Ὅταν δὲ ἐπλησίαζεν ἡ ἑσπέρα, μοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· «Ἀδελφὲ Σεραπίων, δὲν εἶναι καιρὸς νὰ τελέσωμεν ἀγάπην καὶ εὐχαριστίαν;». Ἐγὼ ὅμως δὲν ἀπήντησα. Ἐγερθεὶς δὲ ἀμέσως ὁ Ὅσιος καὶ ἐκτείνας τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν ἀπήγγειλε τὸν ψαλμὸν «Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει» (Ψαλμ. κβ’ 1) καὶ τὴν συνέχειαν τοῦ ψαλμοῦ τούτου καὶ ἄλλα πολλά».
«Στραφεὶς κατόπιν πρὸς τὸ ἐσωτερικὸν τοῦ σπηλαίου ὁ Ὅσιος εἶπεν· «Ἑτοίμασον τέκνον τράπεζαν». Λέγει δὲ καὶ πρὸς ἐμέ· «Ἂς εἰσέλθωμεν, τέκνον μου, καὶ ἂς φάγωμεν τροφήν, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς ἀπέστειλεν εἰς ἡμᾶς». Ἐγὼ τότε ἐθαύμαζον καὶ ἠπόρουν, ἔκθαμβος γενόμενος, διότι δὲν ἔβλεπον οὐδένα ἄλλον εἰμὴ μόνον τὸν Ὅσιον. Αἴφνης ὅμως βλέπω καὶ τράπεζαν ἡτοιμασμένην γέμουσαν εὐωδίας καὶ δύο σκαμνία καὶ ἄρτον πρόσφατον μαλακὸν καὶ λευκὸν ὡς χιόνα καὶ δύο ἰχθῦς ἐψημένους καὶ ὡραιότατα λάχανα καὶ φοίνικας καὶ ἅλας καὶ ἀγγεῖον πλῆρες ὕδατος γλυκυτέρου τοῦ μέλιτος· ὡς δὲ ἐκαθίσαμεν, μοῦ εἶπεν ὁ Ὅσιος· «Εὐλόγησον, ἀδελφὲ Σεραπίων». Ἀπεκρίθην ἐγώ· «Συγχώρησόν μοι, Πάτερ». Εὐθὺς τότε λέγει ὁ Ὅσιος· «Κύριε, ἐλέησον». Καὶ ἰδοὺ βλέπω παρευθὺς ὡσὰν δεξιὰν χεῖρα ἐκταθεῖσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τυπώσασαν ἐπὶ τῆς τραπέζης τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ. Ἀφοῦ δὲ ἐφάγομεν, εἶπε πάλιν ὁ Ὅσιος· «Σήκωσον, τέκνον, τὴν τράπεζαν». Παρευθὺς τότε ἐσηκώθη ἡ τράπεζα καὶ ἐγένετο ἀφανής. Ἔμενον δὲ ἐγὼ θαυμάζων, πλὴν τῶν ἄλλων καὶ διότι καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου δὲν ἐγεύθην ποτὲ τοιαύτην γλυκυτάτην τροφὴν οὔτε ὕδωρ ἔπιον ὅπως ἐκεῖνο τὸ ὕδωρ».
«Ὁμιλήσας τότε πρὸς ἐμὲ ὁ Ὅσιος εἶπεν· «Εἶδες, ἀδελφέ, πόσον ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς τοὺς δούλους του; Μέχρι τώρα ἐφέρετο εἰς ἐμὲ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εἷς ἰχθύς· σήμερον δέ, πρὸς χάριν σου, ὁ Θεὸς μοῦ ἀπέστειλε δύο. Τοιουτοτρόπως ὁ Θεὸς μοῦ ἀποστέλλει καὶ πνευματικὴν τροφὴν καὶ πνευματικὸν πόμα. Ἐπὶ τριάκοντα ἔτη εὑρίσκομαι εἰς τὸν τόπον τοῦτον καὶ δὲν εὗρον ποτὲ οὔτε μίαν ρίζαν χόρτου, ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν δὲ πεῖναν ἔφαγον χῶμα ἐκ τῆς γῆς καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴν δίψαν ἔπιον ὕδωρ πικρὸν ἐκ τῆς θαλάσσης· καὶ ἤμην γυμνὸς καὶ ἀνυπόδητος μέχρι σημείου, ὥστε ἀπεσπάσθη τὸ δέρμα ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ σώματός μου, ἐξ αἰτίας τοῦ ψύχους τῆς νυκτὸς καὶ τοῦ καύσωνος τῆς ἡμέρας. Εὑρισκόμην δὲ ἐξηπλωμένος ὡς νεκρός, καὶ οἱ δαίμονες μὲ ἐπολέμουν ἀκαταπαύστως ἡμέραν καὶ νύκτα σύροντές με ἐδῶ καὶ ἐκεῖ εἰς τὸ ὄρος καὶ μὲ ἐγκατέλειψεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τριάκοντα ἔτη ἐν πείνῃ καὶ δίψῃ κατατυραννούμενον ἐκ τοῦ ψύχους καὶ τοῦ καύσωνος καὶ οὔτε θηρίον εἶδον οὔτε ὄρνεον εἰς τὸ ὄρος τοῦτο».