«Ταῦτα ἀκούων ἐγὼ ἐθαύμαζον, ἤκουσα δὲ καὶ πάλιν τὸν Ὅσιον νὰ λέγῃ· «Εὐλόγει λοιπὸν ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον Αὐτοῦ» (Ψαλμ. ρβ’ 1), ὅστις εὐδοκῶν ἐχάρισεν εἰς σὲ τὸ μέγα Αὐτοῦ καὶ ἄπειρον ἔλεος. Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις Αὐτοῦ» (Αὐτ. 2). Ἂς μὴ λυπεῖσαι λοιπόν, ψυχή μου, ἀλλὰ νὰ εὐφραίνεσαι ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου σου. Διότι Αὐτὸς εἶπε· «Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον, ὅτι ηὐδόκησεν ὁ Πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν Βασιλείαν» (Λουκ. ιβ’ 32). Ἀλλαχοῦ δὲ λέγει· «Μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ Κύριος αὐτοῦ εὑρήσει οὕτω ποιοῦντα» (Λουκ. ιβ’ 43). Ὁ δὲ Προφήτης Δαυΐδ ταῦτα λέγει· «Παρεμβαλεῖ Ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ ρύσεται αὐτοὺς» (Ψαλμ. λγ’ 8). Τοιαῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια χωρία τῶν Ἁγίων Γραφῶν ἀπαγγείλας ὁ Ὅσιος ἦλθε πρὸς τὴν θύραν τοῦ σπηλαίου καὶ κλαίων μὲ ἐκάλεσεν εἰπών· «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Χριστοῦ ἔφθασες, Ἀββᾶ Σεραπίων. Ἔγγισόν με, τέκνον μου».
«Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπλησίασα καὶ ἤγγισα τὸν Ὅσιον μὲ ἐνηγκαλίσθη ἐκεῖνος καὶ μὲ κατεφίλησε λέγων· «Εὐωδία τοῦ υἱοῦ μου Σεραπίωνος, ὡς εὐωδία πνευματικοῦ τέκνου. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ σοῦ ἀνταποδώσῃ τὸν μισθὸν τοῦ κόπου τὸν ὁποῖον κατέβαλες, διὰ νὰ ἴδῃς τὴν λευκὴν ταύτην κεφαλήν. Ἐνενήκοντα πέντε ἔτη ἔχω, τέκνον μου, κατὰ τὸ διάστημα τῶν ὁποίων δὲν εἶδον ἄνθρωπον, παρὰ μόνον σήμερον τὴν ἁγιωσύνην σου, τὴν ὁποίαν ἐπεθύμουν ἀπὸ πολλῶν χρόνων καὶ σὲ εὐχαριστῶ, διότι δὲν ὑπελόγισες τόσον κόπον διὰ νὰ ἴδῃς ἕνα ἐλεεινὸν γέροντα ἀλλ’ ὅπως σοῦ εἶπον, ὁ Θεός, τέκνον, θέλει σοῦ ἀνταποδώσει τὸν μισθὸν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως καθ’ ἣν μέλλει νὰ κρίνῃ τὰ κρύφια τῶν ἀνθρώπων».
«Ἀφοῦ λοιπὸν εἶπε ταῦτα ὁ Ὅσιος διέταξε καὶ ἐκαθήσαμεν καὶ τότε ἤρχισα νὰ ἐρωτῶ αὐτὸν διὰ τὴν ἄμεμπτον αὐτοῦ πολιτείαν. Ἐκεῖνος δὲ ἀπαντῶν μοὶ εἶπεν· «Ἰδού, τέκνον, ἐνενήκοντα πέντε ἔτη ἔχω εἰς ταύτην τὴν φωλεὰν καὶ οἱ ὀφθαλμοί μου δὲν εἶδον θηρίον, οὔτε ὄρνεον, οὔτε ἔφαγον ἄρτον κατασκευασθέντα ἐκ χειρῶν ἀνθρωπίνων, οὐδὲ κοσμικὸν ἔνδυμα ἐνεδύθην. Ἐπὶ τριάκοντα ἔτη ἔζησα μὲ μεγάλην ἀνάγκην καὶ πολλὴν στενοχωρίαν ἀπὸ τὴν πεῖναν, τὴν δίψαν καὶ τὴν γυμνότητα. Δὲν ἤρκουν δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλ’ εἶχον καὶ τοὺς δαίμονας νὰ μὲ ἐνοχλοῦν, νὰ ἐνεδρεύουν καὶ νὰ μοῦ στήνουν παγίδας, τὰς ὁποίας εἶναι ἀδύνατον νὰ σοῦ διηγηθῶ.