«Ἀπὸ τὰ ἐνενήκοντα πέντε δὲ ἔτη, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔχω ἐδῶ, κατὰ τὰ πρῶτα τριάκοντα δὲν εἶδον εἰ μὴ μόνον δαίμονας. Ἀφοῦ δὲ συνεπληρώθησαν τὰ τριάκοντα ἔτη, ἀφ’ ὅτου εὑρισκόμην εἰς τόσον βαρεῖς κινδύνους, ἐπρόσταξεν ὁ Θεὸς καὶ ἀνεφύησαν τρίχες εἰς τὸ σῶμά μου, καθὼς βλέπεις, αἵτινες ἐσκέπασαν ὅλα τὰ μέλη μου. Ἀπὸ τότε καὶ ἕως σήμερον οὔτε οἱ δαίμονες κατώρθωσαν νὰ μὲ πλησιάσουν, οὔτε πεῖνα, οὔτε δίψα, οὔτε καύσων, οὔτε ψῦχος μὲ ἠνώχλησαν, οὔτε ἡ ἐλαχίστη ἀσθένεια μὲ προσέβαλε. Σήμερον δὲ τὸ ὅριον τῆς ζωῆς μου εὑρίσκεται εἰς τὸ τέλος του καὶ σὲ ἀπέστειλεν ὁ Θεός, ἵνα, διὰ τῶν ἁγίων χειρῶν σου, κηδεύσῃς τὸ ταπεινὸν τοῦτο σῶμα. Ὅταν δέ, ἀδελφὲ Σεραπίων, κηδεύσῃς τὸ σῶμά μου, ἄφες αὐτὸ εἰς τοῦτο σπήλαιον ἐν εἰρήνῃ Χριστοῦ καὶ ἀφοῦ φράξῃς διὰ λίθων τὴν εἴσοδον τοῦ σπηλαίου πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ μὴ παραμείνῃς ἐδῶ».
«Κλαίων τότε ἐγώ, μὲ λύπην βαθυτάτην καὶ φωνὴν διακοπτομένην ἀπὸ λυγμοὺς εἶπον πρὸς τὸν Ἅγιον· «Πάτερ, αἴτησον ἵνα μὲ παραλάβῃς μετὰ σοῦ ὅπου θέλεις πορευθῆ». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ τῆς εὐφροσύνης μου μὴ κλαῖε, τέκνον διότι ὁ Θεός, ὁ ὁδηγήσας σε ἐδῶ. Αὐτὸς θέλει σὲ διασώσει ἐν εὐφροσύνῃ καὶ οὐκ ἐν τρίβῳ τῆς ἐνταῦθα ἐλεύσεώς σου ἔσται ἡ ὁδός σου. Μὴ στενοχωρῆσαι δηλαδὴ καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἐπιστρέψῃς καὶ πάλιν ἀπὸ τὸν ἴδιον δρόμον ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἦλθες καὶ ὁ ὁποῖος τόσον σὲ ἐταλαιπώρησε. Δι’ ἐμὲ δέ, ἀδελφὲ Σεραπίων, ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι ἡ ἀνωτέρα ὅλων τῶν ἡμερῶν τῆς ζωῆς μου. Διότι σήμερον ἡ ψυχή μου ἐγκαταλείπει τὸ παθητὸν τοῦτο σῶμα καὶ ἀπέρχεται ἵνα ἀναπαυθῇ εἰς τὰς Μονὰς τῆς ζωῆς. Σήμερον ἀναπαύεται τὸ σῶμά μου ἐκ τῶν πολλῶν κόπων καὶ ἀγώνων· σήμερον θὰ αἰσθανθῶ τὴν χαρὰν τῆς ἀναπαύσεώς μου».
«Παύσαντος δὲ τοῦ Ἁγίου τὸν λόγον εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, ἐγέμισεν αἴφνης τὸ σπήλαιον ἐκ φωτὸς λαμπροτέρου τοῦ ἡλίου καὶ εὐωδία ἀρωμάτων ἡπλώθη εἰς τὸ μέγα ἐκεῖνο ὄρος. Κρατῶν δὲ ὁ μακάριος Μᾶρκος τὴν χεῖρα μου, συνέχισε λέγων· «Ἂς διασώζεσαι, σπήλαιον εὐλογημένον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ηὐχαρίστησα ὅσον μοῦ ἦτο δυνατὸν Ἐκεῖνον ὅστις πρὸς σὲ μὲ ὡδήγησε καὶ ἐνεδυνάμωσε τὸ ἐκ πηλοῦ σῶμά μου, ὥστε νὰ συμπληρώσω τὸν χρόνον τῆς ἐδῶ παροικίας μου, μὲ ἐκάλυψε δὲ ὑπὸ τὸ σκήνωμά Του μέχρι τοῦδε, καὶ ἕως τὴν ἡμέραν τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Σώζου καὶ σὺ σῶμα μου, ἡ κατοικία τῶν κόπων καὶ ἀγώνων μου. Μὴ λυπεῖσαι καὶ ἰδοὺ σὲ ἀναλαμβάνει ὁ Κύριος, ἵνα σοῦ ἀποδώσῃ τοὺς μισθούς, ἀντὶ τῶν πειρασμῶν τοὺς ὁποίους ὑπέμεινες καὶ τῶν ἐνοχλήσεων τοῦ ἀντιλογοῦντος εἰς τὰς βουλὰς Ἐκείνου, ἀνταγωνιζόμενον εἰς ταῦτα διὰ τὴν ἀγάπην Του καὶ μόνον.