Ἐξελθοῦσα λοιπὸν ἡ φήμη τοῦ Ἰακώβου εἰς τόπους διαφόρους ὅτι ἠρνήθη τὸν Χριστόν, ἦλθε καὶ εἰς τὰς ἀκοὰς τῆς μητρὸς καὶ τῆς συμβίας του, αἵτινες ἐπληγώθησαν τὴν καρδίαν τοιοῦτον λόγον ἀνελπίστως ἀκούσασαι· καὶ ἐπειδὴ δὲν ἦτο παρὼν νὰ τὸν ἐλέγξωσι διὰ στόματος, τοῦ ἔστειλαν ἐπιστολὴν ταῦτα γράφουσαν· «Δὲν ἦτο πρέπον τῆς εὐγενείας σου νὰ ἀνταλλάξῃς διὰ τὸ ψεῦδος τὴν ἀλήθειαν καὶ νὰ ἀπατηθῇς διὰ τιμὰς ἀνθρώπων καὶ χαρίσματα πρόσκαιρα, τὰ ὁποῖα παρέρχονται ὡσεὶ ὄνειρος καὶ ὡσεὶ καπνὸς διαλύονται. Νὰ ἀγαπήσῃς βασιλέα φθαρτὸν καὶ πρόσκαιρον καὶ νὰ ἐγκαταλείψῃς τὸν ἀθάνατον καὶ αἰώνιον, ὅστις κατακρίνει τοὺς αὐτὸν ἀθετήσαντας εἰς πῦρ ἄσβεστον καὶ κόλασιν ἀτελεύτητον; Τὸν Χριστὸν ἠρνήθης καὶ γέγονας τῆς τούτου ἀγάπης ἀνάξιος, διὰ νὰ ἔχῃς φίλον ἕνα σκωληκόβρωτον ἄνθρωπον; Ὤ τῆς ἀνοίας! καὶ τί δύναται νὰ σὲ ὠφελήσῃ, ὅταν ὑπάγῃς μετ’ αὐτοῦ εἰς τὰ ἐκεῖ κολαστήρια; Ἡμεῖς πολλὴν θλῖψιν ἔχομεν διὰ σὲ καὶ πολλὰ δάκρυα ἐχύσαμεν, ἐξ ὅλης καρδίας δεόμεναι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ νὰ μὴ σὲ ἐγκαταλείψῃ ὡς εὔσπλαγχνος, ἀλλὰ νὰ σὲ ὑποδεχθῇ ἐπιστρέφοντα. Λοιπὸν γνώρισον τὴν ἀταξίαν, τὴν ὁποίαν ἐποίησας, γενόμενος υἱὸς τοῦ σκότους, ἀντὶ φωτὸς ὅπου ἤσουν τὸ πρότερον καὶ ἀνανήψας ἐπίστρεψον πάλιν πρὸς τὴν θεοσέβειαν· εἰ δὲ καὶ δὲν μετανοήσῃς τὸ ταχύτερον, γίνωσκε, ὅτι δὲν ἔχεις πλέον μὲ ἡμᾶς καμμίαν συγγένειαν, ἀλλὰ θέλομεν εἶσθαι ἀπὸ σοῦ ξέναι καὶ ἀλλότριαι, οὔτε τινὰ κληρονομίαν θὰ λάβῃς ἀπὸ τὸ πρᾶγμα μας, ἀλλὰ θὰ εἶσαι τελείως κεχωρισμένος ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μας· διότι οὐδεμίαν μερίδα ἔχει τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος καὶ ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστον. Ἐπίστρεψον λοιπὸν καλῶς ὅθεν κακῶς ἀνεχώρησας, ἐπειδὴ ὁ Δεσπότης, τὸ ὁποῖον ἠρνήθης, δὲν σὲ ἀποστρέφεται μεταμελούμενον, ἀλλ’ ἵσταται εἰς τὸν Σταυρὸν μὲ ἀγκάλας ἀνοικτὰς νὰ σὲ ὑποδεχθῇ εὐφραινόμενος· εἰ δὲ καταφρονήσῃς τὴν συμβουλὴν ἡμῶν καὶ τὰ δάκρυα, ὅταν σὲ φθάσῃ ἡ θεία δίκη μαζὶ μὲ τὸν φίλον σου, θὰ τιμωρῆσθε εἰς κόλασιν ἀτελεύτητον, πλὴν τότε θέλεις κλαίει ἀνώφελα».
Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν ἀναγνώσας ὁ Ἰάκωβος ἔμεινε σύννους ὥσπερ ἀπὸ ὕπνον καὶ μέθην ἐξεγειρόμενος καὶ συλλογιζόμενος ποῖον θησαυρὸν τῆς πίστεως ἀπώλεσε, ποίου φωτὸς ὑστερήθη καὶ εἰς ποταπὸν σκότος τῆς πλάνης ἐξέπεσεν, ἔκλαυσε πικρῶς, μετανοήσας διὰ τὰ πεπραγμένα καὶ ἐκ καρδίας στενάζων καὶ τύπτων τὸ στῆθος ὠλοφύρετο κραυγάζων πρὸς τὸν Δεσπότην νὰ τοῦ συγχωρήσῃ τὴν ἀνομίαν ὡς εὔσπλαγχνος.