Σελίδα 9 από 9
Προφθάνουσιν ἡμᾶς καὶ αἱ ἀνομίαι ἡμῶν ἔφη τις· «Κατέλαβόν με αἱ ἀνομίαι μου, καὶ οὐκ ἠδυνάσθην τοῦ βλέπειν» (Ψαλμ. λθ’ 13). Προφθάνει ἡμᾶς καὶ ὁ ἀόρατος ἐχθρός· «Ἐτάραξεν ἄρκτος ἐνεδρεύουσα αὐτός μοι, λέων ἐν κρυφαίοις» (Θρ. Ἱερ. γ’ 9-10). Προφθάνει ἡμᾶς καὶ ὁ ἀόρατος ἐχθρός· «Εἶπεν ὁ ἐχθρός· διώξας καταλήψομαι… ἀνελῶ τῇ μαχαίρᾳ μου· κυριεύσει ἡ χείρ μου» (Ἐξ. ιε’ 9). Ἀλλ᾽ ἂς θαρρῶμεν, διότι ἔχομεν τὴν νοητὴν ὁμίχλην σκέπουσαν ἡμᾶς, λέγω τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, εἰς αὐτὴν ἂς ἐλπίσωμεν, πρὸς αὐτὴν ἂς προστρέξωμεν, διότι ὑπὸ τὴν Σκέπην αὐτῆς οὐδὲ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ἡμῶν ἀπολεῖται.
Ὅθεν ἐν κατανύξει βοήσωμεν, λέγοντες πρὸς αὐτήν. Σκέπασον ἡμᾶς ἐν τῇ Σκέπῃ σου ἡ Προστασία ἡμῶν, Παναγία Παρθένε· κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας τὰς πονηρὰς σκέπασον ἡμᾶς. Πᾶσαι δὲ αἱ ἡμέραι τῆς ζωῆς ἡμῶν εἶναι πονηραί, καὶ βλέπομεν εἰς αὐτὰς πονηρὰ καὶ πράττομεν πονηρά, θησαυρίζοντες εἰς ἑαυτοὺς ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς, ἅπασαι δὲ αἱ πονηραὶ ἡμῶν ἡμέραι χρῄζουσι τῆς σῆς πανευσπλάγχνου Σκέπης. Σκέπασον ὅθεν ἡμᾶς κατὰ πάσας τὰς ἡμέρας ἡμῶν, μάλιστα δὲ κατὰ τὴν δεινὴν ἐκείνην ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ ψυχὴ ἡμῶν μέλλει νὰ χωρισθῇ ἀπὸ τοῦ σώματος, πρόφθασον τότε, βοήθησον καὶ σκέπασον ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐναερίων πονηρῶν πνευμάτων· ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως, σκέπασον ἡμᾶς διὰ τῆς μυστικῆς σου Σκέπης. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ χρόνου καθ’ ὃν ἤκμασεν ὁ μακάριος Ἀνδρέας ὑπάρχουσι δύο ἀπόψεις καὶ κατὰ μὲν τὴν μίαν ὑποστηρίζεται ὅτι οὗτος ἤκμασεν ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος Αʹ τοῦ Μακέλλη (457-474) τοῦ καὶ μεγάλου ἐπονομαζομένου, κατὰ δὲ τὴν ἑτέραν ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος Ϛʹ τοῦ Σοφοῦ (886-912). Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Ἱερεὺς Νικηφόρος δὲν ἀναφέρει χρονολογίαν, λέγει ὅμως τὰ ἑξῆς· «Ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ φιλοχρίστου καὶ μεγάλου…». Ἐκ τούτου καὶ ἄλλων τινῶν λεπτομερειῶν συνῆγον οἱ μὲν τὸ συμπέρασμα ὅτι πρόκειται περὶ Λέοντος τοῦ Αʹ (457-474), ὅστις προσηγορεύετο μέγας. Τὴν ἄποψιν ταύτην υἱοθετοῦν καὶ οἱ ἐκδώσαντες εἰς τύπον τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου (Αὐγουστῖνος Μοναχὸς Ἰορδανίτης 1912, ὅστις καὶ ἐτελεύτησε μαρτυρικῶς κατακοπεὶς ὑπὸ τῶν Τούρκων καὶ Εὐγένιος Ἱερομόναχος Λεμονῆς 1933). Ἄλλοι πάλιν ἐρειδόμενοι ἐπὶ ἄλλων γεγονότων ὑποστηρίζουσιν ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ Λέοντος Ϛʹ τοῦ Σοφοῦ (886-912). Ὁ Ναὸς τῶν Βλαχερνῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει, εἰς τὸν ὁποῖον εἶδε τὴν ὅρασιν τῆς Ἁγίας Σκέπης ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ἀνηγέρθη τὸ πρῶτον ἐν ἔτει 453 ὑπὸ τῶν εὐσεβῶν αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας (450-457). Ἐντὸς τοῦ ἰδίου Ναοῦ καὶ εἰς τὸ δεξιὸν αὐτοῦ κλῖτος ἵδρυσεν ὁ Λέων Αʹ τὸ παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Σοροῦ, εἰς τὸ ὁποῖον ἐφυλάσσετο τὸ κιβώτιον τὸ περιέχον τὴν Ἁγίαν Σκέπην τῆς Θεοτόκου. Ἔκτοτε καὶ ἐπὶ χίλια συνεχῶς ἔτη (458-1453) ὁ Ναὸς τῶν Βλαχερνῶν ἐτιμᾶτο μετὰ ἰδιαιτέρας εὐλαβείας ὑπὸ τῶν Βυζαντινῶν διὰ τὰ ἐν αὐτῷ ἱερὰ κειμήλια τῆς Θεοτόκου (βλ. καὶ ἐν τῷ Συναξαρίῳ εἰς τὴν Κατάθεσιν τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῇ βʹ (2ᾳ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).
[2] «Καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἐντεῦθεν εἰς καὶ ἐντεῦθεν εἷς» (Ἔξοδ. ιζʹ 12).
