Εἰς δὲ τοὺς περὶ αὐτὸν ἔλεγεν· «Ὁ Ἅγιος τοῦ Μοναστηρίου τούτου εἶναι φοβερὸς πρόμαχος αὐτοῦ, διότι πολλὰ ἔπαθον τὴν παρελθοῦσαν νύκτα καὶ τώρα βλέπω, ὅτι ἡ τιμωρία τοῦ Ἁγίου εἶναι αὕτη, ἡ ὁποία μὲ ταράττει. Ἀλλ’ ἄς μὲ σώσῃ ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ καὶ ποτὲ δὲν θὰ ζητήσω οὐδὲ μίαν βελόνην». Καὶ ἀληθῶς, ἔκτοτε, ὁσάκις ἤρχετο ὁ Ὀδυσσεὺς εἰς τὴν Μονήν, ὄχι μόνον δὲν ἐζήτει τι, ἁλλ’ οὐδὲ κρέας ἔτρωγεν, εἰ μὴ μόνον ὄσπρια καὶ χόρτα.

Ἄλλοτε πάλιν, ὅτε οἱ Τοῦρκοι, ἠπείλουν τὴν ἐπαρχίαν τῆς Λεβαδείας καὶ ἅπασαν σχεδὸν τὴν Στερεὰν Ελλάδα, μὲ λεηλασίαν καὶ παντελῆ καταστροφήν, ὅλων τῶν τόπων τοὺς ὁποίους ἐκυρίευον, τότε οἱ μὲν Μοναχοί, φοβούμενοι τὰς κακώσεις τῶν ἀγρίων τούτων δεσποτῶν, κατέφυγον εἰς τὴν Πελοπόννησον, οἱ δὲ Τοῦρκοι, κύριοι τῆς Μονῆς γενόμενοι, ἀφοῦ ἥρπασαν ὅ,τι εὗρον ἐντὸς αὐτῆς, ἠθέλησαν νὰ κατεδαφίσωσι καὶ τὸν Ναόν. Ἀλλ’ εὐθὺς ὡς εἰσῆλθον ἐντὸς αὐτοῦ, βλέπουσιν ἱστάμενον εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ, ὡς φοβερόν τινα γίγαντα, τὸν προστάτην αὐτοῦ Ὅσιον Σεραφείμ, ὅστις, ἔχων ὑψωμένην τὴν ράβδον, ἠτένισε πρὸς αὐτοὺς δι’ ἀπειλητικοῦ βλέμματος. Καὶ ὡσὰν νὰ ἠπείλει μὲ θάνατον, ἔνευσεν εἰς αὐτοὺς νὰ ἐξέλθωσιν ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, χωρὶς νὰ ἐγγίσουν τίποτε, οὐδὲ τὴν παραμικρὰν ζημίαν νὰ προξενήσουν εἰς τὴν Μονήν.

Τότε οἱ Τοῦρκοι, ἰδόντες τὸν Ἅγιον οὕτως ἀπειλοῦντα αὐτοὺς καὶ νοήσαντες ὅτι οὗτος εἶναι ὁ προστάτης τοῦ Μοναστηρίου τούτου, ἔντρομοι ἐξῆλθον τοῦ Ναοῦ καὶ διηγήθησαν μετὰ φόβου εἰς τοὺς ἄλλους τὸ παράδοξον τοῦτο θαῦμα. Τόσον δὲ ἐφοβήθησαν, ὥστε ὄχι μόνον ἐγκατέλειψαν τὸ μελετώμενον σχέδιον, ἀλλὰ καὶ διέταξαν ἕνα Μοναχόν, ἐκεῖ εὑρεθέντα, νὰ ἀνάπτῃ τὴν κανδήλαν τοῦ Ἁγίου. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ Τοῦρκοι, ἂν καὶ φοβηθέντες ἐκ τοῦ ἐξαισίου τούτου θαύματος τοῦ Ἁγίου, παρέμενον εἱς τὴν Μονήν, ἕτερον τότε θαῦμα ἠκολούθησε τὸ πρῶτον. Νέφος πυκνὸν ἐκάλυψε τὸ Μοναστήριον τὴν πρωΐαν τῆς ἄλλης ἡμέρας καὶ ἀστραπαὶ καὶ βρονταὶ ἠκούοντο ἐντὸς τοῦ χώρου ἀκριβῶς τοῦ Μοναστηρίου, οὐχὶ δὲ καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ, ὅπου τελείως αἰθρία ἦτο ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ ἥλιος λαμπρὸς ἔρριπτε τὰς ἀκτῖνας αὐτοῦ. Χάλαζα δέ, ὡς ἄμμος, πίπτουσα, ἔθραυε τὰς κεράμους τῶν κελλίων ἀπειλοῦσα θάνατον εἰς τοὺς ἐντὸς τῶν κελλίων διεσπαρμένους Τούρκους. Φόβος καὶ τρόμος τότε κατέλαβεν αὐτοὺς καὶ ἐδέοντο τοῦ Ἁγίου νὰ παύσῃ τὴν ὀργὴν αὐτοῦ, λέγοντες, ὅτι θὰ φύγωσι, χωρὶς νὰ προξενήσωσι ζημίαν εἰς τὸ Μοναστήριον.