Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς ΜΙΧΑΗΛ Μαυρουδῆς, ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αφμδ’ (1544), πυρὶ τελειοῦται.

Διὰ τῶν λόγων τούτων ἐξέπληξεν ὁ Ἅγιος τὸν κριτὴν τόσον, ὥστε λαβὼν ἐκεῖνος τὸ μανδήλιόν του καὶ ἐπὶ πολὺ ἀκουμβῶν τὴν κεφαλήν του ἐπάνω εἰς αὐτὸ ἐγέμισεν ὅλος ἀπὸ δάκρυα. Ἔπειτα, ὡς νὰ ἐξύπνησεν ἐκ τοῦ ὕπνου, ἔδωκε τοιαύτην κατὰ τοῦ Μάρτυρος ἔγγραφον ἀπόφασιν· «Ἐπειδὴ Μιχαὴλ ὁ ἀπὸ Χριστιανῶν γονέων, ἐπαρακινήθη θεληματικῶς καὶ ἦλθεν ἐνώπιον πολλῶν ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων, οἵτινες εὑρέθησαν ἐμπρὸς εἰς τὸ κριτήριόν μου καὶ ὡμολόγησε μετὰ παρρησίας, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ὅτι οἱ προφῆται δι’ αὐτὸν ἐπροφήτευσαν καὶ ὅτι ἡ Παρθένος Μαριὰμ ὅπου ἐγέννησε τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν εἶναι κυρίως καὶ ἀληθῶς Θεοτόκος, προσθέτων καὶ τοῦτο, ὅτι ἕως τὸν καιρὸν τοῦ Χριστοῦ ἦσαν οἱ Προφῆται, οἱ δὲ μετέπειτα εἶναι ψεῦσται καὶ πλάνοι· καὶ ὅστις καὶ τὸν ἰδικόν μας προφήτην τὸν Μωάμεθ φανερὰ ἀπεκάλεσε ψεύστην καὶ πλάνον καὶ μὲ ἄλλας ὕβρεις τὸν ἐξουθένωσε καὶ ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ μετανοήσῃ δι’ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐλάλησεν, ὁρίζει ὁ νόμος νὰ παραδοθῇ εἰς τὸ πῦρ, κατὰ τὴν δεκάτην τοῦ Μαρτίου ἡμέραν Πέμπτην τῆς ἑβδομάδος, ὥραν ἐνάτην».

Τὴν ἀπόφασιν αὐτὴν λαβὼν ὁ ἔπαρχος ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ κριτήριον ἔχων καὶ τὸν Ἅγιον δεδεμένον, ὅστις μιμούμενος καὶ εἰς τοῦτο τὸν Κύριον ἔτρεχεν ὄπισθεν ὥσπερ ἀρνίον ἄκακον εἰς τὴν σφαγήν, χωρὶς νὰ ἐναντιώνεται ἢ νὰ κραυγάζῃ. Μόνον μετ’ εὐχαριστίας καὶ μετὰ ταπεινοῦ σχήματος συνῆγεν ὅλον τὸν νοῦν του εἰς τὰ οὐράνια, ἐκεῖ ὅπου κατοικεῖ ὁ Δεσπότης Χριστός. Ἡ δὲ πόλις ὅλη συνηθροίσθη, ἵνα ἴδουν τὸ Μαρτύριόν του, ὡς ἀπὸ κοινὴν συμφωνίαν καὶ οἱ μὲν Χριστιανοὶ ἵσταντο μακρόθεν διωκόμενοι, τὰ δὲ πλήθη τῶν Ἀγαρηνῶν ἦσαν πλησίον, πνέοντες θυμόν, ἀπειλοῦντες, ὑβρίζοντες καὶ ἀτακτοῦντες, ὥσπερ θηρία ἀνήμερα. Ἦτο δὲ ἐκεῖ πάνδημον θέαμα, τὸ νὰ βλέπῃ τις ὅλον τὸν τόπον κατειλημμένον ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, τὰς στέγας τῶν οἴκων γεμάτας, τοὺς ὀρόφους, τοὺς Ναούς, τὰ δένδρα, τὰ τείχη, διότι ὅλοι ὡς νέφος μελισσῶν συνήχθησαν διὰ νὰ ἴδουν τὸν ἀγῶνα τοῦ Μάρτυρος, πῶς ἠγωνίζετο καὶ πῶς ἐνίκησε τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς. Πιστεύω δὲ ὅτι δὲν ἔλειπον ἀπὸ τὸ στάδιον οὔτε Ἄγγελοι, οὔτε Μαρτύρων ψυχαί, προσμένοντες νὰ εὐφημήσουν τὸν νικητήν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειοῖ ἐνταῦθα ὅτι οὗτος πρὸς ὃν τακτικῶς μετέβαινεν ὁ Ἅγιος φαίνεται ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεοφάνης ὁ συγγραφεὺς τοῦ παρόντος Συναξαρίου (βλέπε προηγουμένην ὑποσημείωσιν).