Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΜΑΡΚΟΥ τοῦ Ἀθηναίου, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῷ ὄρει τῆς Θρᾴκης τῆς πέραν τῆς χώρας τῶν Χετταίων.

ΕΙΚΟΝΑ

ΜΑΡΚΟΣ ὁ Ἀθηναῖος, ὁ ἐν Ὁσίοις Ὁσιώτατος καὶ ἐν Ἁγίοις Ἁγιώτατος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀσκήσας εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον τὴν πέραν τῆς Αἰγύπτου κειμένην, ἐν τῷ ὄρει τῷ καλουμένῳ τῆς Θράκης, διέλαμψεν ἐν τῇ πανερήμῳ ταύτη κατὰ τὸν Δ’ μετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Κατὰ τοὺς χρόνους δηλαδὴ ἐκείνους κατὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἐν Αἰγύπτῳ Χριστιανικὸς ἀσκητισμὸς εὑρίσκετο εἰς τὸ μεσουράνημα τοῦ μεγαλείου του. Ἀκριβεῖς πληροφορίας περὶ τοῦ χρόνου τῆς γεννήσεως καὶ τῆς πρὸς Κύριον ἐκδημίας τοῦ Ὁσίου τούτου Πατρὸς δὲν ἔχομεν, τόσα δὲ μόνον περὶ τούτου γνωρίζομεν, ὅσα διηγεῖται εἴς τινα διήγησίν του ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Σεραπίων.

Κατὰ τὴν διήγησιν ταύτην ὁ Ὅσιος οὗτος Μάρκος ἐκκινήσας ἀπὸ τὴν πατρίδα του, τὴν περιώνυμον πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη, κατέληξεν εἰς τὰς ἐσχατιὰς τῆς Αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, προχωρήσας εἰς αὐτὴν βαθύτερον παντὸς ἄλλου Ἀσκητοῦ καὶ διαμείνας ἐν αὐτῇ ὑπὸ πάντων ἀγνοούμενος ἐπὶ ἐνενήκοντα πέντε ὅλα ἔτη· μόνον δὲ κατὰ τὰ τέλη τοῦ Βίου του ἀπεκαλύφθησαν τὰ περὶ αὐτοῦ παρὰ Θεοῦ εἰς τὸν Ὅσιον Σεραπίωνα, ὅστις καὶ ἐπρόλαβε ζῶντα τὸν Ἅγιον καὶ ἐπληροφορήθη παρὰ τοῦ ἰδίου τὰ κατ’ αὐτόν. Ὅσα λοιπὸν εἶδε καὶ ὅσα ἤκουσε περὶ τοῦ Ὁσίου τούτου Μάρκου διηγεῖται εἰς τὴν διήγησιν ταύτην ὁ Ὅσιος Σεραπίων. Ἔχει δὲ αὕτη ὡς ἑξῆς:

«Ὅτε κάποτε ἤμην εἰς τὸν Ἀββᾶν Ἰωάννην, τὸν μέγαν Γέροντα, λέγει ὁ Ὅσιος Σεραπίων, νύκτα τινά, ἐνῷ ἐκοιμώμην, εἶδον εἰς τὸν ὕπνον μου ὅτι ἦλθον πρὸς αὐτὸν δύο Ἀσκηταί, οἵτινες, εὐλογηθέντες ὑπ’ αὐτοῦ, εἶπον δεικνύοντες ἐμέ· «Ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων εἶναι οὗτος;». Ἀπεκρίθη ὁ εἷς πρὸς τὸν ἄλλον· «Ναί, ἀλλ’ ἂς ἐγερθῶμεν ἵνα εὐλογηθῶμεν καὶ ὑπ’ αὐτοῦ». Τότε λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης· «Ἀφήσατέ τον νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον, διότι πρὸ ὀλίγου ἔφθασεν ἐκ τῆς ἐρήμου καὶ εἶναι κατάκοπος». Ἐκεῖνοι τότε ἐρωτῶσιν αὐτόν· «Πόσος καιρὸς εἶναι ἀφ’ ὅτου ἀγωνίζεσαι εἰς τὴν ἔρημον καὶ δὲν μετέβης εἰς τὸν Ἀββᾶν Μᾶρκον τὸν εἰς τὸ ὄρος τῆς Θράκης τῆς Αἰθιοπίας διαμένοντα; Διότι μεταξὺ ὅλων τῶν Ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, δὲν ὑπάρχει ἄλλος ὅμοιος μὲ αὐτόν ἐπειδὴ εἶναι ἤδη ἑκατὸν εἴκοσιν ἐτῶν καὶ ἐπὶ ἐνενήκοντα πέντε ἔτη δὲν εἶδεν ἄνθρωπον, μετὰ τεσσαράκοντα δὲ ἡμέρας θέλουσιν ἔλθει Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, οἵτινες καὶ θέλουσι παραλάβει αὐτὸν μεθ’ ἑαυτῶν εἰς τοὺς οὐρανούς».


Ὑποσημειώσεις

[1] Εἰς τὸ βιβλίον του, περί οὗ ἀναφέρομεν ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 96, ὁ Φώτιος Κόντογλου ὡς ἑξῆς περιγράφει τὰ τῆς πορείας τοῦ Ὁσίου Μάρκου ἀπὸ Ἀθηνῶν μέχρι τοῦ σπηλαίου, εἰς τὸ ὁποῖον τὸν ἀσκητικὸν αὐτοῦ διῆλθε δίαυλον, ἅτινα ἠρύσθη, ὡς φαίνεται, ἐξ ἑτέρας τινὸς πηγῆς, τὴν ὁποίαν δὲν σημειώνει·

«Κι’ ἀποθάνανε οἱ γονεῖς μου κ’ εἶπα, θνητὸς ἄνθρωπος εἶμαι καὶ ἐγὼ σὰν τοὺς πατεράδες μου, τί ὄφελος θὰ ἀπολαύσω ἀπὸ τοῦτον τὸν μάταιο τὸν κόσμο; Σηκώθηκα κι ἀπαράτησα τὸν κόσμο σὲ κείνους ποὺ τὸν ἀγαπᾶνε, κ’ ἐγὼ ἦρθα μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ στὴν Ἀλεξάνδρεια. Κι’ ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια βγῆκα στὸν ἄμμο καὶ περπάτηξα πολλὲς μέρες καὶ πολλὲς νύκτες, κ’ ἔφτασα σὲ μίαν ἄλλη μεγάλη κι’ ἁμαρτωλὴ πολιτεία. Ἀπὸ κεῖ μίσεψα καὶ πέρασα πολὺν ἄμμο κ’ ἔφταξα σ’ ἕνα κτίριο μεγαλώτατο γεμᾶτο εἴδωλα ποὺ τὸ λέγανε Ἀμαντᾶ. Ὕστερα περιπάτηξα κάμποσες μέρες ἀπάνου σὲ γῆς κατάξερη ποὺ δὲν ἔνοιωσε ποτὲς μυρουδιὰ ἀπὸ νερό, κ’ ἔφταξα σ’ ἕνα μέρος ἀπὸ κεῖνα ποὺ τὰ λένε οἱ ντόπιοι οὐαχὲ κ’ οἱ Ἕλληνες τὰ λένε ὄαση, μὲ νερὸ καὶ μὲ δένδρα πολλὰ καὶ κεῖ ζούσανε ἄνθρωποι ἄγριοι. Εἶδα πὼς ἤμουνα ἀκόμα κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους ὅσο ἤμουνα καὶ τότες ποὺ ζοῦσα στὸν κόσμο, καὶ περπάτηξα μερόνυχτα πολλά, μὲ πόθο νὰ φτάξω σὲ μέρος ποὺ δὲν εἶναι ἄνθρωπος, περπάτηξα σ’ ἔνα λάκκωμα μεγάλο κ’ εἶδα δέντρα πετρωμένα, πλὴν ἄνθρωπον δὲν εἶδα, ὡς ποὺ ἔφταξα στὰ βουνὰ Ζαμπαρὰχ κοντὰ στὴ θάλασσα. Ἀπὸ κεῖ περπάτηξα σαράντα μέρες ὁδηγημένος ἀπὸ τὸ Θεό, κ’ ἔφταξα πιὰ σὲ τοῦτο τὸ μέρος, καὶ τὰ ποδάρια μου μὲ φέρανε ἴσια σὲ τοῦτο τὸ σπήλαιο, δίχως νὰ κυβερνῶ ἐγώ».