Καὶ δὴ μεταλαβὼν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἐξεδύθη τὰ ἴδια αὐτοῦ ἱμάτια καὶ ἐνεδύθη τὰ τουρκικά, καὶ ὅλος φαιδρὸς καὶ λαβὼν εὐχὴν παρὰ τοῦ συνοδίτου Γρηγορίου, καὶ ἀντιδοὺς εἰς αὐτόν, ὡς εἰκός, μετὰ πολλὰς συνδιαλέξεις καὶ δάκρυα χωρισμοῦ, ἀναμνήσεις καὶ λόγους παραινετικοὺς πρὸς τὸ Μαρτύριον, τὰ ὁποῖα διὰ συντομίαν παρατρέχομεν, ἔτρεχεν ὁ ἔνθερμος οὗτος ἐραστὴς τοῦ Χριστοῦ, ὥσπερ τις ἔλαφος διψῶσα, καὶ ὁδηγούμενος ὑπὸ τοῦ προρρηθέντος Ἰωάννου ἦλθεν εἰς τὴν Ὑψηλὴν λεγομένην Πύλην τῶν Ὀθωμανῶν· ἐπειδὴ δὲ τότε διά τινας αἰτίας δὲν ἦτο τὸ κατ’ αὐτοὺς λεγόμενον Διβάνι [5], ἐγύρισεν ἄπρακτος μετὰ μεγάλης λύπης. Ἐρωτώμενος δὲ ὑπὸ τοῦ συνοδίτου του Γρηγορίου, πῶς οὕτως ἐτελείωσε σύντομα τὸ ἔργον του, ἀπεκρίθη μὲ τὴν συνειθισμένην του ἁπλότητα· «Δὲν ἦτο ἐκεῖ, ἀδελφέ, οὔτε ὁ βασιλεύς, οὔτε ὁ βεζύρης». Συνέβη δὲ τότε, διά τινας αἰτίας βασιλικάς, νὰ μὴ γίνῃ Διβάνι ἕως τῆς ἐρχομένης Τρίτης. Καθ’ ὅλας δὲ τὰς ἡμέρας ταύτας ἐπήγαινεν ἐκεῖ μετὰ χαρᾶς διὰ νὰ παρρησιασθῇ, καὶ ἐγύριζεν ἄπρακτος μετὰ μεγάλης λύπης διὰ τὴν ἀποτυχίαν του.
Μαθὼν δὲ εἷς τῶν φιλοχρίστων Χοιστιανῶν τὴν ὑπόθεσιν ταύτην, καὶ γνωρισθεὶς μετὰ τοῦ Γρηγορίου, τὸν συνεβούλευσε νὰ στείλῃ τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν οἰκίαν ἄλλου τινὸς φιλοχρίστου, διὰ νὰ προσευχηθῇ ἔμπροσθεν εἰς μίαν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου θαυματουργόν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἐκεῖνος εἰς τὸν οἶκόν του. Ἐπείσθη εἰς αὐτὸ ὁ Γρηγόριος καὶ ἀπέστειλεν ἐκεῖσε τὸν Ἰγνάτιον. Τούτου δὲ προσευχομένου ὅλην τὴν νύκτα καὶ ἱκετεύοντος μετὰ θερμῶν δακρύων, τὴν Θεοτόκον, εἰς τὸ νὰ εὐκολύνῃ τὴν ὁδὸν τοῦ Μαρτυρίου του, περὶ τὸ μεσονύκτιον ἔγινε κρότος καὶ ἐξαίφνης στέφανος λαμπρός, ἐξερχόμενος ἀπὸ τῆς σεβασμίας ἐκείνης εἰκόνος τῆς Θεομήτορος, περιεκύκλωσε τὸν Ἰγνάτιον. Καὶ τοῦτο ἐγένετο τρίς, καθὼς διηγήθησαν, ὅσοι παρετήρουν αὐτὸν κρυφίως. Ὅταν δὲ ἐπέστρεψε τὴν πρωΐαν πρὸς τὸν Γρηγόριον, ἔμαθεν ὅτι γίνεται τὴν ἡμέραν ἐκείνην Διβάνι. Πλήρης λοιπὸν χαρᾶς καὶ σπουδῆς ἐπῆγεν εἰς τὸ παλάτιον τοῦ κριτοῦ, καὶ ἐμβὰς εἶπε μετὰ παρρησίας μεγάλης πρὸς αὐτόν· «Ἐγώ, κριτά, ὅταν ἤμην παιδίον ἀνήλικον, βιασθεὶς ἀπὸ σᾶς τοὺς Τούρκους, ἔδωκα λόγον ψιλόν, ὅτι ἀρνοῦμαι τὴν πίστιν μου, καὶ τώρα ἦλθα ἐδῶ νὰ λάβω τὸν λόγον ἐκεῖνον ὀπίσω καὶ νὰ κηρύξω τὸν Χριστόν μου Θεὸν ἀληθινὸν καὶ πλάστην μου». Ὁμοῦ δὲ μὲ τὸν λόγον ἔρριψε κατὰ γῆς τὸ πράσινον σαρίκιον ἀπὸ τὴν κεφαλήν του.