«Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ, καὶ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, εὐχαριστῶ σοι ὅτι μὲ ἐνεδυνάμωσες καὶ ὑπέμεινα τὰς βασάνους διὰ τὸ Ὄνομά σου τὸ Ἅγιον ἀλλὰ καταξίωσόν με νὰ τελέσω τὸν ἀγῶνα, ὅτι «περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου, καὶ χείμαρροι ἀνομίας ἐξετάραξάν με, ὠδῖνες ᾅδου περιεκύκλωσάν με» (Ψαλμ. ιζ’ 5-6). Ὅλα μου τὰ μέλη κατέκοψαν, δὲν ἔχω πόδας νὰ σταθῶ ὄρθιος, νὰ προσκυνήσω τὸ κράτος σου, οὔτε χεῖρας νὰ τὰς ὑψώσω πρὸς οὐρανὸν εὐχόμενος καὶ τὴν βοήθειάν σου ἐπικαλούμενος, γόνατα καὶ βραχίονας δὲν μοῦ ἀφῆκαν οἱ ἀνήλεοι, ἀλλ’ ἔμεινα ὥσπερ δένδρον ξεκλαδισμένον ἐλεεινῶς, καὶ τὰς ρίζας κατακεκομμένον· ὅθεν δέομαι τῆς χρηστότητός σου, Βασιλεῦ Ἅγιε, μὴ ἐγκαταλίπῃς τὸν δοῦλόν σου, ἀλλὰ ἐξάγαγε ἀπὸ τὴν φυλακὴν τοῦ σώματος τὴν ψυχήν μου, καὶ κατάταξον αὐτὴν μετὰ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων σου, διὰ νὰ δοξάζωμεν ἀκαταπαύστως τὸ Κράτος σου εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων ἀμήν». Ἀφοῦ δὲ εἶπε ταῦτα, ἀπέκοψαν τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν, καὶ οὕτως ἀπέλαβε τὰ ἄρρητα ἐκεῖνα ἀγαθά, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς» (Α’ Κορ. β’ 9).
Ἐὰν δέ, καθὼς εἶπεν ὁ μέγας Παῦλος, ἕκαστος μέλλῃ νὰ πληρωθῇ κατὰ τὸν κόπον αὐτοῦ, πόσην ἀμοιβὴν θέλει λάβει οὗτος ὁ μυριοθανὴς καὶ ἀθάνατος, ὅστις ὑπέμεινε τοσούτους πόνους ὑπὲρ πᾶσαν ἀνθρώπινον δύναμιν; Ἀψευδέστατα, καθὼς ἦσαν αἱ ὀδύναι καὶ αἱ κολάσεις σφοδρόταται, οὕτω θὰ εἶναι καὶ ἡ ἀπόλαυσις ἄπονος καὶ ὁ μισθὸς ἀναρίθμητος, ἡ εὐφροσύνη ἀνεκδιήγητος καὶ οἱ στέφανοι ἐνδοξότεροι. Ἐμαρτύρησε δὲ ὁ μακάριος Ἰάκωβος εἰς τὴν Βαβυλῶνα [1] τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην μηνὸς Νοεμβρίου ἡμέραν Παρασκευήν. Τότε προσελθόντες ἄνδρες τινὲς θεοσεβεῖς καὶ φιλόχριστοι ἔδιδαν εἰς τοὺς φύλακας χρήματα, νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ λάβουν μέρος ἀπὸ τὰ ἅγια λείψανα. Οἱ δὲ φοβούμενοι τὸν βασιλέα δὲν ἐδέχθησαν. Παραμερίσαντες δὲ ὀλίγον οἱ φιλόχριστοι ἐκρύβησαν εἰς τόπον τινά, ἀναμένοντες τὸ σκότος τῆς νυκτός, ἵνα εὕρωσιν εὐκαιρίαν καὶ ἁρπάσωσιν ἐξ αὐτῶν μέρος τι. Ἀφοῦ λοιπὸν διῆλθε πολὺ τῆς νυκτὸς καὶ ἀπεκοιμήθησαν οἱ φυλάσσοντες, προσῆλθον ἡσύχως οἱ χριστεπώνυμοι καὶ ἐπῆραν κρυφίως τὰ τοῦ Μάρτυρος πολύτιμα λείψανα καὶ ὡς ἔπρεπεν ἐντίμως καὶ εὐλαβῶς ἐνεταφίασαν αὐτά, εἰς μνημόσυνον μὲν αὐτοῦ καὶ ἐνθύμησιν αἰώνιον, εἰς δόξαν δὲ καὶ ἔπαινον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ πρέπει τιμή, ἀνύμνησις καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ Ἀγαθῷ καὶ Ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.