ΤΗΝ ἱερὰν ταύτην ἑορτὴν τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐπιτελοῦμεν, ἀδελφοί, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ὀπτασίας τὴν ὁποίαν εἶδεν ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς βασιλείας τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος [1]. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ, πρώτῃ Ὀκτωβρίου, ἐτελεῖτο εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις περίλαμπρον Ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὁλονύκτιος ὑμνῳδία, εἰς τὴν ὁποίαν παρευρίσκετο καὶ ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας μετὰ πλήθους λαοῦ. Τότε περὶ τὴν τετάρτην ὥραν τῆς νυκτὸς ἀνυψώσας ὁ Ὅσιος τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ πρὸς τὸν οὐρανὸν εἶδε τὴν οὐράνιον Ἄνασσαν, τὴν Σκέπην παντὸς τοῦ κόσμου, τὴν Ὑπεραγίαν Παρθένον καὶ Θεοτόκον, ἱσταμένην εἰς τὸν ἀέρα καὶ προσευχομένην, λάμπουσαν δὲ ὡς ὁ ἥλιος καὶ σκέπουσαν τὸν λαὸν μὲ τὸ τίμιον αὐτῆς Μαφόριον. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας λέγει εἰς τὸν μαθητὴν αὐτοῦ τὸν μακάριον Ἐπιφάνιον· «Βλέπεις, ἀδελφέ, τὴν Βασίλισσαν καὶ Κυρίαν τῶν ἁπάντων εὐχομένην ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός;». Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος· «Ναί, βλέπω, Πάτερ Ἅγιε, καὶ ἐγὼ δι’ εὐχῶν σου ἁγίων τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ θαυμάζω».

Ἱκανῶς λοιπὸν προσευξαμένη ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος, ἐγερθεῖσα εἰσῆλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα, ὅπου ἦτο ἡ ἁγία Σορὸς ἡ περιέχουσα τὸ ἱερὸν αὐτῆς Μαφόριον· λαβοῦσα δὲ αὐτὸ ἐξῆλθε καὶ ἐστάθη ἔμπροσθεν τῶν βασιλικῶν θυρῶν τοῦ βήματος, θέσασα δὲ τοῦτο ἐπὶ τῆς Παναχράντου αὐτῆς κεφαλῆς ἀπετύλιξε μὲ ὡραίαν σεμνότητα, εἶτα κρατήσασα αὐτὸ διὰ τῶν ἀχράντων αὐτῆς χειρῶν, τὸ ὁποῖον ἦτο μέγα καὶ φοβερόν, ἐφήπλωσεν ἐπάνω τοῦ περιεστῶτος λαοῦ καὶ ἐσκέπασεν ὅλους τοὺς ἐκεῖ ὑπάρχοντας Χριστιανούς. Ἔβλεπον δὲ αὐτὸ οἱ μακάριοι ἐπὶ ἱκανὴν ὥραν οὕτως ἐφηπλωμένον, καὶ ἔπεμπε λάμψιν ἀστραποειδῆ ὡς ἤλεκτρον ἐξαστράπτον. Ἐν ὅσῳ δὲ ἡ Θεοτόκος ἤρχισε νὰ ἀναβαίνῃ εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐχάνετο ὀλίγον κατ’ ὀλίγον καὶ ἡ θεία αὐτῆς Σκέπη, καὶ πλέον δὲν ἐφαίνετο, παρέμεινεν ὅμως ἐκεῖ ἡ Χάρις αὐτῆς, διὰ τοῦ ἱεροῦ Μαφορίου, τὸ ὁποῖον ἐφυλάττετο εἰς τὸν Ναὸν αὐτὸν τῶν Βλαχερνῶν, ἥτις χάρις ἐπεσκίαζε τοὺς πιστούς.