Ἐχάρη λοιπὸν ἡ μακαρία, ὅτι ἐλυτρώθη πάσης ἐνοχλήσεως, καὶ ἐπλεόναζε μᾶλλον εἰς τὸν πρὸς Χριστὸν ἔρωτα, προσθέτουσα νηστείαν εἰς τὰς νηστείας, καὶ δι᾽ ἀγρυπνιῶν καὶ προσευχῶν ἀγωνιζομένη περισσότερον, ὥστε ἐθαύμαζεν ὁ Ἀγάπιος καὶ τὸ διηγεῖτο εἰς πᾶσαν τὴν ἀδελφότητα.

Ὁ δὲ πατὴρ αὐτῆς, ἐπανελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν ἐκ τῆς Μονῆς καὶ μὴ εὑρὼν τὴν φιλτάτην του θυγατέρα, ἔκαμε μεγάλην ἐξέτασιν εἰς τοὺς δούλους καὶ τὰς παιδίσκας, ἐρωτῶν μήπως καὶ ἀπῆλθεν εἴς τινα τῶν συγγενῶν της. Αἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Χθὲς μετὰ τὸ δεῖπνον ἔκλεισε τὴν θύραν τοῦ κοιτῶνος αὐτῆς καὶ ἐκοιμήθη κατὰ τὸ σύνηθες, σήμερον δὲ τὸ πρωῒ εἰσήλθομεν καὶ δὲν τὴν εὑρήκαμεν». Εὐθὺς δὲ ἔστειλε νὰ ἐρωτήσῃ, μήπως τὴν ἐπῆρεν ὁ ἀρραβωνιστικός της, ὁ ὁποῖος ἀκούσας τὸ αἰφνίδιον αὐτὸ μήνυμα ἐταράχθη, καὶ δραμὼν εἰς τὸν Παφνούτιον, τὸν εὗρε νὰ ξεσχίζῃ μὲ τοὺς ὄνυχας τὰς σιαγόνας του καὶ νὰ ἀνασπᾷ τὸ γένειον, λέγων· «Οἴμοι! τέκνον μου φίλτατον, πῶς νὰ ὑπομείνω τὴν στέρησίν σου; Ἄλλο τέκνον δὲν ἔχω, νὰ λαμβάνω μικρὰν παράκλησιν. Ἐγώ σε ἀνέτρεφον μὲ πόθον πολύν, διὰ νὰ ἔχω βακτηρίαν καὶ βοήθειαν εἰς τὸ γῆράς μου, καὶ σύ με ἐγκατέλειψας τὸν τρισάθλιον; Οἴμοι! ποῖος ἐσκότισε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου; ποῖος ἐπῆρε τὸν πλοῦτον μου; ποῖος λύκος ἥρπασε τὴν ἀμνάδα μου; Ὦ Εὐφροσύνη, ἡ χαρὰ τῆς ψυχῆς, ἡ πνοὴ καὶ ζωή μου καὶ ἄνεσις! τίς ἐτόλμησε νὰ ἐγγίσῃ εἰς τὸ εὐγενικόν σου καὶ ὡραιότατον πρόσωπον;». Ἀλλὰ καὶ ὁ μνηστὴρ αὐτῆς ἐθρήνει ἔτι περισσότερον.

Βλέποντες δὲ ὅτι τὰ δάκρυα δὲ τοὺς ἔδιδον καμμίαν ὠφέλειαν, ἔστειλαν πεζοὺς καὶ ἱππεῖς εἰς πᾶσαν χώραν καὶ πόλιν νὰ ἐρευνήσωσιν, εἰς τὴν Λιβύην, τὴν Παλαιστίνην καὶ τὴν Αἴγυπτον, καὶ ἁπανταχοῦ εἰς λιμένας καὶ Μοναστήρια καὶ εἰς πάντας τοὺς κρυψῶνας, ἀλλὰ μάτην ἐκοπίαζον, ὅτι ὁ Κύριος τὴν ἐσκέπαζε καὶ δὲν ἀφῆκε νὰ φανερωθῇ ὅπως μὴ ἐμποδισθῇ ὁ σωτήριος πόθος της. Ἀφοῦ δὲ ἀπηλπίσθησαν διὰ τὴν εὕρεσιν αὐτῆς, ἐπλήσθη ἔτι μᾶλλον ἡ οἰκία θρήνων καὶ ὀδυρμῶν, καὶ ὁσάκις ἔβλεπεν ὁ Παφνούτιος κανὲν κόσμημα αὐτῆς ἢ ἱμάτιον ηὔξανε τὸν ὀδυρμὸν καὶ τὰ δάκρυα. Ἔδραμε δὲ καὶ εἰς τὸν ἁγιώτατον Ἡγούμενον τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου νὰ τοῦ ἀναγγείλῃ τὴν συμφοράν του, ἔχων εἰς αὐτὸν ἐλπίδα, ὅτι καθὼς τὸ πρῶτον διὰ τῶν προσευχῶν αὐτοῦ τοῦ ἐχάρισεν ὁ Κύριος τὴν Εὐφροσύνην, οὕτω πάλιν ἠδύνατο νὰ τοῦ φανερώσῃ τί ἔγινεν.