Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, ὁ κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπονομαζομένης Σουρβίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἀκόμη καὶ εἰς τὰ χωρία ὅπου ὀνομάζονται Συρτάδες καὶ Χατζήμησι, ἦσαν ποτὲ ποντικοὶ τόσον πολλοί, ὥστε ὅλως ἠφάνισαν τὰ σπαρτά των· οἱ δὲ χωρικοὶ μετὰ πάσης προθυμίας προσεκάλεσαν τὸ ἅγιον λείψανον, καὶ ἔκαμαν ἀγρυπνίαν, καὶ μετὰ τὴν θείαν λειτουργίαν ἔψαλαν ἁγιασμόν, ἔπειτα ἐξῆλθον εἰς τοὺς ἀγροὺς καὶ ἐρράντισαν τὰ σπαρτὰ διὰ τοῦ ἁγιάσματος, ὅσοι δὲ ἀρουραῖοι ποντικοὶ ἐφάνησαν ἐκείνην τὴν ὥραν καὶ ἔπεσεν ἐπάνω των ἁγίασμα, εὐθὺς ἐψόφησαν, λαβὼν δὲ εἷς γεωργὸς Γεροαλέξιος ὀνόματι μερικοὺς ψόφιους ποντικούς, τοὺς ἐπεδείκνυεν εἰς τοὺς Τούρκους, οἵτινες ἐθαύμαζον διὰ τὸ μέγιστον τοῦτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου.

Εἰς τὸν Ἅγιον Γεώργιον τοῦ Βελεστίνου εἷς ἄνθρωπος εἶχε πρόβατα, καὶ ἔπεσεν εἰς αὐτὰ ἀσθένεια καὶ ἀπέθνῃσκον· ὅθεν ἀπελθὼν εἰς τὸ Μοναστήριον, ἔβαλε τοὺς Πατέρας καὶ ἔψαλαν ἁγιασμὸν μὲ τὸ ἅγιον λείψανον τοῦ Ἁγίου, καὶ ἀφοῦ δὲ ἐπότισεν ἁγίασμα τὰ πρόβατά του, πλέον δὲν ἐβλάβη κανέν. Οἱ Καναλιῶται εἶχον συνήθειαν καὶ ἐλάμβανον τὴν κάραν τοῦ Ἁγίου κατ’ ἔτος, καὶ ἔψαλλον ἁγιασμὸν εἰς τοὺς ἀγρούς των, καὶ ἕκαστος ἀπὸ αὐτοὺς ἔδιδεν ἓν κοιλὸν σίτου χάριν εὐλαβείας. Εἷς δὲ ἀπὸ αὐτοὺς κατὰ μὲν τὸ ὄνομα Δῆμος, κατὰ δὲ τὸ ἐπώνυμον Γουρουνάρης, δὲν ἠθέλησε νὰ δώσῃ τὸν διατεταγμένον σῖτον, ἀλλὰ εἶπε καὶ ἄσχημα λόγια πρὸς τοὺς Πατέρας. Ὁ δὲ Θεὸς τὰς ἀτιμίας τῶν δούλων του ἰδίας νομίζων, καὶ ταχὺς ὢν πρὸς τὴν παιδείαν, ὅταν στοχασθῇ ὅτι ἡ παιδεία ἔχει νὰ βλαστήσῃ τὴν μετάνοιαν, ὢ τί οἰκονομεῖ! Μετὰ ἓν ἔτος ἔπεσεν ἀκρίδα περισσὴ εἰς μόνους τοὺς ἀγροὺς τοῦ ρηθέντος Δήμου, καὶ οὐδεὶς ἄλλος ἀγρὸς ἄλλου τινὸς ἐβλάβη, εἰμὴ μόνον τοῦ σκληροῦ ἐκείνου Δήμου, ὥστε καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος ἐννοήσας δὲν ἐσκληρύνθη, καθὼς ποτὲ ὁ Φαραώ, μὲ τὰς δέκα πληγάς, ἀλλ’ εὐθὺς μετενόησε καὶ προσέδραμεν εἰς τὸν Ὅσιον, ἀποδώσας καὶ τὸν διατεταγμένον σῖτον.

Αὐτὸς εἶναι ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου, ὦ εὐλογημένοι Χριστιανοί, καί τινα ἐκ τῶν πολλῶν αὐτοῦ θαυματων. Τοῦτον ὅστις μιμηθῇ κατὰ τὴν ἰσάγγελον αὐτοῦ ζωήν, ἔστω βέβαιος, ὅτι θὰ ἀξιωθῇ καὶ αὐτὸς τῆς δόξης τῆς ὁποίας ἠξιώθη ὁ μέγας Γεράσιμος, Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

                                         

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Δημήτριος ὁ Πολιορκητὴς (337-283 π.Χ.), υἱὸς Ἀντιόχου, ὁ ἐπιφανέστερος καὶ γενναιότερος ἐκ τῶν υἱῶν τῶν διαδόχων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.

[2] Ἐντεῦθεν συμπεραίνεται ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος Γεράσιμος ἤκμασε μετὰ τὸν κατὰ τὸ ἔτος 1550 περίπου ἀκμάσαντα Ὅσιον Διονύσιον τὸν ἐν τῷ Ὀλύμπῳ, περὶ οὗ βλέπε τῇ κγʹ (23ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου ἐν τόμῳ Αʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Διὰ δὲ τὴν ἑορτὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπιτελεῖται ἡ θεία αὐτοῦ μνήμη κατὰ τὴν σήμερον.