Εἰς τόσην δὲ συντριβὴν ἦλθεν ὁ εὐλογημένος, ὥστε ἔκλαιε πικρῶς καὶ πολλὰς νύκτας ἐπέρασεν ἄϋπνος, ἀναστενάζων ἐκ βάθους καρδίας καὶ ἐπικαλούμενος τὴν Θεοτόκον εἰς βοήθειαν· ὅθεν καὶ εἰς τοὺς ἀκούοντας καὶ ὁρῶντας πολὺν οἶκτον ἐκίνει καὶ συμπάθειαν· ὁμοῦ δὲ εἰς ὅλα ταῦτα ἔγραψε καὶ τὰς ἁμαρτίας του ὅλας, ὅσας ἥμαρτεν ὡς ἄνθρωπος εἰς ὅλην του τὴν ζωήν, διὰ νὰ μὴ λησμονήσῃ καμμίαν, καὶ τὰς ἐξωμολογήθη μὲ λεπτομερῆ καὶ ἀληθινὴν ἐξομολόγησιν.

Τέλος, ἀφοῦ ἐπληρώθησαν τεσσαράκοντα ἡμέραι, μὴ δυνάμενος νὰ ἀναβάλῃ πλέον τὸν καιρὸν ἀπὸ τὴν φλόγα ἥτις ἤναπτεν εἰς τὰ σπλάγχνα του διὰ τὸ μαρτύριον, ἔλαβε τὰς ἱλαστικὰς εὐχὰς κατὰ τὴν ἱερὰν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐχρίσθη διὰ τοῦ ἁγίου Μύρου, μετέλαβε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ οὕτω στομωθεὶς τὴν ψυχὴν καὶ ἐνδυναμωθεὶς μὲ τὴν ἐπουράνιον τροφήν, ἐξῆλθε τῆς νήσου εἰς τὰς εἴκοσι πέντε τοῦ Αὐγούστου, συνοδευθεὶς καὶ ἀπὸ ἕνα θεοσεβῆ καὶ ζηλωτὴν ἀδελφόν, μὲ τὸν ὁποῖον ὁμοῦ ἀπέπλευσαν εἰς τὴν Νέαν Ἔφεσον, διὰ νὰ ἐκπληρώσῃ ἐκεῖ τὸν πόθον του, ἤτοι τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον. Τοὺς δὲ πολέμους καὶ τοὺς λογισμοὺς τοὺς ὁποίους ἔφερεν εἰς αὐτὸν ὁ ἐχθρός, διὰ νὰ τὸν ἐμποδίσῃ εἶναι ἀδύνατον νὰ τοὺς περιγράψω, ἀλλ’ ὁ γενναῖος ἐκεῖνος, μὲ τὴν δύναμιν τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐφάνη κατὰ πάντα νικητής, καταπατήσας λέοντα καὶ δράκοντα, ὡς αὐτὸς πολλάκις ὁ ἴδιος τοῦτον τὸν λόγον συνείθιζε νὰ λέγῃ.

Κατευοδωθεὶς ὅθεν, σὺν Θεῷ Ἁγίῳ ἐκεῖσε τῇ πρώτῃ Σεπτεμβρίου εἰς τὰς τέσσαρας ὥρας τῆς ἡμέρας, ἐπῆγεν ὁ μακάριος εἰς τὸν μουφτῆν [1] καὶ τοῦ λέγει· «Ἐγώ, αὐθέντα, ἠγόρασα δύο πιστόλας· ἡ μία ἀπὸ αὐτὰς εἶναι πολὺ καλὴ καὶ στερεά, ἡ δὲ ἄλλη εἶναι ἐλαττωματικὴ καὶ τὰ στολίδια ποὺ ἔχει ἔξωθεν, διὰ νὰ φαίνεται ὡραία, τὰ ἐδοκίμασα εἰς τὸ ὀξὺ καὶ εἶναι ὅλα κίβδηλα. Ὅθεν ἐγὼ δὲν τὴν θέλω, ἐπειδὴ μὲ ἐγέλασεν ἐκεῖνος ποὺ μοῦ τὴν ἔδωκεν· εἶναι λοιπὸν νόμιμον νὰ τὴν δώσω ὀπίσω, ὅπως εἶναι;». Ὁ μουφτῆς ἀποκρίνεται· «Ναί, εἶναι νόμιμον». «Δός μοι φετφᾶν [2]», τοῦ λέγει ὁ Μάρτυς· καὶ αὐτὸς τοῦ ἔδωκε. Λαβὼν δὲ τὸν φετφᾶν ὁ Ἅγιος, τὴν αὐτὴν ὥραν ἐπῆγεν εἰς τὸν κριτὴν καὶ τοῦ λέγει· «Ἔχω μίαν ὑπόθεσιν»· ἐκεῖνος δὲ τοῦ ἀποκρίνεται· «Ποία εἶναι ἡ ὑπόθεσίς σου;». Ὁ Μάρτυς διηγεῖται τότε τὴν ὑπόθεσιν τῆς προαναφερθείσης πιστόλας καὶ τοῦ δίδει τὸν φετφᾶν. Ὁ κριτὴς τὸν ἐρωτᾷ· «Ποῖος εἶναι ὁ ἀντίδικός σου;». Ἀποκρίνεται ὁ Μάρτυς· «Σὺ εἶσαι ὁ ἀντίδικός μου». Ὁ δὲ κριτής, τοῦτο ἀκούσας, ἔμεινεν ὡς ἐκστατικὸς καὶ τοῦ λέγει· «Τί σοῦ ἔκαμα; ἐγὼ ἄλλην φορὰν δὲν σὲ εἶδον».