ἂν καὶ τὸν ἠρνήθησαν πρότερον, τὸ δὲ διὰ νὰ ἐμφράξῃ τὰ στόματα ἀνοήτων τινῶν, οἵτινες φλυαροῦν ὅτι δὲν πρέπει νὰ τιμῶνται ὡς Μάρτυρες οἱ τὸν Χριστὸν ἀρνηθέντες πρότερον, διὰ ταῦτα, λέγω, τὰ αἴτια ἐνήργησε καὶ τὸ ἑξῆς θαῦμα μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου, καθὼς μᾶς τὸ διηγήθη ὁ εἰς τοῦτο ὑπηρετήσας ἀξιόπιστος καὶ εὐλαβέστατος Ἱερομόναχος.
Κατὰ τὴν προρρηθεῖσαν Νέαν Ἔφεσον, ὅπου ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος Πολύδωρος, ἦτο Χριστιανός τις, τὸ ὄνομά του Νικόλαος, ὅστις ἔπασχεν ἀπὸ δαιμόνιον φοβερόν, τὸ ὁποῖον ἐλάλει διὰ στόματός του καὶ ἐφανέρωνε πολλάκις καὶ αὐτὰ τὰ ἀπόκρυφα καὶ μυστικά· ὅθεν βλέπων αὐτὸν ὁ ρηθεὶς Ἱερομόναχος, ὅστις εἶχε μέρος ἀπὸ τὰ ἅγια λείψανα καὶ μέρος ἀπὸ τὸ σχοινίον, μὲ τὸ ὁποῖον ἐκρέμασαν τὸν Μάρτυρα Πολύδωρον, συνεπόνεσε τὴν συμφορὰν τοῦ δαιμονιζομένου, ὡς συμπαθὴς καὶ φιλάδελφος· καὶ βαλὼν τὸ μὲν σχοινίον εἰς τὴν παλάμην του, τὸν δὲ δάκτυλον τοῦ Μάρτυρος ἐντὸς τοῦ κόλπου του, ἐπῆγεν εἰς τὸν πάσχοντα· καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ὡς ἐμβῆκεν εἰς τὴν θύραν τοῦ οἴκου του καὶ τὸν εἶδεν ὁ δαιμονιζόμενος, ἠγριώθη τὸ δαιμόνιον καὶ μὲ μεγάλας φωνὰς ἔκραζε· «Τί ἦλθες ἐδῶ, νὰ μὲ καύσῃς; (καλῶν αὐτὸν ἐξ ὀνόματος) ἐκάηκα, ἐκάηκα». Ὁ δὲ Ἱερομόναχος πλησιάσας ἐγγύτερον καὶ ἐκβαλὼν τὸ καλυμμαύχιόν του ἐπετίμησε τὸ δαιμόνιον ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ εἰπῇ διατί φωνάζει τοιουτοτρόπως· ὁ δὲ δαίμων βιαζόμενος ἀπὸ τὴν ἀόρατον τοῦ θεοῦ δύναμιν ὡμολόγησε καὶ μὴ θέλων τὴν ἀλήθειαν, λέγων ὅτι «Ἐκάηκα, ἐπειδὴ μοῦ ἔφερες ἐδῶ τὸν δάκτυλον καὶ τὸ σχοινίον τοῦ Μάρτυρος Πολυδώρου»· καὶ οὕτω φωνάζων ἐξῆλθε τοῦ πάσχοντος, καὶ ἔμεινεν εἰς τὸ ἑξῆς ὁ ἄνθρωπος ὑγιής, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς ἐνοικούσης καὶ μετὰ θάνατον εἰς τὰ τίμια λείψανα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Μάρτυρος Πολυδώρου· οὗ ταῖς πρεσβείαις λυτρωθείημεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ πάσης ἐπηρείας δαιμονικῆς καὶ ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.