Λόγος Α’. Ἱστορικός ἅμα καὶ διηγηματικὸς εἰς τὸν Θεῖον Εὐαγγελισμὸν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, συλλεχθεὶς ἐκ διαφόρων ἀντιγράφων καὶ μεταφρασθεὶς παρὰ τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Δαμασκηνοῦ Ὑποδιακόνου τοῦ Στουδίτου.

Καὶ διὰ μὲν τῶν λόγων οὕτως εὐχαριστεῖται ὁ πανάγαθος Θεός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. Διὰ δὲ τῶν ἔργων εὐχαριστεῖται, ἐὰν ἔχωμεν πίστιν βεβαίαν, ἐὰν ἔχωμεν ἀγάπην ἀληθινήν, ἥτις εἶναι τὸ κεφάλαιον τῶν ἀρετῶν, ἐὰν ἀγαπῶμεν τὸν πλησίον, ἐὰν ἀποκτήσωμεν εἰρήνην, ἐὰν ἀγαπήσωμεν μὲ καθαρωτέραν καρδίαν, ἐὰν ποθήσωμεν νηστείαν καὶ ἐὰν ἐπιθυμήσωμεν καὶ κερδήσωμεν τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τότε εὐχαριστεῖται καὶ χαίρεται ὁ Θεός. Ἐὰν ταῦτα ἀποκτήσωμεν, ἔχομεν καὶ παρρησίαν νὰ δεηθῶμεν καὶ νὰ παρακαλέσωμεν τὴν Παρθένον Μαρίαν νὰ μᾶς εἰσακούσῃ, ἐὰν κάτι θελήσωμεν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ θέμα μας ἐγγίζει πρὸς τὸ τέλος, ἂς προσθέσωμεν καὶ τὸ ὑπόλοιπον, ἵνα οὕτω φθάσωμεν εἰς πέρας. Ποῖον δὲ εἶναι, ἀκούσατε.

«Κυρία Θεοτόκε, Βασίλισσα, τιμὴ καὶ δόξα τῶν Χριστιανῶν, Ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν, καὶ καθαρωτέρα τοῦ ἡλίου. Παρθένε πανύμνητε καὶ ἀκήρατε, ἐλπὶς τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ λιμὴν γαληνὲ τῶν χειμαζομένων ὑπὸ τῶν ἁμαρτιῶν, βλέψον εἰς τὸν λαόν Σου, ἴδε εἰς τὴν κληρονομίαν Σου· πρόβατα εἴμεθα τῆς μάνδρας τοῦ Υἱοῦ Σου· ἀρνία εἴμεθα ἄκακα καὶ πεπλανημένα· λοιπὸν φύλαξόν μας ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ νοητοῦ λύκου, τοῦ διαβόλου, διότι Σὲ ἔχομεν ὡς μεσίτριαν, προστάτιν καὶ βοηθόν. Πρὸς Σὲ ἔχομεν τὰς ἐλπίδας μας. Ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα καὶ καταφεύγομεν ὑπὸ τὴν σκέπην Σου· κατάδικοι εἴμεθα καὶ τρέχομεν εἰς τὴν ἀντίληψίν Σου· μὴ μᾶς ἀποδιώξῃς, μὴ ὀργισθῇς ἐναντίον μας. Βλέπεις, Παρθένε, τοὺς πειρασμούς, βλέπεις πῶς ἐβάρυναν ἡμᾶς τὰ κακά. Διὰ τοῦτο, Παρθένε πανύμνητε, ἐνθυμοῦ τὴν συγγένειαν, τὴν ὁποίαν ἔχομεν, διότι ὅλοι ἀπὸ ἕνα γένος εἴμεθα καὶ ἡμεῖς καὶ Σύ, Θεοτόκε, καὶ μεσίτευσον καὶ παρακάλεσε τὸν Υἱόν Σου, τὸν ὁποῖον ἐσωμάτωσες, τὸν ὁποῖον ἐβάσταξες, τὸν ὁποῖον ἐθήλασες, νὰ μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ, ἐδῶ μὲν νὰ διέλθωμεν ζωὴν ἀβλαβῆ καὶ ἀκίνδυνον ἀπὸ ἐχθροὺς ψυχικοὺς καὶ σωματικούς, ἐκεῖ δὲ νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς τῆς αἰωνίου Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ᾯ πρέπει δόξα καὶ τιμὴ σὺν τῷ ἀνάρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

                               

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ γίνεται σαφὴς διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῶν δύο προηγουμένων παραγράφων ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου· «Μετὰ δὲ ταύτας τὰς ἡμέρας συνέλαβεν Ἐλισάβετ ἡ γυνὴ αὐτοῦ [τοῦ Ζαχαρία], καὶ περιέκρυβεν ἑαυτὴν μῆνας πέντε, λέγουσα· Ὅτι οὕτω μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις, αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τὸ ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις. Ἐν δὲ τῷ μηνὶ, τῷ ἕκτῳ…» (Λουκ. αʹ 24-45).

[2] Περὶ τοῦ ἡγεμόνος τούτου τῆς Συρίας Κυρηνίου, τῆς ἐποχῆς, καθ’ ἣν οὗτος ἡγεμόνευσε καὶ γενικώτερον περὶ τῆς χρονολογίας τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ συνεπῶς καὶ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου βλέπε εἰς τῆν κεʹ (25ην) Δεκεμβρίου ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» καὶ εἰς τὰς ἐκεῖ ὑποσημειώσεις.