Ἀφοῦ λοιπὸν ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔμελλε νὰ τελειωθῇ ὁ Ἅγιος, θέλοντας οἱ δήμιοι νὰ τὸν ἐκφοβίσουν, ἔστησαν αὐτὸν ἔμπροσθεν εἰς τὸ πῦρ καὶ ἐμπήξαντες δύο ξύλα εἰς τὴν γῆν, ἔδεσαν τὴν ἅλυσιν ὅπου ἐφόρει ὁ Μάρτυς. Ἔπειτα ἐκδύοντες αὐτόν, τὸν ἄφησαν μόνον μὲ τὸ ἐπανωφόριον καὶ ἤρχισε πάλιν ὁ ἔπαρχος νὰ τὸν κολακεύῃ συμπονῶν δῆθεν αὐτὸν καὶ νομίζων ὅτι θὰ μαλάξῃ τὴν ἀδαμαντίνην αὐτοῦ ψυχήν. Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς τοῦ λέγει· «Δὲν ἐντρέπεσαι, ταλαίπωρε, νὰ διαστρέφῃς τὴν ὀρθὴν Πίστιν τοῦ Κυρίου; Διατί δὲν ἐκτελεῖς συντόμως τὴν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου μου; Ἐγὼ πιστεύω καὶ ὁμολογῶ, καθὼς σᾶς προεῖπον, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, ὅστις ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἵνα σώσῃ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐγὼ εἶμαι ὁ ἔσχατος καὶ τελευταῖος· δὲν θέλεις μὲ καταπείσει, ἄθλιε, ἔστω καὶ ἂν ἀκόμη μοὶ δώσῃς μύρια βασίλεια. Ἄλλη Βασιλεία μὲ ἀναμένει ἄφθαρτος καὶ ἀΐδιος». Τότε διατάσσει ὁ ἔπαρχος νὰ ἀλειφθῇ πρῶτον μὲ θειάφι, ἀφοῦ δὲ τὸν ἤλειψαν, ἀνάπτουσιν ὑποκάτω του πῦρ καὶ εὐθὺς ἤναψεν ὥσπερ κηρός, οὕτω δὲ ἵστατο καιόμενος πολλὴν ὥραν, ὑμνῶν ἐν σιγῇ τὸν Θεόν. Ἔπειτα στρέφων δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ ἰδὼν ποῦ εὑρίσκετο τὸ περισσότερον πῦρ, ἐκεῖ πεσών, ὁ μακάριος, τὸ μὲν σῶμά του παρέδωκεν εἰς τὸν πῦρ, τὴν δὲ ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.
Ὢ τῆς ἀνδρείας σου, Μιχαὴλ ἀξιοθαύμαστε! Ὢ τῆς στερρᾶς καὶ ἀδαμαντίνης σου ψυχῆς! Πῶς δὲν ἐφοβήθης την ἀγρίαν ὁρμὴν τῶν ἀλλοπίστων, ἀλλ’ ὡς βέλη νηπίων ἐνόμιζες ὅλα αὐτῶν τὰ μηχανήματα; Πῶς δὲν ἐφοβήθης τὸ τρομερὸν ἐκεῖνο πῦρ; Ὅθεν Ἄγγελοι ἐθαύμασαν τὴν ἀνδρείαν τῆς ψυχῆς σου· δαίμονες ἠσχύνθησαν· οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ηὐφράνθησαν, οἱ ἀλλόπιστοι κατῃσχύνθησαν, ὅλον τὸ σύστημα τῶν εὐσεβῶν σὲ ἐπήνεσεν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ κατ’ ἔτος καὶ καθ’ ὑποχρέωσιν πανηγυρίζει τὴν μνήμην σου· καὶ ἐν οὐρανοῖς Ἅγιοι σὲ ὑπεδέχθησαν μὲ φωνὴν ἀγαλλιάσεως καὶ μὲ ἦχον ἑορταζόντων, δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες Χριστὸν τὸν νικοποιὸν Θεόν· Ὧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς ἀπεράνιους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.