Ἐκεῖνος δέ, καίτοι ἐκνευρισμένος ἀπὸ τὴν πεῖναν, τὴν δίψαν καὶ τὴν λοιπὴν κακοπάθειαν τοῦ σώματος, μ’ ὅλον τοῦτο ἐδείκνυεν, ὡς λέγουσι, μεγίστην προθυμίαν ἀπερχόμενος εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ὡς μέλλων μετ’ ὀλίγον νὰ φθάσῃ εἰς τὸ ἄκρον τῶν ἐφετῶν, τὸν γλυκύτατόν του Χριστὸν τὸν Θεόν, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου καὶ κόσμον καὶ τρυφὰς καὶ ἡδονὰς καὶ σῶμα καὶ νεότητα καὶ αὐτὴν τὴν ζωὴν ἑκουσίως παρέδωκε καὶ κατεφρόνησεν ὁ ἀείμνηστος.
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, Δακτυλόπορταν λεγόμενον, νομίζων ὅτι μέλλει νὰ ἀποκεφαλισθῇ, ἔκλινε τὰ γόνατα· ὤ τῆς γενναιότητός σου, στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ, Ἀθλητὰ Ἰγνάτιε! καὶ κλίνας τὸν αὐχένα του, παρεκάλει νὰ τὸν θανατώσῃ ὁ δήμιος. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ προσταγὴ ἦτο νὰ κρεμασθῇ, ἀνεβίβασαν αὐτὸν οἱ ἄνομοι ὑπηρέται εἰς τὰ ὑψηλά, καὶ σύροντες βιαίως τὸ σχοινίον, ἔπνιξαν τὸν Μάρτυρα, κρεμάσαντες αὐτὸν ἐπὶ τοῦ ξύλου κατὰ μίμησιν τοῦ Χριστοῦ, καὶ οὕτως ἐτελειώθη ὁ ἀείμνηστος κατὰ τὴν ὀγδόην τοῦ Ὀκτωβρίου μηνὸς τοῦ χιλιοστοῦ ὀκτακοσιοστοῦ δεκάτου τετάρτου ἔτους (1814), ἡμέρᾳ Πέμπτῃ, ὥρᾳ ἕκτῃ καὶ οὕτως ἀπέπτη ἀπὸ τὰ ὕψη τῆς ἀγχόνης ὡς λευκοανθισμένη περιστερὰ εἰς τοὺς οὐρανούς, τοιουτοτρόπως δὲ παρασταθεὶς εἰς τὴν ἀγάπην καὶ τὸν ἔρωτά του Χριστὸν τὸν Θεόν, ὥσπερ τις ὡραία καὶ πολύπροικος νύμφη, μὲ πληθὺν πόνων ἀσκητικῶν καὶ ἱδρώτων καὶ ἀγώνων τοῦ Μαρτυρίου, καὶ μὲ καλλονὴν μιᾶς ἀληθοῦς ἀφθορίας καὶ παρθενίας, ἐστεφανώθη παρ’ αὐτοῦ μὲ τοιοῦτον τριπλοῦν στέφος καὶ διάδημα, καὶ κατετάχθη εἰς τοὺς μαρτυρικοὺς νυμφῶνας καὶ θαλάμους, ἵνα χαίρηται πάντοτε μετ’ αὐτῶν.
Ὁ δὲ συνοδίτης του Γρηγόριος, μαθὼν τὸ πανένδοξον τέλος τοῦ Μάρτυρος, παρ’ ὀλίγον ἔχανε, τοὺς λογισμούς του ἀπὸ τῆς χαρᾶς, καὶ τρέχων τῇδε κἀκεῖσε, ἔφθασεν εἰς τὸν τόπον ὅπου ἰδὼν τὸν Μάρτυρα κρεμάμενον, ἐπροσκύνησεν, ὡς συμπεραίνω, αὐτὸν ἀπὸ μακρόθεν, καὶ ἔκλαυσεν ἀπὸ τὴν χαράν του, πλὴν νὰ πλησιάσῃ εἰς αὐτὸν δὲν ἠδύνατο, ἐμποδιζόμενος ὑπὸ τῶν φυλασσόντων αὐτὸν στρατιωτῶν ἀπίστων. Ὅθεν καὶ ἔλαβε φροντίδα πῶς νὰ λάβῃ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον. Τοῦτο δὲ μετὰ τὴν τρίτην ἡμέραν ἀγοράσας ἀπὸ τοὺς δημίους ἐκείνους μὲ χρήματα ἱκανά, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπουλιν τῇ ιδ’ (14) Ὀκτωβρίου, ὥσπερ τις μυροφόρος ὁλκάς, ἔχων ἐπὶ τῶν ὤμων του τὸν καλὸν φόρτον, τὸν θεῖον νεκρὸν τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος Ἰγνατίου, τοῦ σήμερον παρ’ ἡμῶν τῶν θερμῶν αὐτοῦ ἐραστῶν λαμπρῶς ἑορταζομένου,