Πλὴν ἀπέθανον ἀπὸ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἀσθένειαν τοῦ αἵματος, ἄνθρωποι εἴκοσι πέντε, τῶν ὁποίων, ἡ ἀσθένεια ἦτο τοιαύτη· αἷμα ἔτρεχεν ἀπὸ τὴν ρῖνα καὶ ἀπὸ τὸ στόμα των καὶ ἀπέθανον. Μὴ ἔχοντες δὲ τί νὰ κάμουν οἱ Πινακατιῶται, ἔστειλαν μὲ εὐλάβειαν μεγάλην καὶ ἔφεραν τὴν κάραν τοῦ Ἁγίου καὶ μὲ μεγάλην εὐλάβειαν ψάλλοντες μεγάλην ἀγρυπνίαν, ὕστερα ἔκαμαν ἐκτενῆ λιτανείαν καὶ ἔπαυσεν εὐθὺς ἡ ἀσθένεια, ἀπὸ δὲ τοὺς ἀσθενεῖς κανεὶς δὲν ἐβλάβη πλέον, καὶ οὐδὲ ἕως τὴν σήμερον ἡ τοιαύτη ἀσθένεια ἠκούσθη πλέον εἰς Πινακάταις. Δοξάξεται δὲ παρ’ αὐτῶν ὁ θαυματουργὸς Γεράσιμος, καὶ πρὸ τούτου ὁ ἐνδοξαζόμενος ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ καὶ φοβουμένοις αὐτὸν Κύριος. Ἔπρεπε δὲ κατὰ τὸ γεγραμμένον καὶ αἱ γλῶσσαι καὶ τὰ στόματα ὅλων νὰ γίνωσιν ὄργανα διὰ νὰ διηγηθοῦν τὰ ἐν τῇ Μακρυνίτσῃ τελεσθέντα παρὰ τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου θαύματα. Ἀλλ’ ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατον, τὰ ἀφήνω καὶ διηγοῦμαι ἐκ τῶν πολλῶν ὀλίγα, φανερώνων, κατὰ τὴν παροιμίαν, ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα καὶ τὸ ὕφασμα ἐκ τοῦ κρασπέδου.
Ἦτο μία γυνὴ εἰς τὴν Μακρυνίτσαν, ἥτις ἐκεῖ ὅπου ἐκάθητο μίαν ἡμέραν ἐργαζομένη εἰς τὸ ἐργόχειρον της, τῆς ἐφάνη αἴφνης, ὅτι ἦλθον ἔμπροσθέν της τινὲς μαῦροι ἄνδρες, καὶ ὡς τοὺς εἶδεν ἀπὸ τὸν φόβον της ἔπεσε χαμαί, ἔμεινεν ἄφωνος, ἤφριζε καὶ ἔτριζε τοὺς ὀδόντας· οἱ δὲ γονεῖς της στοχαζόμενοι ὅτι εἶναι ἐκ δαίμονος, ἔτρεξαν μετ᾽ εὐλαβείας καὶ ἔφεραν τὴν κάραν τοῦ Ἁγίου, καὶ εὐθὺς ὡς ἔψαλαν ἁγιασμὸν καὶ ἐρράντισαν τὴν δαιμονιζομένην καὶ ἀτακτοῦσαν ἐκείνην γυναῖκα, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἔλαβε τὴν ὑγείαν της, ἀναχωρήσαντος τοῦ δαίμονος. Ἄλλοτε πάλιν εἰς τὴν αὐτὴν χώραν παιδίον ἕως δεκαπέντε ἐτῶν ἐπειράζετο καὶ αὐτὸ ἀπὸ πολὺν καιρὸν ἀπὸ δαιμόνιον, καὶ οἱ γονεῖς του μὴ ἔχοντες τί νὰ κάμουν, κατέφυγον καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν ἕτοιμον ἰατρόν, τὸν μέγαν, λέγω, Γεράσιμον, καὶ εὐθὺς ὡς ἦλθεν ἡ ἁγία του κάρα εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ δαιμονιζομένου παιδὸς καὶ ἔψαλαν ἁγιασμόν, ἠλευθερώθη παραχρῆμα τὸ παιδίον καὶ ἔγινεν ὑγιές, δοξάζον τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον. Ἄλλην πάλιν φορὰν οἱ Μακρυνιτσιῶται ἔστειλαν καὶ ἔφεραν τὴν κάραν τοῦ Ὁσίου διὰ νὰ ψάλουν ἁγιασμὸν εἰς τοὺς ἀγρούς των· ἀφοῦ δὲ ἔψαλαν τὸν ἁγιασμόν, ὁ Ἱερομόναχος κατὰ τὴν τάξιν περιεφέρετο εἰς τοὺς ἁγρούς, ραντίζων μὲ τὸν ἁγιασμόν, καὶ ἰδοὺ ἐφάνη εἷς μεγάλος ὄφις ἔμπροσθέν του, τὸν ὁποῖον ὁ Ἱερομόναχος ἐρράντισε μὲ τὸν ἁγιασμόν, καὶ εὐθὺς ἔμεινε νεκρὸς καὶ ἀσάλευτος· μὲ αὐτὸ τὸ ἴδιον ἁγίασμα ραντισθεὶς εἷς Χριστιανός, ὅστις εἶχεν ἀσθένειαν, ἤτοι πανάδαν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, ὢ τοῦ θαύματος! παραχρῆμα ἀνέβλεψεν.