ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ἡ Ὁσία μήτηρ ἡμῶν ἐγεννήθη ἐν Ἀλεξανδρείᾳ κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ ἐν ἔτει υι’ (410). Ὁ πατήρ της, ὀνόματι Παφνούτιος, ἦτο εἷς ἐκ τῶν πλουσιωτέρων καὶ περιφανεστέρων ἀνδρῶν τῆς Ἀλεξανδρείας, ἔζη δὲ μετὰ τῆς γυναικός του ἐν πολλῇ ἀρετῇ καὶ εὐσεβείᾳ. Οὗτοι, πρὶν ἀποκτήσουν τὴν Εὐφροσύνην, ἐλυποῦντο πολύ, διότι δὲν εἶχον κληρονόμον, καὶ καθ’ ἑκάστην ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ μὲ νηστείας, ἀγρυπνίας, ἐλεημοσύνας καὶ ἄλλα ὅμοια, νὰ δώσῃ εἰς αὐτοὺς τέκνον. Καὶ ἡ μὲν γυνὴ προσηύχετο εἰς τὸν οἶκον αὐτῶν μιμουμένη τὴν πάλαι Ἄνναν, καὶ ἔλεγε ταῦτα δακρύουσα· «Κύριε Σαβαώθ, ἐὰν ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν δούλην σου καὶ μοὶ δώσῃς τέκνον, ὑπόσχομαι νὰ σοῦ τὸ ἀφιερώσω ὡς δῶρον τέλειον». Ὁ δὲ Παφνούτιος, μεταβαίνων εἰς ἱερὰ φροντιστήρια, παρεκάλει τοὺς ἐναρέτους Μοναχοὺς νὰ δέωνται τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτό.
Ἀκούσας δὲ οὗτος ὅτι εἰς ἓν Μοναστήριον ὑπῆρχεν ἐνάρετός τις καὶ ἅγιος Γέρων, ἔχων πρὸς Θεὸν πολλὴν παρρησίαν καὶ βίου καθαρότητα, μετέβη ἐκεῖ καὶ ἀσπασάμενος τὸν Ἡγούμενον εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ, τίμιε Πάτερ· ἴδε τὴν ταπείνωσίν μου, διάλυσον τὸ νέφος τῆς ἀθυμίας μου διὰ τοῦ φωτὸς τῶν προσευχῶν σου, καὶ δεήθητι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ μοῦ δώσῃ τεκνογονίαν, ὅτι ἐγὼ καὶ ἡ γυνή μου πολλὴν θλῖψιν ἔχομεν». Ταῦτα εἰπὼν μετὰ δακρύων, τὸν ἐλυπήθη ὁ ἅγιος Γέρων συμπαθῶς· ὅθεν ποιήσας εὐχὴν πολλάκις πρὸς Κύριον δι’ αὐτόν, ἐπήκουσεν ὁ ἐλεήμων Θεός, καὶ συλλαβοῦσα ἡ γυνὴ τοῦ Παφνουτίου γεννᾷ θυγάτριον ὡραιότατον. Ἔγινε τότε κοινὴ χαρὰ εἰς αὐτὸν τὸν οἶκον καὶ πολλὴ ἀγαλλίασις, καὶ διότι ἔλυσε τὴν λύπην αὐτῶν καὶ κατήφειαν ὠνόμασαν αὐτὴν Εὐφροσύνην, τὴν ὁποίαν ὁ Παφνούτιος ὡς καρπὸν εὐχῆς ἔτρεφε μὲ ἀρετὴν μᾶλλον παρὰ μὲ σαρκικὰ καὶ πρόσκαιρα βρώματα, καὶ τῆς ἡρμήνευε τὰ ἱερὰ γράμματα, νουθετῶν αὐτὴν καθ’ ἑκάστην εἰς τὰ ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, ἥτις ὅσον ηὔξανεν εἰς τὴν σωματικὴν ἡλικίαν, τοσοῦτον ἐπλήθυνε καὶ εἰς τὴν τῆς ψυχῆς ὡραιότητα.
Ὅταν ἡ Εὐφροσύνη ἔγινε δωδεκαετής, ἐκοιμήθη ἡ μήτηρ της. Αὐτὴ ὅμως, ποθοῦσα τὸν ἀληθῆ Νυμφίον, ἐπεμελεῖτο τὸ κάλλος τῆς ἀρετῆς. Οἱ δὲ τὰ σωματικὰ μόνα φρονοῦντες γείτονες, βλέποντες τὴν τοῦ σώματος ὡραιότητα, τὰ χρηστὰ ἤθη, τὴν εὐταξίαν αὐτῆς καὶ εὐγένειαν, ἐζήτησαν νὰ συμπενθερεύσουν μὲ τὸν Παφνούτιον.