Τελειωθέντος λοιπὸν τότε τοῦ Διβανίου, ἔφερεν ὁ κριτὴς τὸν Μάρτυρα εἰς ἰδιαιτέραν ἐξέτασιν, καὶ ἐρωτῶν αὐτόν, ποῖος τὸν ἔφερεν ἐκεῖ, ἤκουσεν ἀπὸ τὸν Μάρτυρα· «Ὁ Κύριός μου Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ ἔφερε». Λέγει ὁ κριτής· «Ἐλθέ, τέκνον, εἰς σεαυτόν, καὶ μὴ εἶσαι τόσον ἀταπείνωτος! Μέλλεις νὰ δοκιμάσῃς τὰ βασανιστήρια ὅσα δὲν ἠκούσθησαν, καὶ μὴ ἐλπίζῃς νὰ ἀποτμηθῇς καὶ νὰ λάβωσιν οἱ Χριστιανοὶ τὸ αἷμά σου πρὸς ἁγιασμόν, ἀλλὰ μέλλω νὰ σὲ κρεμάσω». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Εἴτε μὲ κόψῃς εἴτε μὲ κρεμάσῃς, ὦ κριτά, εὐεργεσίαν μεγάλην μοῦ κάμνεις, καὶ ὅλα τὰ δέχομαι διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου μετὰ χαρᾶς». Τότε ἐπρόσταξεν ὁ κριτὴς καὶ ἔβαλον τὸν Μάρτυρα εἰς ἀπόκρυφόν τινα καὶ σκοτεινὴν φυλακήν. Ὁ δὲ συνοδίτης του Γρηγόριος, πληροφορηθεὶς ὅσα ἡμεῖς ἤδη ἀνωτέρω διηγήθημεν, ἔβρεχε μὲ δάκρυα τὸ ἔδαφος τῆς γῆς καὶ μετὰ ζεούσης καρδίας ἱκέτευε τὸν ἀθλοθέτην Χριστὸν τὸν Θεὸν νὰ ἐνδυναμώσῃ τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ νὰ τελειώσῃ τὸν δρόμον τοῦ Μαρτυρίου του ἐνδόξως καὶ θεοφιλῶς. Ὡσαύτως καὶ ἄλλοι Χριστιανοὶ πολλοὶ διένεμον χρήματα, ἐλεημοσύνην πρὸς βοήθειαν τοῦ φυλακισθέντος Μάρτυρος.

Ἐκεῖ λοιπὸν εὑρισκόμενος ὁ Μάρτυς, ὅτι μὲν ἐνόμιζε τὴν σκοτεινὴν ἐκείνην φυλακὴν ἄλλον Παράδεισον δι’ αὐτὸν καὶ τὰς βασάνους τρυφὰς καὶ ἀπολαύσεις, πᾶσα καρδία Χριστιανοῦ δύναται νὰ τὸ πιστεύσῃ καὶ νοῦς θεοφιλὴς νὰ τὸ συμπεράνῃ· ὁποίας δὲ τυραννίας καὶ παιδείας τοῦ ἔκαμνον εἰς αὐτὴν οἱ ἄσπλαγχνοι ἐκεῖνοι ὑπηρέται τοῦ διαβόλου, δὲν μᾶς ἔγινε γνωστὸν ἕως τοῦ νῦν, μ’ ὅλον ὅτι ἐξητάσαμεν διαφόρους. Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ παρὰ πάντων τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει Χριστιανῶν ᾄδεται καὶ πιστεύεται εἶναι, ὅτι μεγάλας παιδείας ἐδοκίμασεν ὁ μακάριος ὑπὸ τῶν ἀσεβῶν ἐκείνων καὶ μεγάλην γενναιότητα ἔδειξε, βασανιζόμενος ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ δύο ὁλοκλήρους ἡμέρας καὶ νύκτας.

Μετὰ δὲ τὰς σκληρὰς ἐκείνας παιδείας καὶ τὰς ἀπατηλὰς κολακείας καὶ ὑποσχέσεις ἐφάνη ἀκατάσειστος καὶ ἀκατάπειστος ὁ τοῦ Χριστοῦ στρατιώτης καὶ Μάρτυς. Εἶτα ἔφερεν αὖθις εἰς ἐξέτασιν ὁ κριτὴς αὐτόν, καὶ ὡς εἶδεν αὐτὸν μὲ παρρησίαν ἀπαράμιλλον ὁμολογοῦντα τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ καταισχύνοντα τὴν ματαίαν αὐτῶν πλάνην καὶ τὸν ταύτης διδάσκαλον ὀνομάζοντα δαιμονιώδη, ἀπελπισθείς, κατεδίκασεν αὐτὸν εἰς τὸν δι’ ἀγχόνης θάνατον. Εὐθὺς τότε παραλαβόντες οἱ δοῦλοι τοῦ διαβόλου τὸ ἄκακον ἀρνίον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἔσυρον αὐτὸν πρὸς τὸν θάνατον.