Βλέπων δὲ ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος καὶ μεγαλόφρων ἀνὴρ τοὶς ἀνημέρους δημίους καὶ τὰ φοβερὰ ὄργανα, μὲ τὰ ὁποῖα ἔμελλον νὰ τὸν κατακόψωσι, δὲν ἐφοβήθη τὴν παρασκευαζομένην καινοτομίαν, τὴν ὁποίαν πᾶσα ἀγαθὴ ψυχὴ καὶ φιλάνθρωπος, ἐὰν ἔβλεπεν ἄλλον οὕτω πάσχοντα, ἤθελε λυπηθῆ καὶ συμπονέσει αὐτὸν ὡς ἄνθρωπος· ἀλλ’ αὐτὸς ὁ γενναῖος δὲν ἔδειξε τίποτε σκυθρωπόν, δὲν ὡμίλει λόγον ταπεινόν, οὐδέ τι ἀνάξιον τῆς ἀνδρείας του ἔπαθεν· ἀλλ’ ὥσπερ νὰ ἦτο ἡ σάρξ του ἀναίσθητος, ἵστατο μὲ ἱλαρὸν βλέμμα καὶ πρόσωπον χαριέστατον.

Ἔδεσαν λοιπὸν τότε τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος οἱ δήμιοι· ἀφοῦ δὲ ἔβαλαν εἰς τὸν ἄκμονα τὴν δεξιὰν αὐτοῦ, λέγουσιν· «Ἴδε τί μέλλεις νὰ πάθῃς διὰ τὴν ἀπείθειάν σου· προσετάχθημὲν νὰ κόψωμεν ἕνα πρὸς ἕνα τὰ μέλη σου, τοὺς δακτύλους ὅλους τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας, τοὺς βραχίονας, τοὺς ὤμους, τοὺς ἀστραγάλους, τὰ γόνατα, τοὺς μηροὺς καὶ τὴν κεφαλὴν εἰς τὸ ὕστερον. Συλλογίσου λοιπόν, πρὶν δοκιμάσῃς τόσας βασάνους, νὰ κάμῃς τὸ συμφερώτερον, ὅτι ὕστερα δὲν ὠφελεῖ ἡ μετάνοια». Τινὲς δὲ φίλοι καὶ γνώριμοι ἐπαρακαλοῦσαν αὐτὸν δακρύοντες νὰ λυπηθῇ τὴν σάρκα του καὶ νὰ μὴ λάβῃ ἑκουσίως τοσοῦτον ἐπίπονον καὶ πολυώδυνον θάνατον. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Μὴ κλαίετε δι’ ἐμέ, ταλαίπωροι, ἀλλὰ θρηνεῖτε ἑαυτοὺς καὶ τὰ τέκνα σας, ὅτι διὰ πρόσκαιρον ἡδονὴν ὑπάγετε μὲ τοὺς θεούς σας εἰς κόλασιν ἀτελεύτητον· ἐγὼ δέ, διὰ πόνον πρόσκαιρον μιᾶς ἡμέρας, κληρονομῶ τὴν οὐράνιον Βασιλείαν τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡδονὴν ἀνέκφραστον καὶ εὐφροσύνην αἰώνιον». Ταῦτα εἰπὼν εἶδε τοὺς δημίους ὅτι ἡτοίμαζον τὰ ἐργαλεῖα νὰ κόψουν τὰ μέλη του· ὅθεν ἐζήτησεν ὀλίγην διορίαν νὰ κάμῃ πρὸς Κύριον δέησιν καὶ οὕτως ἔκαμε προσευχήν, νὰ τοῦ δώσῃ δύναμιν καὶ βοήθειαν νὰ τελέσῃ τὸν ἀγῶνα, ἵνα λάβῃ τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον.

Ἀρξάμενοι δὲ τοῦ Μαρτυρίου οἱ δήμιοι ἔκοψαν πρῶτον τὸν ἀντίχειρα τοῦ Μάρτυρος. Ὁ δὲ ἀναβλέψας πρὸς οὐρανόν, εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ βοηθὸς τῶν ἀβοηθήτων, ἡ ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων καὶ τῶν ἀδυνάτων ἡ δύναμις, πρόσδεξαι τὸν πρῶτον κλάδον τοῦ δένδρου τούτου ἐν τῷ ἐλέει σου, ὅτι ὥσπερ ἡ ἄμπελος θάλλει κλαδευομένη εἰς τὸν καιρὸν αὐτῆς, οὕτω καὶ ἐγὼ θέλω παρασταθῆ εἰς τὸ βῆμά σου σῷος καὶ ἀνελλιπὴς τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως». Ὅταν δὲ τοῦ ἔκοψαν καὶ τὸν δεύτερον δάκτυλον, εἶπε· «Πρόσδεξαι, Κύριε, καὶ τὸν δεύτερον κλάδον τοῦ δένδρου, τὸ ὁποῖον ἡ δεξιά σου ἐφύτευσεν».