν, μὲ τοῦ ὁποίου τὰς εὐχὰς δὲν θὰ δυνηθῇς νὰ μᾶς νικήσῃς, Νουμεριανέ, οὔτε σύ, οὔτε ἄλλος τύραννος χειρότερος ἀπὸ σέ».

Ταῦτα λέγοντες οἱ εὐλογημένοι ἐκεῖνοι παῖδες μὲ θάρρος ἰσχυρὸν πρὸς τὸν τύραννον, ἐπληροφορεῖτο ὁ Ἅγιος Βαβύλας καὶ ἐχαίρετο ὅλως καθ’ ὑπερβολὴν καὶ ἐδόξαζεν ἀγαλλόμενος τὸν Θεόν, χωρὶς δὲ πλέον ἀμφιβολίαν τινά, ἔλεγε ταῦτα μεθ’ ἡδονῆς κατ’ ἰδίαν· «Ὦ μακάριοι καὶ τρισμακάριοι ἠγαπημένοι μου παῖδες, ἡ χαρὰ τὴν ὁποίαν μοὶ προξενεῖτε μὲ τὴν καλὴν καὶ ἀθλητικήν σας ὁμολογίαν εἶναι ἡ καλυτέρα ἀνταμοιβὴ τῶν κόπων μου διὰ τὴν ἐκπαίδευσιν εἰς τὰ καλὰ μαθήματα· τώρα τρυγῶ τοὺς καρποὺς περισσοτέρους ἀφ’ ὅ,τι ἐκοπίασα εἰς τὴν καλλιέργειαν. Εὐχαριστῶ σοι, Θεέ μου, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ γίνω τοιούτων παίδων διδάσκαλος, ὄχι παίδων, ἀλλὰ τροπαιοφόρων, ὄχι νηπίων κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἀλλὰ τελείων εἰς τὰς ἀρετάς».

Προστάσσει δὲ πάλιν ὁ βασιλεὺς νὰ φέρουν ἐνώπιόν του τὸν Ἅγιον· τούτου δὲ γενομένου λέγει πρὸς αὐτόν· «Ταῦτα τὰ παιδία φαίνεται νὰ εἶναι ἰδικά σου, Βαβύλα, ἐπειδὴ ὁμοιάζουν μὲ τὴν γνώμην σου». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ναί, βασιλεῦ, ἰδικά μου εἶναι διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὐχὶ ὅμως κατὰ σάρκα, ὡς ἡ μιαρά σου διάνοια ὑπονοεῖ». Καὶ ὁ τύραννος λέγει· «Ἀλλὰ διατί δὲν θυσιάζεις εἰς τοὺς θεούς, νὰ λυτρωθῇς καὶ σὺ καὶ νὰ μὴ ἔχωμεν καὶ ἡμεῖς φροντίδας εἰς τὸ ἑξῆς; εἰ δὲ καὶ σὲ ἠνωχλήσαμεν μὲ τὰς τιμωρίας, τὰς ὁποίας σοῦ ἐκάμαμεν πρότερον, διὰ τοῦτο δὲ ἐσκανδαλίσθης καὶ σκληρυνθεῖσα ἡ καρδία σου δὲν ἀφήνει νὰ καταπεισθῇς, ἡμεῖς θέλομεν σὲ ἀνταμείψει μὲ βασιλικὰς δωρεάς, πλουτοποιὰ χαρίσματα καὶ ἀξιώματα τοιοῦτα, ὥστε νὰ λησμονήσῃς τελείως ὅσα ὑπέστης πρωτύτερα. Ἔπρεπέ σου μάλιστα, διδάσκαλε Βαβύλα, καθὼς εἶσαι γέρων καὶ γνωστικός, νὰ συμβουλεύσῃς αὐτὰ τὰ ἀνήλικα παιδία νὰ θυσιάσουν, διὰ νὰ μὴ μαρανθῇ πρὸ τοῦ καιροῦ του τὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας των».


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ δὲ τὸ Ὡρολόγιον ἤθλησεν ἐπὶ Δεκίου τὸ 250.

[2] Ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐν τῷ δευτέρῳ λόγῳ αὐτοῦ εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἱερομάρτυρα Βαβύλαν ἀναφέρει καὶ περὶ τῆς ὑποθέσεως ταύτης, λέγων· «Λαβὼν γὰρ (ὁ Νουμεριανὸς δηλαδὴ) νόμῳ Φιλίας καὶ συνθηκῶν τὸ παιδίον ἐκεῖνο τὸ βασιλικόν, πάντα ὁμοῦ κατεπάτησε καὶ ἀνέτρεψε τοὺς ὅρκους, τὰς συνθήκας, τὴν πρὸς ἀνθρώπους αἰδῶ, τὴν πρὸς τὸ θεῖον εὐλάβειαν, τὸν ἀπὸ τῆς ἡλικίας ἔλεον … τούτων, λέγω, οὐδὲν εἰς νοῦν ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος ἐβάλετο, ἀλλὰ πάντα ρίψας ἀθρόως ἀπὸ τῆς ψυχῆς, τὸν φόνον ἐναγέστατον ἐργάζεται». (Τόμος Εʹ, τῆς ἐν Ἐτόνῃ ἐκδόσεως καὶ τόμος 50 τῆς ἐκδόσεως Migne).

[3] Ὁ Χρυσορρήμων βεβαιοῖ τοῦτο, ὅπερ λέγει ἐνταῦθα ὁ Συναξαριστής, λέγων τὰ ἑξῆς· «Μέλλων τοίνυν ὁ μακάριος ἀποσφάττεσθαι Βαβύλας, μετὰ τοῦ σιδήρου τὸ σῶμα ταφῆναι ἐπέσκηψε, δεικνύς, ὅτι τὰ δοκοῦντα ἐπονείδιστα εἶναι, ταῦτα, ὅταν διὰ τὸν Χριστὸν γένηται, σεμνά τε ἐστὶ καὶ λαμπρά· καὶ οὐ μόνον οὐκ ἐγκαλύπτεσθαι, ἀλλὰ καὶ σεμνύνεσθαι ἐπ’ αὐτοῖς χρὴ τὸν πάσχοντα· κἂν τούτῳ τὸν μακάριον Παῦλον μιμούμενος, ὃς ἄνω καὶ κάτω τὰ στίγματα, τὰ δεσμά, τὴν ἅλυσιν ἔστρεφε, καυχώμενος καὶ μεγαλοφρονῶν ἐφ’ οἷς ᾐσχύνοντο ἕτεροι». (Λόγος βʹ εἰς τὸν Ἱερομάρτυρα Βαβύλαν). Καὶ καθὼς οἱ ἐν πολέμῳ νικήσαντες ἦτο συνήθεια καὶ ἐθάπτοντο μαζὶ μὲ τὰ ὅπλα ἐκεῖνα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐνίκησαν τοὺς ἐχθρούς, τοιουτοτρόπως καὶ ὁ Ἱερομάρτυς οὗτος Βαβύλας ἠθέλησε νὰ ἐνταφιασθῇ μαζὶ μὲ τὰς ἁλυσίδας ἐκείνας, μὲ τὰς ὁποίας ἐνίκησε τὸν διάβολον, ἔχων πρὸς τούτοις καὶ τὸν θώρακα τῆς πίστεως καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου καὶ τὰ ἄλλα νοητὰ ὅπλα· ὅθεν εἶπεν ὁ ἴδιος Χρυσορρήμων· «Ἔτι γὰρ καὶ νῦν παράκειται ταῦτα τὰ ὅπλα τοῖς τοῦ Χριστοῦ στρατιώταις· καὶ καθάπερ τοὺς ἀριστέας μετὰ τῶν ὅπλων θάπτουσιν οἱ βασιλεῖς, οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς ἐποίησε καὶ μετὰ τῶν ὅπλων αὐτοὺς ἔθαψεν· ἵνα καὶ πρὸ τῆς ἀναστάσεως δείξῃ πᾶσαν τὴν δόξαν καὶ τὴν δύναμιν τῶν Ἁγίων». (Λόγος εἰς τὸν Μάρτυρα Βαρλαάμ).

Ὁ δὲ Θεοδώρητος ἐν βιβλίῳ γʹ, κεφ. θʹ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας προσθέτει, ὅτι ὁ παραβάτης Ἰουλιανός, μέλλων νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὴν Περσίαν καὶ νὰ πολεμήσῃ, ἠρώτησε τὸν ἐν Δάφνῃ Ἀπόλλωνα νὰ τοῦ προείπῃ τὰ μέλλοντα· ὁ δὲ εἶπεν, ὅτι ἐμποδίζεται ἀπὸ τοὺς γετονεύοντας νεκρούς, ἐννοῶν ὁ ψευδόμαντις τὸ λείψανον τοῦ καλλινίκου τούτου Μάρτυρος Βαβύλα καὶ τῶν συναθλησάντων μετ’ αὐτῶν Παίδων· τούτου ἕνεκα ὁ Ἰουλιανός, γινώσκων τῶν Μαρτύρων τὴν δύναμιν, προσέταξε καὶ ἐσήκωσαν ἀπὸ ἐκεῖ οἱ Χριστιανοὶ τὰ ἅγια Λείψανα τοῦ θείου Βαβύλα, οἵτινες χορεύοντες καθ’ ὁδὸν καὶ τὴν Δαβιδικὴν ᾄδοντες μελῳδίαν, καθ’ ἕκαστον κῶλον ἀπεφθέγγοντο· «Αἰσχυνθήτωσαν πάντες οἱ προσκυνοῦντες τοῖς γλυπτοῖς»· διότι ἐλογίζοντο ἧτταν τοῦ δαίμονος τὴν μετάθεσιν τοῦ Μάρτυρος.