Ταῦτα λέγων μετὰ δακρύων θερμῶν, ὁ Θεόδωρος, τοῦ ἐφάνη ὡς νὰ ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν εἰς αὐτον· «Ἀνάστα καὶ σὺ καὶ φύγε»· καὶ οὕτως (ὢ τοῦ θαύματος!) ἤρχισεν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον νὰ κινῆται ὁ πρὶν παράλυτος καὶ ἀκίνητος, καὶ κατελθὼν τοῦ κραββάτου, ἐφ’ οὗ κατέκειτο, ἤρχισε νὰ τρέχῃ δρομαῖος φροντίζων νὰ φθάσῃ τοὺς ἄλλους οἵτινες ἔφευγον, καὶ μένων ἐκστατικὸς διὰ τὴν παράδοξον αὐτὴν μεταβολὴν τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ θεραπείαν, τοῦ ἐφαίνετο τὸ πρᾶγμα ὡς ὄνειρον. Ἐνῷ δὲ ταῦτα ἐγίνοντο, ἔφθασε καὶ ἡ ἡμέρα, καὶ μὴ βλέπων τινὰ ὁ Θεόδωρος οὔτε ἐκ τῶν βαρβάρων, οὔτε ἐκ τῶν Χριστιανῶν τῶν ἐλθόντων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐθαύμαζε βλέπων τὸν ἑαυτόν του ὑγιᾶ ὡσεὶ νὰ μὴ εἶχε ποτὲ ἀσθένειαν· κατανοήσας δὲ τέλος πάντων τὴν θαυμαστὴν καὶ ἀπροσδόκητον βοήθειαν καὶ θεραπείαν, τὴν ὁποίαν ἡ Δέσποινα καὶ Κυρία τοῦ κόσμου ἐνήργησεν εἰς αὐτόν, ἀπὸ τὴν πολλήν του χαρὰν ἔλεγεν ἐπὶ πολλὴν ὥραν τὸ «Κύριε, ἐλέησον· δοξάζω σε, Θεέ μου· δοξάζω σε, Παναγία μου· δοξάζω, Κυρία μου, τὴν ἐλεημοσύνην σου· εὐχαριστῶ, Μυρτιδιώτισσά μου Κεχαριτωμένη, τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον, διὰ τὴν μεγάλην καὶ ὑπερθαύμαστον βοήθειαν, τὴν ὁποίαν εἰς ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλον σου ἔδωκας, ἐπειδὴ γνωρίζω τὸν ἑαυτόν μου ὅλον ὑγιᾶ ὁ πρὸ ὀλίγου ἀσθενὴς καὶ παράλυτος». Μετὰ τὴν εὐχαριστίαν καὶ δοξολογίαν ταύτην, ἤρχισε νὰ φωνάζῃ τοὺς συγγενεῖς του λέγων· «Τέκνα μου, συγγενεῖς μου καὶ φίλοι, ἀδελφοὶ Χριστιανοί, ἔλθετε νὰ εὐχαριστήσωμεν τὴν Μυρτιδιώτισσαν καὶ νὰ δοξολογήσωμεν τὸ ἅγιόν Της ὄνομα, καὶ μὴ φοβῆσθε· διότι δὲν εἶναι ἐδῶ ἐχθροὶ βάρβαροι, καθὼς ἐνομίσατε· ἀλλ’ ἔλθετε ἵνα ἴδητε τὸ ἐξαίσιον θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐνήργησεν εἰς ἐμὲ καὶ νὰ δοξάσωμεν τὴν Χάριν Αὐτῆς» [4].

Ἀκούοντες ἐκεῖνοι τὰς τοιαύτας φωνὰς καὶ νομίζοντες, ὅτι προέρχονται αὗται ἐκ τῶν βαρβάρων, προσποιουμένων διὰ νὰ ἐξαπατήσωσιν αὐτούς, ἐκρύπτοντο ἔτι περισσότερον εἰς τὰ βαθύτερα μέρη τοῦ δάσους, καὶ ἄλλοι ἔφευγον τρέχοντες περισσότερον· ὁ δὲ Θεόδωρος μετὰ μεγαλυτέρας φωνῆς ἔλεγεν· «Ἔλθετε, τέκνα μου» κράζων τὸ καθ’ ἓν ἐξ ὀνόματος, καὶ λέγων· «Ἐγὼ εἷμαι ὁ πατήρ σας, ὅστις ἤμην παράλυτος, καὶ ἡ Κυρία μας μὲ ἰάτρευσε· πλησιάσατε λοιπὸν χωρὶς φόβον διὰ νὰ εὐχαριστήσωμεν τὴν Χάριν Της». Ἀκούσαντές τινες καὶ γνωρίσαντες τὴν φωνήν του, καὶ μὴ βλέποντες ἐκτὸς αὐτοῦ ἕτερόν τινα, ἐπλησίασαν αὐτὸν τὸν πρῴην παράλυτον καὶ ἀκίνητον, εἶτα δὲ ἐφώναξαν καὶ τοὺς λοιποὺς καὶ συνηθροίσθησαν ἅπαντες· καὶ βλέποντες τελείως αὐτὸν ὑγιᾶ, ἐξέστησαν καὶ ἔκραξαν τὸ «Κύριε, ἐλέησον».