Ταῦτα ἰδὼν ὁ Ἀγάπιος, ἠννόησεν ὅτι ὁ Σμάραγδος ἦτο ἡ θυγάτηρ τοῦ Παφνουτίου, καὶ σπεύσας τὸ ἀνήγγειλεν εἰς τὸν Προεστῶτα καὶ εἰς πᾶσαν τὴν Ἀδελφότητα. Ὅθεν ἔδραμον ὅλοι καὶ διηγωνίζοντο ποῖος νὰ πλησιάσῃ πρότερον εἰς ἐκεῖνο τὸ ἅγιον λείψανον, ὅπως τὸ ἀσπασθῇ δι’ εὐλάβειαν. Εἷς δὲ Ἀσκητής, ἔχων τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν τυφλόν, ἀσπασθεὶς τὴν Ἁγίαν, ὢ τοῦ θαύματος! εὑρέθη μὲ δύο ὀφθαλμοὺς καὶ ἀπὸ τὸ τεράστιον αὐτὸ κατεννόησαν πόσης παρρησίας ἠξιώθη πρὸς Κύριον, καὶ ηὔξησαν μάλιστα τὴν πρὸς αὐτὴν εὐλάβειαν καὶ δοξολογήσαντες ἱκανῶς, ἐνεταφίασαν ἐντίμως, ὡς ἔπρεπεν, ἐκεῖνο τὸ ἱερώτατον λείψανον, ἔλαμψε δὲ τὸ πρόσωπον τῆς Ἁγίας ὡς ὁ ἥλιος. Ὁ δὲ Παφνούτιος ἀπὸ τότε δὲν ἀνεχώρησε τῆς Μονῆς, ἀλλὰ διεμοίρασεν ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα εἰς πτωχούς, εἰς σχολεῖα καὶ εἰς Ἐκκλησίας καὶ κατῴκησεν εἰς τὸ Μοναστήριον, γενόμενος δὲ Μοναχός, ἔμεινεν εἰς τὸ κελλίον τῆς Εὐφροσύνης, εἰς τὴν αὐτὴν ψάθην κατακλινόμενος. Ἐπέζησε δὲ ὡς Μοναχὸς δέκα ἔτη ἐναρετώτατα καὶ εὐσεβέστατα. Μετὰ δὲ τὴν τελευτὴν τούτου, τὸν ἐνεταφίασαν εἰς τὸ μνημεῖον τῆς Εὐφροσύνης, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, ᾧ πρέπει τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.