ΜΙΧΑΗΛ ὁ νεοφανὴς καὶ μέγας τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς, ὁ ἀποκαλούμενος Μαυρουδῆς, κατήγετο ἐκ μικροῦ τινος χωρίου καλουμένου Γρανίτσα τῆς ἐπαρχίας Εὐρυτανίας, κειμένου εἰς τὴν περιοχὴν τῶν Ἀγράφων. Οἱ γονεῖς του ὠνομάζοντο Δημήτριος καὶ Σωτήρα, ἀμφότεροι θεοσεβεῖς καὶ δίκαιοι, φιλόπτωχοι καὶ εἰς τὰς ἀκολουθίας τῆς Ἐκκλησίας συντρέχοντες. Ἀνέτρεφον δὲ οὗτοι τὸν υἱόν των μὲ πᾶσαν σεμνότητα καὶ ταπεινοφροσύνην, διότι εἰς αὐτοὺς ἦτο χαρισμένος ἀπὸ τὸν Θεόν. Τὸν ἐδίδασκον νὰ φυλάττῃ τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν διαφύλαξιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται ἡ ἀγάπη τὴν ὁποίαν ἔχει τις πρὸς Αὐτόν, ὡς ὁ ἴδιος λέγει εἰς τὸ Εὐαγγέλιον· «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτὸν» (Ἰωάν. ιδ’ 21). Ἀπὸ αὐτὰ δὲ τὰ εὐαγγελικὰ ρητὰ ἔκαμε καλὴν ἀρχὴν νὰ γίνῃ πληρωτὴς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.

Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἀπέθανεν ὁ πατήρ του καὶ ἀνεπαύθη εἰς τὰς αἰωνίους μονάς· ἡ δὲ μήτηρ του, ὅσον ἠδύνατο, μὲ κάθε προθυμίαν ἀνέτρεφε τὸν υἱόν της, τὸν ὁποῖον, ἀφ’ οὖ ἔφθασεν εἰς νόμιμον ἡλικίαν, ὑπάνδρευσε μὲ νόμιμον γυναῖκα. Κατόπιν ὁ Μιχαὴλ ἀνεχώρησεν εἰς Θεσσαλονίκην, ὅπου ἐσχετίσθη μὲ τοὺς κατοίκους, ἄλλοτε μὲν συναναστρεφόμενος τοὺς ἀρτοποιούς, ἄλλοτε δὲ πάλιν καθήμενος μόνος εἰς ἐργαστήριον πωλῶν ἄρτους καὶ μὲ ταύτην τὴν ἐργασίαν ἐξοικονόμει τὸν ἄρτον του. Ἔδιδε δὲ καὶ ἐλεημοσύνην εὶς τοὺς πτωχοὺς καὶ εἰς τὰς Ἐκκλησίας κατὰ δύναμιν· ἐσύχναζεν εἰς τὰς ἀκολουθίας τῆς Ἐκκλησίας· ἐπρόσεχεν ἀκροαζόμενος τοὺς θείους λόγους· καὶ ἤρχετο τακτικὰ καὶ εἰς ἡμᾶς [1] μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ ἀκούῃ τοὺς ἱεροὺς λόγους.

Θέλων δὲ ὁ Ἅγιος νὰ γίνῃ Μοναχός, ἠμποδίζετο ὑπὸ πολλῶν, οἵτινες τοῦ ἔλεγον, ὅτι συμφώνως πρὸς τους θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνας δὲν εἶναι συγκεχωρημένον νὰ μονάσῃ τις ἄνευ συμφώνου γνώμης τῆς συζύγου του. Ὅταν δὲ ἔφθασεν ἡ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς Τρίτη Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἦλθεν οὗτος πρῶτος ἀπὸ ὅλους εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐξ αὐτοῦ τοῦ μεσονυκτίου, ἤκουε δὲ μετὰ προσοχῆς ὅλην τὴν ἀκολουθίαν ὡς καὶ τοὺς ἱεροὺς τοῦ Εὐαγγελίου λόγους, τοὺς ὁποίους, ὡς θεῖον σπόρον ἐνεφύτευεν εἰς τὸ βάθος τῆς καρδίας του. Μετὰ παρέλευσιν τριῶν ἡμερῶν ἔθεσε τούτους εἰς ἐφαρμογὴν μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.