Καὶ πάλιν, προσεπάθησαν ἐκεῖνοι νὰ τὸν κρατήσουν εἰς τὴν πίστιν των, ὑποσχόμενοι πολλὰ δῶρα ἢ ἀπειλοῦντες αὐτὸν μὲ θάνατον, ἀλλ’ ὁ Μάρτυς ἐπέμενεν εἰς τὴν ἀπόφασίν του, διότι εἶχε κατοικήσει πλέον εἰς τὴν ψυχήν του ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ αὐτοσοφία τοῦ Θεοῦ. Τότε διέταξαν νὰ τὸν ρίψουν πάλιν εἰς τὴν φυλακὴν ἀπειλοῦντες αὐτὸν ὅτι ἔχουν ἀπόφασιν νὰ τὸν κρεμάσουν καὶ νὰ συλλογισθῇ. Ἐνέκλεισαν λοιπὸν πάλιν τὸν κατὰ ἀλήθειαν μέγαν καὶ καρτερόψυχον Ἀθλητὴν εἰς τὴν φυλακήν, ἕως εἰς ἄλλην ἐξέτασιν· τὸ ἑσπέρας προσέταξεν ὁ κριτὴς νὰ τὸν τιμωρήσουν· καὶ ἐδῶ ἂς στοχασθῇ ἕκαστος ἓν τοιοῦτον γένος, ὡς ἐκεῖνο, πῶς ὥρμησαν ἐναντίον του, λαβόντες παρὰ τοῦ ἐξουσιαστοῦ ἄδειαν· σχεδὸν ὅλην τὴν νύκτα ἐκείνην μὲ διαφόρους τρόπους ἐβασάνισαν τὸν εὐλογημένον ἄλλοι ἔφερναν κεράμους πεπυρακτωμένας καὶ τὰς ἔβαλλον εἰς τοὺς ὤμους καὶ εἰς τὰς μασχάλας τοῦ Μάρτυρος, ἄλλοι ἔφεραν δίσκον πεπυρακτωμένον καὶ τὸν ἐφόρεσαν εἰς τὴν κεφαλὴν ὡς σκούφιαν, ἄλλοι δέ τινες πλέον ἀνηλεεῖς καὶ ἄσπλαγχνοι, μὴ ἀρκεσθέντες εἰς αὐτά, ἔφεραν καὶ σύρμα σιδηροῦν καὶ τὸ εἰσήγαγον εἰς τὸ κρύφιον μέλος. Καὶ ἐδῶ κατὰ ἀλήθειαν στοχάζομαι, ὅτι ἐκεῖνοι μὲν ὡς ἐχθροὶ καὶ ἄσπλαγχνοι ἐθεράπευον μὲ αὐτὰς τὰς βασάνους τὸν θυμόν των καὶ τὴν κακίαν των, ἀπέβαινον ὅλα ὅμως αὐτὰ κατὰ τὸν πόθον του, διότι εἶχεν ὁ μακάριος πολὺ μῖσος εἰς τὴν βδελυκτὴν ἐκείνην σφραγῖδα τῆς περιτομῆς καὶ ὅσον ἐστοχάζετο ὅτι εἶχεν ἐπάνω του τοιοῦτον μίασμα, τόσον ἠγανάκτει καὶ πικρότατα ἀνεστέναζε καὶ μὲ ἄκρον πόθον ἐζήτει νὰ ἀπορρίψῃ αὐτὸ ἀφ’ ἑαυτοῦ. Ὅθεν ἐκτὸς τὰ ἄλλα μαρτύρια, μὲ τὰ ὁποῖα ἰάτρευε τὴν ἄρνησίν του, ἔλαβε καὶ ἐκεῖνο, ὡς θεραπείαν καὶ ἀποβολὴν τῆς βδελυρᾶς ἐκείνης περιτομῆς.

Τὴν ἄλλην ἡμέραν, ἥτις ἦτο Κυριακή, πάλιν ἐξάγουν τὸν Μάρτυρα ἀπὸ τὴν φυλακὴν, συναχθέντες πλῆθος Ἀγαρηνῶν καὶ πάλιν φέρουν εἰς τὸ κριτήριον τὸ πρόβατον τοῦ Χριστοῦ· ἦτο δὲ ὥρα τρίτη τῆς ἡμέρας· καὶ τὸν ἐρωτοῦν: «Ἦλθες εἰς τὸν ἑαυτόν σου, μετενόησας;». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Ἐγὼ σᾶς εἶπα, ὅτι εἰς τὸν ἑαυτόν μου εἶμαι, τὸν νοῦν μου τὸν ἔχω· τί μὲ πειράζετε;». Πάλιν τοῦ λέγουν· «Ἄλλον καιρὸν πλέον δὲν ἔχεις διὰ νὰ συλλογισθῇς ἔφθασε τὸ τέλος σου». Ὁ δὲ Μάρτυς μὲ πραεῖαν φωνὴν ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ τὸν Ἰησοῦν μου δὲν ἀρνοῦμαι, Χριστιανὸς ἐγεννήθην, Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω». Ἐκεῖνοι τοῦ λέγουν· «Αἴ, παιδί μου, καιρὸς δὲν ἔμεινεν ἄλλος, θὰ σὲ κρεμάσωμεν». «Τὸ ἠξεύρω», ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς.