Εἶχε δὲ τὸ πρόσωπον φαιδρὸν καὶ χαριέστατον, ὥσπερ νὰ ἐνετρύφα εἰς τὰ προσδοκώμενα ἀγαθὰ τοῦ Κυρίου μας. Εἶτα ἔκοψαν τὸν τρίτον δάκτυλον, καὶ ἐκεῖνος ἔλεγε· «Μετὰ τῶν ἐν τῇ καμίνῳ βληθέντων τριῶν Παίδων ἀνυμνῶ καὶ δοξάζω σε, Κύριε, καὶ ἐν τῷ χορῷ τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων ψαλῶ τῷ Ὀνόματί σου, Ὕψιστε». Εἰς δὲ τὴν ἐκτομήν τοῦ τετάρτου καὶ πέμπτου, ἐπληρώθη χαρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ, καὶ ἔλεγεν· «Ἐν ταῖς πέντε μου αἰσθήσεσιν εὐλογήσω σε, Κύριε· ὅθεν τῶν ἀγαθῶν πόνων τῆς ἐμῆς δεξιᾶς τὸν πενταστέλεχον καὶ εὐκλεῆ καρπὸν πρόσδεξαι, Δέσποτα Κύριε». Τότε ἔκοψαν ἕνα πρὸς ἕνα καὶ τὰ τῆς ἀριστερᾶς δάκτυλα καὶ ηὐχαρίστει εἰς ὅλα ὁ γενναιότατος, λέγων εἰς ἕκαστον τὴν ἁρμοδίαν εὐχὴν καὶ δοξολογίαν τὴν πρέπουσαν.
Τινὲς δὲ τῶν παρεστώτων φίλων του ἔλεγον πρὸς αὐτόν, πικρῶς κλαίοντες· «Ἀδελφὲ ἠγαπημένε, λυπήσου τὸν ἑαυτόν σου καὶ μὴ θελήσῃς νὰ σὲ κακοθανατώσουν ὀδυνηρῶς, νὰ χάσῃς τὴν γλυκυτάτην ζωήν, τὴν γυναῖκα καὶ τὴν μητέρα σου καὶ τὴν λοιπὴν τοῦ κόσμου ἀπόλαυσιν, μὴ λυπεῖσαι δὲ διὰ τοὺς δακτύλους σου, ὅτι ἔχομεν ἰατροὺς ἐπιστήμονας νὰ σὲ θεραπεύσουν· ἔχεις πολὺν πλοῦτον καὶ δὲν χρειάζεσαι ἀπὸ τῶν χειρῶν τὴν ὑπηρεσίαν. Λοιπὸν ἄκουσόν μας πρὸς τὸ συμφέρον σου, εἰπὲ μόνον λόγον μικρὸν μὲ τὸ στόμα σου, νὰ φανῇ ὅτι ἔκαμες τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα, ἵνα λυτρωθῇς τῶν δεινῶν κολάσεων καὶ μὲ τὴν καρδίαν πίστευε πάλιν εἰς τὸν Θεόν σου· καὶ ὅταν ὑπάγῃς. εἰς τὴν χώραν σου θέλεις κλαύσει καὶ τοῦ ζητήσει συγχώρησιν. Ὁ δὲ μακάριος ἀπεκρίνατο· «Μὴ γένοιτο νὰ πράξω τοιαύτην ὑπόκρισιν· δὲν δύναταί τις νὰ δουλεύῃ δύο αὐθέντας· ὅστις βάλῃ τὴν χεῖρα εἰς τὸ ἄροτρον καὶ στραφῇ ὀπίσω, δὲν εἶναι ἄξιος τῆς οὐρανίου μακαριότητος. Ἄδικον εἶναι ν’ ἀγαπῶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκά μου περισσότερον ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρά μου. Ὅστις δὲν λάβῃ τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ ἵνα ἀκολουθήσῃ τὸν Χριστόν, δὲν εἶναι ἄξιος δοῦλός του. Διὰ τῶν μικρῶν τούτων πόνων ὑπάγω πρὸς αὐτὸν τὸν Δεσπότην μου, νὰ λάβω τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον· ὅθεν παρακαλῶ σας μὴ μὲ λυπῆσθε, ἀλλὰ συγχαρῆτέ μοι μᾶλλον καὶ συνευφρανθῆτε».
Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ δήμιοι ἔκοψαν καὶ τὰ δάκτυλα τῶν ποδῶν αὐτοῦ καθ’ ἕκαστον, διὰ νὰ τοῦ δίδουν πολλὴν ὀδύνην καὶ βάσανον. Ὁ δὲ ἀδαμάντινος ὑπέμεινεν ὅλους αὐτοὺς τοὺς πόνους καρτερικῶς καὶ ηὐχαρίστει εἰς ἕκαστον δάκτυλον, ἀναμέλπων τὸν ἁρμόδιον ὕμνον. Ἄλλοτε μὲν ἔλεγεν· «Οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν».