Ὅλα της τὰ στολίδια καὶ περιδέραια καὶ βραχιόλια καὶ ἐνώτια καὶ δακτυλίδια καὶ πάντα τὸν χρυσὸν καὶ ἄργυρον διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχούς. Δὲν ἐφόρει μεταξωτὰ ἱμάτια, οὔτε μαλακά, ἀλλὰ τρίχινα· δὲν συνωμίλει μὲ φιλοκόσμους καὶ φιληδόνους γυναῖκας, οὔτε ποσῶς ἤθελε νὰ ἀκούσῃ λόγια ἄσεμνα καὶ ἄχρηστα παραμύθια, ἀλλὰ μόνον ὅταν ἤρχετο εἰς τὴν οἰκίαν της Πνευματικὸς ἢ Μοναχός, διελέγετο καὶ ἤκουε τὰ θεῖα διδάγματα. Ὅτε δέ ποτε εἶχον ἑορτὴν εἰς τὸ εἰρημένον Μοναστήριον καὶ ἐτέλουν μνημόσυνον τῶν κτιτόρων, ἐκάλεσαν καὶ τὸν Παφνούτιον, ὅστις ἀπελθὼν ἔμεινεν ἐκεῖ τρεῖς ἡμέρας· ὅθεν εὗρεν ἄδειαν ἡ Εὐφροσύνη νὰ ἐκτελέσῃ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπόθει.
Κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας, ἦλθεν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, κατὰ θείαν οἰκονομίαν καὶ πρόνοιαν, ἀπό τινα σκήτην εἷς Πνευματικὸς ἐνάρετος. Τοῦτον ἐκάλεσεν ἡ Εὐφροσύνη, χάριν ἐξομολογήσεως, καὶ εἶπεν εἰς αὐτὸν ὅλον της τὸν πόθον, τὸν ὁποῖον εἶχε νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν κόσμον διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ τὸν ἠρώτησε, πῶς νὰ πράξῃ εἰς αὐτὴν τὴν περίστασιν. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Γινώσκεις, ὦ θύγατερ, ὅτι ὁ Κύριος λέγει εἰς τὸ ίερὸν Εὐαγγέλιον· «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμέ, οὐκ ἔστι μου ἄξιος». Ἀφοῦ λοιπὸν αὐτὸς ὁ φιλόστοργος Δεσπότης ἤναψε τὴν καρδίαν σου εἰς τὸν θεῖον αὐτοῦ καὶ σωτήριον ἔρωτα, σπεῦσον, ὅσον δύνασαι τὸ συντομώτερον, ἆρον τὸν Σταυρὸν καὶ ἀκολούθησον Αὐτὸν πρὸ τοῦ νὰ ψυχρανθῇ ὁ πόθος σου. Μὴ ἀφήσῃς νὰ φθείρῃ τὴν παρθενίαν σου φθαρτὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ νυμφεύσου τὸν οὐράνιον Βασιλέα, νὰ ἀγάλλεσαι μετ’ Αὐτοῦ εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον». Ἡ δὲ Εὐφροσύνη, ὡς ἤκουσεν αὐτά, ἐχάρη πάρα πολὺ καὶ παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ τὴν ἀξιώσῃ τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος. Ὁ δὲ προθύμως ἐξετέλεσε τὸ ζητούμενον, καὶ ἐπιτελέσας εὐχήν, ἐκούρευσεν αὐτὴν καὶ τὴν ἐνέδυσε τὸ μοναχικὸν σχῆμα, δεόμενος τοῦ Θεοῦ νὰ τὴν ἀξιώσῃ νὰ τελειώσῃ τὸν πόθον της. Οὕτω ποιήσας, αὐτὸς μὲν ἀπῆλθεν εἰς τὸ ἀσκητήριόν του, ἐκείνη δὲ ἐσυλλογίζετο ποῦ νὰ ὑπάγῃ καὶ πῶς νὰ κρυφθῇ, διὰ νὰ μὴ τὴν εὕρωσιν οἱ συγγενεῖς της καὶ τὴν ἐμποδίσωσι.
Ταῦτα διαλογιζομένη ἔκρινεν ὅτι ἐὰν ἀπέλθῃ εἰς Παρθενῶνα ἢ Μοναστήριον γυναικῶν, ἦτο ἐνδεχόμενον νὰ τὴν εὕρωσιν· ὅθεν ἐκδυθεῖσα τὴν ἰδίαν στολήν, ἀπέρριψεν ὁμοῦ μὲ τὸν χιτῶνα καὶ τὴν γυναικείαν ἀσθένειαν, καὶ ἐνδύεται εἰς σχῆμα ἀνδρὸς ἱμάτιον σωτηρίου, διαφεύγει τῆς προσοχῆς τῶν δούλων αὐτῆς, ἐγκαταλιμπάνει οἰκίαν λαμπράν, ἄργυρον, χρυσόν, μαργαρίτας καὶ πᾶσαν ἀπόλαυσιν, ἔτι δὲ ἀπαρνεῖται πατέρα, μνηστῆρα καὶ συγγενεῖς,