Ταῦτα ἀκούων ὁ μακάριος Ἰάκωβος, ἀπεκρίνατο λέγων· «Μὴ χάνῃς τὸν καιρὸν ἀκαίρως, ὦ βασιλεῦ· μὴ μὲ φοβερίζῃς μὲ παιδευτήρια, οὔτε νὰ μὲ κολακεύῃς μὲ δωρεὰς καὶ χαρίσματα, διότι ἐγὼ πᾶσαν ἀπόλαυσιν πρόσκαιρον ἐκ καρδίας ἐμίσησα, ματαίαν δόξαν, ρέοντα πλοῦτον καὶ σαρκικὴν ἡδυπάθειαν, ἵνα κληρονομήσω τὸν ἀληθῆ πλοῦτον, τὴν ὄντως τιμὴν καὶ ἀνέκφραστον ἡδονὴν τῆς ἐκεῖθεν μακαριότητος. Ὅθεν εὐχαρίστως στεροῦμαι πλούτου καὶ δόξης, φίλων καὶ συγγενῶν, μητρός, γυναικὸς καὶ πάντων τῶν ἡδέων τοῦ σώματος ὄχι δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλὰ καὶ ἕτοιμος εἶμαι νὰ λάβω μυρίους θανάτους, μόνον νὰ μὴ ζημιωθῶ Χριστὸν τὸν γλυκύτατον, τὸν ὡραῖον κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ὅστις ἐδημιούργησεν ἥλιον, σελήνην καὶ τὰ ἐπίλοιπα κτίσματα καὶ ἔχει ἴσην τὴν δύναμιν μὲ τὴν ἔνθεον βούλησιν καὶ ὅστις αὐτὸν ἀπαρνήσηται, ὑπάγει εἰς θάνατον ἀτελεύτητον». Αὐτὰ καὶ πλείονα εἶπεν ὁ μακάριος Ἰάκωβος· ὁ δὲ βασιλεὺς ἐθυμώθη λίαν, γνωρίσας ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν διαστρέψῃ· ὅθεν συμβουλευθεὶς μέ τινα τῆς συγκλήτου ἄνθρωπον, ἔδωκε κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν τοσοῦτον σκληράν, ὥστε μόνον νὰ τὴν ἀκούῃ τις φρίττει ἡ καρδία του, ἤτοι νὰ κόψουν ὅλους τοὺς ἁρμοὺς καὶ ἀρθρώσεις του, ἀρχίζοντες πρῶτον ἀπὸ τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν, ἔπειτα καὶ τὰς λοιπὰς ἁρμονίας. Ὤ ἀπανθρώπου ἀποφάσεως! Τίς ἄλλος σκληρότατος τύραννος ἔδειξε ποτὲ τόσην ἀσπλαγχνίαν πρὸς φίλον του; Ὤ θηριώδους γνώμης καὶ ψυχῆς ἀσυμπαθοῦς καὶ ἀνελεήμονος! Ὅσοι τὸ ἤκουσαν συνεπόνεσαν, ὄχι μόνον οἱ εὐσεβεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότεροι ἐθνικοὶ καὶ σχεδὸν εἰπεῖν καὶ οἱ ἀσεβεῖς εἰδωλολάτραι ἐδάκρυσαν εἰς τοιαύτην ψῆφον θηριογνώμονα. Ὁ δὲ Μάρτυς τῆς ἀληθείας δὲν ἐδειλίασε κἂν εἰς τὸ ἄκουσμα τοιαύτης καταδίκης, ἀλλὰ μᾶλλον ἔτρεχεν εἰς τὸ στάδιον μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ ἀγαλλίασιν.
Συνήχθησαν λοιπὸν ὅλοι τῆς πόλεως διὰ νὰ ἴδουν τοῦτο τὸ φρικωδέστατον θέαμα, ὄχι δὲ μόνον ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ Ἄγγελοι καὶ δαίμονες παρεγένοντο εἰς τοσοῦτον ἰσχυρὸν ἀγῶνα καὶ βίαιον πάλαισμα. Οἱ μὲν Ἄγγελοι διὰ νὰ βοηθήσουν ἀοράτως τὸν Ἅγιον νὰ λάβῃ τὸν στέφανον, οἱ δὲ ἀντίπαλοι διὰ νὰ ἐμποδίσουν (ἐὰν δυνηθοῦν) καὶ σμικρύνουν τούτου τὸ πρόθυμον· ἔτι δὲ καὶ διὰ νὰ πληρωθῇ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου· «Θέατρον ἐγεννήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ Ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις» (Α’ Κορ. δ’ 9). Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ μέγας ἀγωνοθέτης καὶ Βασιλεὺς οὐράνιος παρεγένετο καὶ ἵστατο ἄνωθεν αὐτοῦ, νὰ τὸν ἐνδυναμώνῃ εἰς τὴν τῶν παθημάτων πάλην ἐκείνην καὶ μετὰ τὸ τέλος νὰ τοῦ χαρίσῃ τὸν ἄφθαρτον στέφανον.