Ὁ δὲ ὑπεσχέθη αὐτὴν ἑνὸς μεγάλου καὶ πλουσίου ἄρχοντος, καὶ ἤξευρε μὲν τῆς κόρης τὴν φιλόθεον γνώμην, τὴν ὁποίαν εἶχε, νὰ δουλεύσῃ τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ, ὅμως διότι ἦτο ὁ συμπένθερος ἐξ εὐγενῶν, ἀπεφάσισε τὸ συνοικέσιον. Ὁ δὲ Κύριος, ὁ ἀληθὴς Νυμφίος τῆς κόρης, ζηλῶν ἐζήλωσε καὶ ἁρπάσας αὐτὴν ἐκ μέσου αὐτῶν εἰς βίον κρείττονα καὶ πολιτείαν ἰσάγγελον καθωδήγησε· καὶ ἀκούσατε, νὰ λάβητε πολλὴν ἀγαλλίασιν.
Ὅταν ἔφθασε τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τῆς ἡλικίας της ἡ Εὐφροσύνη καὶ ἤθελον νὰ τελέσουν τοὺς γάμους, λαβὼν αὐτὴν ὁ πατήρ της ἀπῆλθεν εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον, λέγων ταῦτα πρὸς τὸν Ἡγούμενον· «Ἰδού, Πάτερ τίμιε, σοῦ παρουσιάζω τὸν καρπὸν τῆς σῆς εὐχῆς καὶ δεήσεως, νὰ τὴν εὐχηθῇς, διότι τὴν ὑπάνδρευσα, καὶ θὰ τὴν στείλω ταχέως εἰς τὸν νυμφίον της, καὶ νουθέτησον αὐτήν, πῶς νὰ εὐαρεστήσῃ τῷ Θεῷ». Εἶπε λοιπὸν εἰς αὐτὴν ὁ Ἡγούμενος σωτήρια λόγια καὶ ψυχωφελῆ ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἐνώπιον τοῦ Παφνουτίου. Ἐν τούτῳ δὲ τῷ μεταξὺ ἔβλεπεν ἡ Εὐφροσύνη τὴν εὐταξίαν τῶν ἀδελφῶν καὶ τὴν εὐλάβειαν εἰς τὰς ψαλμῳδίας καὶ προσευχὰς καὶ ἑτέρας ὑπηρεσίας τοῦ Πνεύματος, καὶ ἔλεγε καθ’ ἑαυτὴν ταῦτα· «Ὄντως μακάριοι οἱ ἄνθρωποι οὗτοι, οἵτινες διάγουσιν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην διὰ τὸν Κύριον πολιτείαν ἰσάγγελον, καὶ μετὰ θάνατον πάλιν ὑπάγουσι νὰ ἀγάλλωνται αἰωνίως εἰς τὴν Βασιλείαν αὐτοῦ τὴν οὐράνιον». Μετὰ τρεῖς ἡμέρας, θέλοντος νὰ ἀναχωρήσῃ τοῦ Παφνουτίου, προσέπεσεν ἡ κόρη εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἡγουμένου νὰ τὴν εὐλογήσῃ. Αὐτὸς δὲ γνωρίσας μὲ τοὺς διορατικοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς του τὴν γνώμην τῆς κόρης, ἔκαμε τὴν κατάλληλον εὐχήν, λέγων· «Ὁ Θεός, τέκνον μου, νὰ οἰκονομήσῃ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς σου, νὰ σὲ στερεώσῃ εἰς τὸν φόβον του, καὶ νὰ σὲ ἀξιώσῃ μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ τῆς οὐρανίου μακαριότητος».
Διὰ τῶν λόγων τούτων τοῦ Ἡγουμένου ἤναψεν εἰς τὴν ψυχήν της ἔτι μᾶλλον ὁ θεῖος ἔρως· ἐπιστρέψασα δὲ εἰς την οἰκίαν της ἔλεγε καθ’ ἑαυτήν· «Μακάριοι οἱ μισοῦντες τὸν πρόσκαιρον κόσμον, καὶ δουλεύοντες τῷ Θεῷ διὰ τὴν ψυχήν των, ὅτι πολλὴν παρ’ Αὐτοῦ τὴν ἀμοιβὴν θὰ ἀπολαύσωσι». Μελετῶσα δὲ ταῦτα διηνεκῶς, δὲν ἐπεμελεῖτο ποσῶς νὰ στολίσῃ καὶ νὰ καλλωπίσῃ τὸ σῶμα, οὔτε κἂν μὲ ὕδωρ θερμὸν νὰ νίψῃ τὸ πρόσωπον, ἀλλὰ μάλιστα μὲ νηστείας καὶ δάκρυα ἐφαίδρυνε τὴν τῆς ψυχῆς ὡραιότητα.