Μίαν δὲ τῶν ἡμερῶν, ἐνῷ δύο Χριστιανοὶ Θηβαῖοι, ἐξ εὐλαβείας κινούμενοι, ἤρχοντο πρὸς τὴν Μονήν, ἵνα ἐπισκεφθῶσι τὸν Ἅγιον καὶ λάβωσι τὴν εὐλογίαν αὐτοῦ, συνήντησαν καθ’ ὁδὸν Ἀγαρηνόν τινα στρατιώτην, ὅστις μετέβαινεν εἰς τὴν Μονήν, ὄχι βεβαίως χάριν προσκυνήσεως, ἀλλὰ χάριν διασκεδάσεως. Διὰ τοῦτο καὶ ἐβίαζε τοὺς Θηβαίους Χριστιανοὺς νὰ σπεύσωσιν, ἵνα προφθάσωσι καὶ ἐξαναγκάσωσι τὸν «Καλόγηρον», ὡς ἔλεγον τὸν Ἅγιον, νὰ παρασκευάσῃ δι’ αὐτοὺς φαγητὰ καὶ νὰ ἑτοιμάσῃ καὶ καλὸν φιλοδώρημα.
Οἱ Θηβαῖοι Χριστιανοί, ἀκούσαντες ταῦτα, ἐξεπλάγησαν· ἐλεεινολογήσαντες δε τὴν αὐθάδειαν τοῦ Ἀγαρηνοῦ στρατιώτου, προέτρεπον αὐτὸν νὰ μὴ κακολογῇ τὸν Ἅγιον καὶ νὰ μὴ ζητῇ παρ’ αὐτοῦ φαγητὰ καὶ ποτὰ ἐκλεκτά, διότι εἰς τὰ Μοναστήρια μεταβαίνουσιν οἱ ἄνθρωποι διὰ νὰ προσκυνήσωσι καὶ νὰ λάβωσι ψυχικὴν ὠφέλειαν καὶ ὄχι νὰ διασκεδάσωσιν. Ὁ Ἀγαρηνὸς ὅμως οὐδεμίαν προσοχὴν ἔδιδεν εἰς τὰς ὀρθὰς τῶν Χριστιανῶν παρατηρήσεις, ἀλλ’ ἐχλεύαζεν αὐτοὺς ὡς μωροὺς καὶ ἀνοήτους. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἱς τὴν Μονήν, οἱ μὲν Θηβαῖοι Χριστιανοί, καταβάντες ἐκ τῶν ἵππων αὐτῶν, εἰσῆλθον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἵνα προσκυνήσωσιν, ὁ δὲ Ἀγαρηνὸς στρατιώτης ματαίως προσεπάθει νὰ καταβῇ ἀπὸ τοῦ ἵππου καὶ νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν Μονήν, ἵνα ἐκβιάσῃ τὸν Ἅγιον νὰ παρασκευάσῃ τὰ ἐκλεκτὰ δι’ αὐτὸν φαγητά. Διότι ἡ θεία Δίκη, ὁ ἄγρυπνος οὗτος ὀφθαλμός, ἐτιμώρησε τὴν αὐθάδειαν τοῦ Ἀγαρηνοῦ καὶ ἐκράτει αὐτὸν δεδεμένον, εἰς παράδειγμα τῶν ἄλλων.
Τότε ὁ Ἅγιος, ἰδὼν αὐτὸν οὕτω καθήμενον ἐπὶ τοῦ ἵππου καὶ μὴ δυνάμενον νὰ καταβῇ ἀπ’ αὐτοῦ, ἐπλησίασε πρὸς αὐτόν, τὸν ἐχαιρέτησε καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν νὰ κατέλθῃ τοῦ ἵππου του. Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Ὁ πρὸ ὀλίγου μὴ δυνάμενος νὰ κινηθῇ, εὐθὺς κατῆλθεν ἀπὸ τοῦ ἵππου καὶ εὐχαριστήσας τὸν Ἅγιον εἰσῆλθεν εἰς τὴν Μονήν. Ἀντὶ δὲ νὰ ζητήσῃ φαγητὰ καὶ ποτὰ ἐκλεκτά, ἔπεσεν εἱς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου καὶ ἐζήτει παρ’ αὐτοῦ συγχώρησιν διὰ τὴν προτέραν αὐθάδειαν καὶ ἀσέβειαν, τὴν ὁποίαν, ἐν άγνοίᾳ ἔδειξε πρὸς τὸν Ἅγιον. Ἔκτοτε δὲν ἔπαυε κηρύττων μετὰ φρίκης καὶ φόβου πολλοῦ τὸ γενόμενον ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκετο, ἐξυμνῶν τὴν πραότητα καὶ ἀμνησικακίαν τοῦ Ἁγίου.