«Ταῦτα ἀφοῦ εἶπον οἱ φανέντες ἐκεῖνοι ἐξύπνησα, ἀλλ’ οὐδεὶς εὑρίσκετο ἐκεῖ εἰς τὸν Ὅσιον Ἰωάννην. Πλησιάσας τότε ἐγὼ τὸν Γέροντα εἶπον πρὸς αὐτὸν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδον εἰς τὸν ὕπνον μου. Αὐτὸς δὲ μοὶ ἀπήντησεν· «Ἐκ Θεοῦ εἶναι τὸ ὅραμα, ἀλλὰ ποῦ εὑρίσκεται τὸ ὄρος τῆς Θράκης, ἵνα ἀναχωρήσῃς πρὸς τὰ ἐκεῖ;». Εἶπον τότε ἐγὼ πρὸς τὸν Γέροντα· «Εὐλόγησόν με, Πάτερ, καὶ ὁ Θεὸς θέλει μὲ ὁδηγήσει εἰς τὴν ὁδὸν». Ἀφοῦ λοιπὸν προσηυχήθημεν, ἠσπάσθην αὐτὸν καὶ λαβὼν τὴν εὐχήν του ἐξεκίνησα διὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ἥτις εὑρίσκετο εἰς ἀπόστασιν πορείας δώδεκα ἡμερῶν, ἐγὼ ὅμως, μὲ τὴν εὐχὴν τοῦ Γέροντος, ἔφθασα εἰς πέντε ἡμέρας, βαδίσας βιαστικὰ ἐντὸς τῶν τραχυτέρων μερῶν τῆς ἐρήμου ἡμέραν καὶ νύκτα, ὑπὸ τὸν καύσωνα τοῦ ἡλίου, ὅστις καὶ τὸ χῶμα τῆς γῆς κατακαίει. Ὅταν δὲ εἰσῆλθον εἰς τὴν πόλιν, ἠρώτησα ἕνα ἐκ τῶν ἐμπόρων, ὅστις ἐγνώριζε τὰς ὁδοὺς ἐκείνας· «Τὸ ὄρος τῆς Θράκης τῆς εἰς τὴν Αἰθιοπίαν εἶναι μακράν;». Μοὶ ἀπεκρίθη ἐκεῖνος· «Πράγματι, Ἀββᾶ, εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ἀπόστασις διὰ τὸν τόπον ἐκεῖνον. Καθὼς γνωρίζω, Πάτερ, ἐὰν ταξιδεύσῃς διὰ θαλάσσης, θέλεις εἴκοσιν ἡμέρας, ἐὰν ὅμως πορευθῇ διὰ ξηρᾶς, θὰ ἀπαιτηθοῦν τριάκοντα ἡμέραι».
«Τότε ἐγώ, ἀφοῦ ἐφωδιάσθην μὲ ἓν κολοκύνθινον φλασκίον καὶ ὀλίγους φοίνικας, προσέφερον τὸν ἑαυτόν μου εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐβάδισα λοιπὸν εἰς τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἔρημον ἐπὶ εἴκοσιν ἡμέρας, κατὰ τὰς ὁποίας οὔτε θηρίον ἀντίκρυσα, οὔτε ὄρνεον, οὔτε κανὲν ἄλλο ἐξ ἐκείνων τὰ ὁποῖα πλανῶνται συνήθως εἰς τὰς ἐρήμους, ἐπειδὴ εἰς αὐτὴν τίποτα δὲν εὑρίσκουν διὰ νὰ φάγουν ἢ νὰ πίουν. Διότι οὐδέποτε πίπτει βροχὴ εἰς τὴν ἔρημον ἐκείνην, οὔτε κἂν δρόσος. Μετὰ δὲ τὰς εἴκοσιν ἡμέρας ἐξηντλήθη τὸ ὕδωρ, τὸ ὁποῖον εἶχον μαζί μου καὶ ἐκινδύνευον ἐκ τῆς δίψης, διότι δὲν ἠδυνάμην πλέον νὰ περιπατήσω. Ὅθεν ἔπεσα εἰς τὴν ἄμμον καὶ ἐκοιτόμην εἰς αὐτὴν ὡς νεκρός.
«Τότε βλέπω τοὺς δύο ἐκείνους ἀδελφούς, τοὺς ὁποίους εἶχον ἴδει ἐν ὁράματι, ὅταν εὑρισκόμην εἰς τὸν Ἀββᾶν Ἰωάννην, οἵτινες ἐλθόντες ἐστάθησαν ἔμπροσθέν μου, καὶ μοῦ λέγουν· «Ἐγέρθητι καὶ ἐξακολούθει τὴν πορείαν σου ὁμοῦ μὲ ἡμᾶς». Ἐγερθεὶς τότε ἐγὼ εἶδον τὸν ἕνα ἐκ τῶν δύο ἐκείνων βλέποντα πρὸς τὴν γῆν. Ἔπειτα στραφεὶς ἐκεῖνος πρὸς ἐμὲ μοῦ λέγει· «Θέλεις νὰ πίῃς ὀλίγον ὕδωρ;». Ἀπεκρίθην ἐγώ· «Ὡς προστάσσεις, Πάτερ μου». Μοῦ ἔδειξε τότε ἐκεῖνος ρίζαν τινὰ θάμνου τῆς ἐρήμου καὶ μοῦ εἶπε· «Λάβε καὶ φάγε ἐκ ταύτης καὶ πορεύου μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου».