Λόγος εἰς τὴν ΑΓΙΑΝ ΣΚΕΠΗΝ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Στολίζει ἡμᾶς ἡ Πανάμωμος Κόρη, ὅτε τοὺς ἁμαρτωλοὺς δικαίους, καὶ τοὺς ἀκαθάρτους καθαροὺς ποιεῖ. Ὅθεν καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ ἱερὸς Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης· «Τοὺς μὲν μάγους Ἀποστόλους, τοὺς δὲ τελώνας Εὐαγγελιστὰς ἐκτελεῖ, τοὺς δὲ πόρνους μᾶλλον τῶν καθαρωτάτων παρθένων ἁγνίζει». Οὕτω τὴν Αἰγυπτίαν Μαρίαν, πόρνην οὖσαν τὸ πρότερον, μᾶλλον καθαρωτέραν πολλῶν παρθένων ἀπειργάσατο, ὥστε ἡ πρότερον ἐζοφωμένη καὶ ἀκάθαρτος λάμπει ἤδη ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ ὡς ὁ ἥλιος διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναμώμου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἥτις εἶναι εἰς πάντας τοὺς εἰς αὐτὴν προστρέχοντας σκέπη τε και εὐπρέπεια. Στολίζει πρὸς τούτοις αὕτη καὶ ἅπασαν τὴν πνευματικὴν Ἱερουσαλήμ, τὴν Ἐκκλησίαν, λέγω, τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἐν ταύτῃ τῇ ἑορτῇ ψάλλει πρὸς αὐτήν· «Ὦ θαυμαστὴ εὐπρέπεια πάντων τῶν πιστῶν! τῶν Προφητῶν ἐκπλήρωμα, Ἀποστόλων δόξα, Μαρτύρων ἐγκαλλώπισμα, τῆς παρθενίας καύχημα, καὶ παντὸς τοῦ κόσμου πανθαύσματος Σκέπη!».

Εἰς τὸν πύργον τοῦ Δαβὶδ μαζὶ μὲ τοὺς θυρεοὺς ἦσαν καὶ πάντα τὰ βέλη τῶν δυνατῶν. Οὗτος δὲ ὁ ἔμψυχος πύργος, ἡ Πανάχραντος, ἔχει μεθ’ ἑαυτῆς βέλη δυνατῶν, δηλαδὴ τὰς ἱκεσίας τῶν σὺν αὐτῇ εὐχομένων Ἁγίων. Ἐπειδὴ οὐχὶ κατὰ μόνας ἐφάνη αὕτη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐν τῷ ἀέρι ἱσταμένη, ἀλλὰ μετὰ τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων καὶ μετὰ πλήθους λευκοφόρων Ἁγίων εὐλαβῶς ἱσταμένων κύκλῳ αὐτῆς, τῶν ὁποίων αἱ πρὸς Θεὸν ἱκεσίαι εἶναι ὥσπερ βέλη δυνατῶν δυνάμενα νὰ ἀποκρούσουν πάσας τὰς τοῦ ἐχθροῦ παρεμβολάς. Βλέπουσα ἡ πανάμωμος Δέσποινα ἡμῶν Θεοτόκος, ὅτι ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐπὶ τῆς γῆς εἶναι μία συνεχὴς πάλη, ἐπειδὴ δι’ ὅλων αὐτοῦ τῶν δυνάμεων πολεμεῖ ἡμᾶς ὁ ἐχθρός, ὅστις ἤγειρε πάσας τὰς παρεμβολὰς αὐτοῦ ἐναντίον ἡμῶν καὶ ἐκύκλωσεν ἡμᾶς μὲ ὅλα τὰ στρατεύματα αὐτοῦ· «Ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί· συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με (Ψαλμ. κα’ 17)· ἤνοιξαν ἐπ’ ἐμὲ τὸ στόμα αὐτῶν ὡς λέων ἁρπάζων καὶ ὠρυόμενος» (Ψαλμ. κα’ 14)· διὰ τοῦτο θέλουσα νὰ βοηθήσῃ ἡμᾶς ἡ οὐράνιος Ἄνασσα ἐκίνησε κατὰ τοῦ ἐχθροῦ ἡμῶν πάσας τὰς οὐρανίους Δυνάμεις. Προσεκάλεσε Προφήτας καὶ Ἀποστόλους, ἐσύναξε Μάρτυρας καὶ Παρθένους, συνήγαγεν Ὁσίους τε καὶ Δικαίους καὶ ἦλθε σὺν αὐτοῖς νὰ βοηθήσῃ καὶ νὰ περιφρουρήσῃ ἡμᾶς καὶ νὰ δώσῃ εἰς ἡμᾶς τὴν νίκην κατὰ τοῦ ἐχθροῦ ἡμῶν, ἐπειδὴ δι’ αὐτῆς ἐγείρονται τρόπαια καὶ δι’ αὐτῆς οἱ ἐχθροὶ ἡμῶν πίπτουσιν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τοῦ χρόνου καθ’ ὃν ἤκμασεν ὁ μακάριος Ἀνδρέας ὑπάρχουσι δύο ἀπόψεις καὶ κατὰ μὲν τὴν μίαν ὑποστηρίζεται ὅτι οὗτος ἤκμασεν ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος Αʹ τοῦ Μακέλλη (457-474) τοῦ καὶ μεγάλου ἐπονομαζομένου, κατὰ δὲ τὴν ἑτέραν ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος Ϛʹ τοῦ Σοφοῦ (886-912). Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Ἱερεὺς Νικηφόρος δὲν ἀναφέρει χρονολογίαν, λέγει ὅμως τὰ ἑξῆς· «Ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ φιλοχρίστου καὶ μεγάλου…». Ἐκ τούτου καὶ ἄλλων τινῶν λεπτομερειῶν συνῆγον οἱ μὲν τὸ συμπέρασμα ὅτι πρόκειται περὶ Λέοντος τοῦ Αʹ (457-474), ὅστις προσηγορεύετο μέγας. Τὴν ἄποψιν ταύτην υἱοθετοῦν καὶ οἱ ἐκδώσαντες εἰς τύπον τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου (Αὐγουστῖνος Μοναχὸς Ἰορδανίτης 1912, ὅστις καὶ ἐτελεύτησε μαρτυρικῶς κατακοπεὶς ὑπὸ τῶν Τούρκων καὶ Εὐγένιος Ἱερομόναχος Λεμονῆς 1933). Ἄλλοι πάλιν ἐρειδόμενοι ἐπὶ ἄλλων γεγονότων ὑποστηρίζουσιν ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ Λέοντος Ϛʹ τοῦ Σοφοῦ (886-912). Ὁ Ναὸς τῶν Βλαχερνῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει, εἰς τὸν ὁποῖον εἶδε τὴν ὅρασιν τῆς Ἁγίας Σκέπης ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ἀνηγέρθη τὸ πρῶτον ἐν ἔτει 453 ὑπὸ τῶν εὐσεβῶν αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας (450-457). Ἐντὸς τοῦ ἰδίου Ναοῦ καὶ εἰς τὸ δεξιὸν αὐτοῦ κλῖτος ἵδρυσεν ὁ Λέων Αʹ τὸ παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Σοροῦ, εἰς τὸ ὁποῖον ἐφυλάσσετο τὸ κιβώτιον τὸ περιέχον τὴν Ἁγίαν Σκέπην τῆς Θεοτόκου. Ἔκτοτε καὶ ἐπὶ χίλια συνεχῶς ἔτη (458-1453) ὁ Ναὸς τῶν Βλαχερνῶν ἐτιμᾶτο μετὰ ἰδιαιτέρας εὐλαβείας ὑπὸ τῶν Βυζαντινῶν διὰ τὰ ἐν αὐτῷ ἱερὰ κειμήλια τῆς Θεοτόκου (βλ. καὶ ἐν τῷ Συναξαρίῳ εἰς τὴν Κατάθεσιν τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῇ βʹ (2ᾳ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, ἐν τόμῳ Ζʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] «Καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἐντεῦθεν εἰς καὶ ἐντεῦθεν εἷς» (Ἔξοδ. ιζʹ 12).