Ἀκόμη σᾶς παρακαλῶ νὰ μὴ ἀνακατώνεσθε εἰς κοσμικὰς φροντίδας, ἀλλὰ νὰ εἶσθε ὅλως διόλου προσηλωμένοι εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ ἐνθυμῆσθε τὴν μνήμην τοῦ θανάτου· διότι εἶπεν εἷς τῶν παλαιῶν Ἁγίων Πατέρων μας· «Ὅστις συχνάκις διαλογίζεται τὸν θάνατον οὐδέποτε ἀποθνῄσκει, καὶ ὅστις οὐκ ἐνθυμεῖται τὸν θάνατον, καὶ ζῶν ἔτι ἀπέθανε. Πιστεύσατέ μοι, ἀδελφοὶ Ἅγιοι, ὅτι νυχθημερὸν μελετῶν τὸν θάνατον, πολλὴν ὠφέλειαν ἔλαβον ἐν ἐμοί».

Ταῦτα καὶ ἕτερα εἰπὼν, πρὸς τοὺς Πατέρας ὁ Ὅσιος καὶ νουθετήσας αὐτοὺς πατρικῶς, παρέδωκεν εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγίαν του ψυχὴν τῇ 14ῃ Σεπτεμβρίου [3]. Ὅπερ δεν ἔγινεν ἄνευ λόγου, ἀλλὰ κατὰ θείαν οἰκονομίαν. Ἐπειδὴ αὐτὸς ἐσταύρωσε τὴν σάρκα σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις, καὶ ὅλος ὁ Βίος του ἦτο μία ἑκούσιος σταύρωσις, νέκρωσις δηλαδὴ τῶν παθῶν, πρέπον καὶ δίκαιον ἦτο, καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν σεβασμίαν ἡμέραν τῆς παγκοσμίου ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ νὰ ὑψωθῇ πρὸς τὰς αἰωνίους Μονάς, ὁ ὑψηλὸς τὴν ἀρετὴν καὶ μετάρσιος καὶ οὐρανόφρων Γεράσιμος, νὰ προστεθῇ εἰς τὸν χορὸν τῶν Ἀποστόλων ὁ νέος Ἀπόστολος καὶ κήρυξ τῆς ἐναρέτου ζωῆς καὶ διδάσκαλος. Εἰς τὸν χορὸν τῶν Προφητῶν ὡς ἠξιωμένος τοῦ προορατικοῦ. Εἰς τὸν χορὸν τῶν Ὁσίων, ὡς Ὅσιος κεκοσκημένος καὶ πράξει καὶ θεωρίᾳ. Εἰς τὸν χορὸν τῶν Μαρτύρων, διότι ὅλος ὁ Βίος του ὑπῆρξεν ἑκούσιον Μαρτύριον, ἔχων τὴν πάλην οὐχὶ πρὸς «αἷμα καὶ σάρκα, κατὰ τὸν θεῖον ᾽Απόστολον, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας»· εἰς τὸν χορὸν τῶν Δικαίων, διότι ὡς φοίνιξ ἤνθησεν εἰς τὸν παρόντα αἰῶνα, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ἰσοστάσιος ἐγένετο τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ὁ συνυμνῶν καὶ συνδοξάζων μετ’ αὐτῶν τὴν ὁμοούσιον Τριάδα. Οἱ δὲ Πατέρες τῆς Μονῆς τὰ νενομοθετημένα ἅπαντα ποιήσαντες εἰς τὸ ἅγιον λείψανον, ἐνεταφίασαν αὐτὸ ἐντίμως. Μετὰ δὲ καιρὸν ποιήσαντες ἀνακομιδήν, εὗρον τὰ τίμια λείψανα τοῦ Ὁσίου πάσης εὐωδίας καὶ θείας Χάριτος ἀνάπλεα, τὰ ὁποῖα ἦσαν καὶ εἶναι ποταμὸς ἰαμάτων, ἐξ ὧν νὰ διηγηγηθῶμεν μερικὰ ἐν συντομίᾳ.