Ἐπειδὴ δὲ τότε ἐμαρτύρησεν ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Δαβίδ [4], ἐπυρώθη τοσοῦτον ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς θείας ἀγάπης, ὡς εἶδε κρεμάμενον τὸν Ἅγιον διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ἠθέλησε νὰ μαρτυρήσῃ καὶ αὐτὸς ἐκεῖ, ἀνίσως δὲν ἠμποδίζετο ἀπό τινα ἄλλον ἀδελφὸν Γέροντα, ὃστις ἔλαβεν αὐτὸν τότε παρὰ τοῦ παπᾶ Βασιλείου καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Ἁγίαν Ἄνναν. Ἀσθενήσας δὲ ὁ Γέρων οὗτος μετὰ ἡμέρας τινάς, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Τοσοῦτον τὸν Γέροντα ἐμακάριζεν ὁ Ἰωάννης καὶ ἐνεκωμίαζεν ὡς ἐνάρετον, διὰ τοῦ ὁποίου τὸν θάνατον καὶ λυπηθεὶς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Καυσοκαλυβίτου.

Κατὰ δὲ τὴν ἑορτὴν τῆς Πεντηκοστῆς εἷς ἐκ τῶν ἀδελφῶν τῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἐλθὼν πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν ἀδελφῶν τῆς Ἁγίας Ἄννης, διηγήθη τὸ μαρτύριον τοῦ νεωστὶ ἀθλήσαντος Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Εὐθυμίου. Τοῦτο ἀκούσας ὁ Ἰωάννης ἐχάρη καθ᾽ ὑπερβολήν, καὶ δοξολογῶν τὸν Θεόν, ἔλεγεν ὅτι δὲν εἶναι δίκαιον νὰ χαίρηται μόνον αὐτὸς εἰς τοὺς οὐρανούς, ἀλλὰ νὰ παραλάβῃ καὶ αὐτὸν εἰς τὴν συνοδείαν του καὶ μάλιστα μὲ τὸν ἴδιον τρόπον τοῦ Μαρτυρίου. Ἐκ τούτου φλογιζόμενος ἦλθε καὶ εἰς τὴν Νέαν Σκήτην καὶ μείνας ὀλίγας ἡμέρας εἰς τὴν καλύβην τοῦ Γέροντος Κοσμᾶ, ἐγνώρισεν ἐκεῖ Ἱερέα τινὰ Προκόπιον, παρ’ οὗ ὁδηγηθεὶς ἦλθεν εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Τιμίου Προδρόμου πρὸς τὸν Πανοσιώτατον πνευματικὸν Νικηφόρον, τὸν Γέροντα καὶ ἀλείπτην τοῦ φίλου του Ἁγίου Εὐθυμίου· ὅστις μαθὼν τὰ κατ’ αὐτόν, τὸν ὑπεδέχθη μετὰ χαρᾶς, καὶ παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὴν ἐπιστασίαν τοῦ πρώτου τῶν ὑποτακτικῶν του, δηλαδὴ εἰς τὸν Γέροντα Ἀκάκιον.

Ἐνταῦθα λοιπὸν καταβιβάσας τὰ ἅρμενα, τῆς περιπλανήσεως καὶ περιφορᾶς του, καὶ ἐπιρρίψας ὡς ἄγκυραν τους λογαριασμούς του εἰς τὸν λιμένα τῆς ἡσυχίας καὶ καλῆς ὁδηγίας τοῦ Γέροντός του, ἠκολούθει μετὰ χαρᾶς εἰς τὸν κανόνα τοῦ πνευματικοῦ του Πατρὸς καὶ ἔκαμνεν αὐτὸν μετὰ μεγάλης προθυμίας καὶ ζέσεως, ἡμέραν δὲ παρ’ ἡμέραν ηὔξανε τοὺς ἀγῶνας καὶ ἐφαίνετο ὅτι ηὔξανε καὶ εἰς τὴν ἀρετήν, ὡς δένδρον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ἄρτον μόνον ἐσθίων καὶ ὕδωρ πίνων, ὅσον νὰ ἱκανοποιῇ μικρὸν τὴν ἀνάγκην τῆς φύσεως. Τὰς γονυκλισίας ἐξέτεινε καὶ κομβοσχοίνια τῶν μικρῶν μετανοιῶν ἐμέτρα μὲ τὸ διάστημα τῶν ὡρῶν, ἡ δὲ ζωή του δὲν ἦτο ἢ ἓν μελέτημα τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἀνεγίνωσκεν ἀείποτε τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον εἰς τὸ σλαβονικὸν καὶ πολλάκις τῆς ἡμέρας ἔλεγε τοὺς Οἴκους τῆς Θεοτόκου, πρὸς τὴν ὁποίαν είχε πολλὴν εὐλάβειαν, καὶ τὴν ὁποίαν μετὰ δακρύων παρεκάλει συνεχῶς νὰ τὸν ἀξιώσῃ τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους.