καταφρονεῖ σαρκὸς ἡδυπάθειαν καὶ ἡδονὰς τοῦ παρόντος βίου, καὶ ἀναλαμβάνει τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ τὸν γλυκύτατον, ἀπελθοῦσα εἰς ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον αὐτὴν ταύτην τὴν ἡμέραν, καθ’ ἣν ἀπ’ ἐκεῖ ἀνεχώρησεν ὁ Παφνούτιος. Ὁ δὲ Προεστὼς τὴν ἠρώτησε κατὰ τὴν τάξιν πόθεν ἦτο καὶ τί ἐζήτει. Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Σμάραγδος ὀνομάζομαι, δέσποτα, καὶ εἶμαι εὐνοῦχος ἐκ τοῦ παλατίου τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου· ἐπειδὴ δὲ ἐβαρύνθην τοὺς θορύβους καὶ τὴν σύγχυσιν τοῦ βίου, ἀκούσας δὲ καὶ τὴν καλὴν φήμην καὶ τὰς ἀρετὰς τῆς ἁγιωσύνης σας, ἦλθον νὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ μὲ δεχθῆτε εἰς τὴν συνοδείαν σας». Ὁ δὲ θεοφιλὴς Προεστὼς εὐφρανθεὶς εἰς τοὺς λόγους της καὶ βλέπων τοῦ ἤθους τὴν εὐκοσμίαν, εἶπεν εἰς αὐτήν· «Ἰδοὺ τὸ Μοναστήριον, τέκνον, καὶ ἂν σοῦ ἀρέσῃ, παράμεινον· πλὴν ἐπειδὴ εἶσαι πολὺ νέος καὶ δὲν γνωρίζεις τὴν τῶν Μοναχῶν κατάστασιν, πρέπει νὰ σοῦ δώσωμεν ἕνα Γέροντα, εἰς τὸν ὁποῖον νὰ ὑποταχθῇς, ἕως νὰ μάθῃς τῆς πολιτείας αὐτῆς τὴν ἀκρίβειαν». Ἡ δὲ ἔκλινε τὴν κεφαλὴν καὶ ὑπεσχέθη νὰ κάμνῃ ἀόκνως πάντα τὰ προσταττόμενα, ὄχι μόνον τοῦ Γέροντος, εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ὑπετάσσετο, ἀλλὰ καὶ πάσης τῆς ἀδελφότητος.

Ἐκάλεσεν ὅθεν ὁ Ἡγούμενος ἕνα σοφὸν εἰς τὰ θεῖα καὶ ἐνάρετον Γέροντα, ὀνόματι Ἀγάπιον, εὑρισκόμενον εἰς τὸ ἄκρον τῆς ἀπαθείας καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «Δέξου τὸν νέον αὐτὸν εἰς τὴν κέλλαν σου ὑποτακτικόν, καὶ κάμε τρόπον νὰ γίνῃ ἐναρετώτερός σου». Ὑπετάσσετο δὲ ἡ Εὐφροσύνη εἰς τὸν Γέροντα μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ φρόνησιν. Ὁ δὲ ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος δαίμων ἐφθόνησεν, ὅτι μία ἁπαλὴ κόρη τὸν ἐνίκησε καὶ ἐμηχανᾶτο νὰ σμικρύνῃ τὸν πόθον της, καὶ ποτὲ μὲν τῆς ἐνεθύμιζε τὴν ἀγάπην τοῦ πατρὸς καὶ τὸν πόθον τοῦ μνηστῆρος, ποτὲ δὲ τὴν δόξαν τοῦ κόσμου, τὸν πλοῦτον καὶ τὴν λοιπὴν τῆς σαρκὸς τρυφήν. Ἰδὼν δὲ ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ χαυνώσῃ τὸν τόνον τῆς ἀρετῆς, ἔτρωσε τοὺς ἄλλους Μοναχοὺς εἰς ἔρωτα τοῦ κάλλους της, καὶ βλέποντες αὐτὴν ἐσκανδαλίζοντο. Ὅθεν ἐφανέρωσαν ταῦτα εἰς τὸν Προεστῶτα, ὅστις διέταξε τὸν Σμάραγδον νὰ ἡσυχάζῃ εἰς ἓν κελλίον ἀναχωρητικόν, καὶ οὔτε αὐτὸς νὰ ὑπάγῃ ἀλλαχοῦ οὔτε ἄλλον ἀδελφὸν νὰ ὑποδέχεται εἰς τὴν κέλλαν του, οὔτε νὰ συνομιλῇ μέ τινα τὸ σύνολον, ἀλλὰ νὰ ἀναγινώσκῃ μόνος του τὴν ἀκολουθίαν, καὶ ὁ Ἀγάπιος νὰ τοῦ κομίζῃ τὰ πρὸς τὴν χρείαν, οὐ μόνον τὰ πνευματικά, ἀλλὰ καὶ τὰ σωματικά, τοὐτέστι τροφὰς καὶ ἐνδύματα.