Ποτὲ δὲ ὥσπερ ἐπιθαρρύνων ἑαυτὸν ἔλεγεν· «Ἵνα τί περίλυπος εἶ ἡ ψυχή μου;» καὶ τὰ λοιπά. Τότε ἔκοψαν καὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς ἀστραγάλους· ἔπειτα πάλιν τοὺς ἐξανάκοψαν εἰς τὰ γόνατα μετὰ ταῦτα τὰς παλάμας καὶ τοὺς βραχίονας ἀνηλεῶς ἀπέκοψαν. Ὁ δὲ ἀδαμάντινος ἐκαρτέρει μεγαλοψύχως, βλέπων τοὺς δακτύλους, τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ἐρριμμένους εἰς τὴν γῆν καὶ δὲν ἐλάλησε λόγον θυμοῦ ποσῶς κατὰ τῶν δημίων ἢ τοῦ δικάζοντος, ἀλλὰ μόνον προσηύχετο λέγων διαφόρους ρήσεις τῆς θείας Γραφῆς, ἤτοι «Ἄσω τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω. Ἡδυνθείη αὐτῷ ἡ διαλογή μου, ἐγὼ δὲ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ Κυρίῳ» (Ψαλμ. ργ’ 33-34) καὶ ἄλλα τοιαῦτα πρὸς ἀναψυχὴν αὐτοῦ καὶ παράκλησιν.
Ὢ τῆς τοῦ Μάρτυρος γενναιότητος! Ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! καὶ πῶς ὑπέμεινε τόσους δριμυτάτους πόνους καὶ ἀλγηδόνας πικρὰς ὁ ἀήττητος; Ὦ ἀκροαταί, τάχα δὲν ἰλιγγιάσατε καὶ δὲν ἐπόνεσεν ἡ ψυχή σας, μόνον ἀκούοντες τοιαύτην κατακοπὴν πρωτάκουστον; Ἐγὼ νομίζω, ὅσοι εὑρέθησαν παρόντες εἰς τοσοῦτον φοβερὸν καὶ φρικωδέστατον θέαμα, ὄχι μόνον οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ διώκοντες, ἔτι δὲ καὶ αὐτοὶ οἱ ἀναίσθητοι λίθοι, θὰ συνεπόνεσαν. Μόνον ἐκεῖνος ὁ καρτερόψυχος καὶ φιλόχριστος δὲν ἐδάκρυσεν, ἀλλ᾽ ὑπέμεινε γενναίως τὰς φρικτὰς καὶ ἀφορήτους βασάνους μὲ ἱλαρὸν καὶ ἀγαλλόμενον πρόσωπον· διότι τοιαύτην φύσιν καὶ συνήθειαν ἔχει ὁ θεῖος ἔρως, ὅταν περιλάβῃ μίαν εὐγενεστάτην ψυχήν, τὴν ἐνδυναμώνει νὰ ὑπερνικᾷ καὶ νὰ κυριεύῃ τὴν φύσιν, νὰ μὴ δειλιᾷ ἀλγηδόνας καὶ μάστιγας· διότι χωρὶς τῆς θείας αὐτῆς δυνάμεως δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ὑπομείνῃ τόσας ὀδύνας, καθὼς εἴδομεν μερικούς, οἵτινες μόνον διὰ τὴν κοπὴν τῆς μιᾶς χειρὸς ἢ τοῦ ποδὸς ἀπέθανον, τὸν σφοδρὸν καὶ ἄρρητον πόνον μὴ ὑποφέροντες, οὗτος δὲ ὁ πολυΰμνητος καὶ ἀειμακάριστος ὄχι μόνον ἕνα ἢ τρεῖς ἢ δέκα θανάτους ὑπέμεινεν, ἀλλὰ ὑπὲρ τοὺς εἴκοσι καὶ τριάκοντα. Ἔτρεχον ὡς ποταμοὶ τὰ αἵματα, ἔπιπτον αἱ σάρκες, ἐκόπτοντο αἱ φλέβες, ἀνεσπῶντο τὰ νεῦρα, αἱ ἀρτηρίαι ἠφανίζοντο, τὰ μέλη διεσκορπίζοντο, ἐλιποθύμει τὸ θέατρον, οἱ δήμιοι κόπτοντες ἐκουράσθησαν, οἱ δαίμονες ἡττηθέντες ἐφρύαξαν, οἱ Ἄγγελοι ὁρῶντες ἐθαύμασαν· ἀλλ’ ὁ πάσχων ἐφαίνετο φαιδρὸς καὶ δὲν ἐδείκνυε βλέμμα στυγνόν, ἀλλ’ ἦτο ὅλος περιχαρὴς ὡς εὐωχούμενος μᾶλλον καὶ ὄχι τεμνόμενος.