Τότε παραλαβὼν ὁ ἀρχηγὸς μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὸν Τοῦρκον τοῦτον, μετέβη εἰς Λεβάδειαν καὶ παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ βοεβόδα Μουφτῆ μπέη διηγήθη μετὰ φρίκης καὶ φόβου τὰ συμβεβηκότα καὶ προέτρεψε τὸν Μουφτῆ μπέην νὰ παύσῃ νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ, διότι ὁ Ἅγιος οὗτος εἶναι φοβερὸς φύλαξ τοῦ Μοναστηρίου αὐτοῦ καὶ δὲν ἐπιτρέπει εἰς κανένα νὰ βλάψῃ τοῦτο. Πράγματι, τὸ Μοναστήριον τοῦτο οὐδεμίαν βλάβην ὑπέστη καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς Τουρκοκρατίας, ἀλλ’ εὑρίσκεται ὡς ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἂν καὶ πολλάκις οἱ Τοῦρκοι διενοήθησαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ καταστρέψουν αὐτό.
Πολλοὶ δὲ ἐκ τῶν ἡμετέρων ὁπλαρχηγῶν, ἐρχόμενοι εἰς τὴν Μονὴν κατὰ τὴν ἐθνοσωτήριον Ἐπανάστασιν καὶ τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ ἐπικαλούμενοι, εὕρισκον αὐτὸν βοηθὸν καὶ ἀντιλήπτορα εἰς τὰς κατὰ τῶν Τούρκων ἐκστρατείας αὐτῶν. Οὕτω, ὅτε ὁ ἥρως τῆς Ἐπαναστάσεως Γεώργιος ὁ Καραϊσκάκης, ἐκστρατεύσας ἐκ Σαλαμῖνος καὶ τὴν Δομβραῖναν διαβάς, ἐπορεύετο πρὸς τὴν Ἀράχωβαν, τὴν ἐπὶ τῆς δυτικῆς κλιτύος τοῦ Παρνασσοῦ κειμένην κωμόπολιν, ὅπως προκαταλάβῃ τὰ ἐπίκαιρα αὐτῆς μέρη, ὁπόθεν ἔμελλε νὰ διέλθῃ ὁ ἐχθρός, ὅστις εἶχε μεταβῆ εἰς Ἄμφισσαν πρὸς ἀπελευθέρωσιν τῶν ὑπὸ τοῦ Πανουργιᾶ καὶ Δυοβουνιώτου πολιορκουμένων Τούρκων, ἦλθεν εἰς τὴν Μονὴν καὶ μετὰ χριστιανικῆς εὐλαβείας ἀσπασθεὶς τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, ἐπεκαλέσθη μετὰ δακρύων τὴν βοήθειαν καὶ ἀντίληψιν αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ μελετωμένου ὑπ’ αὐτοῦ σχεδίου. Καὶ ἀληθῶς ὑπὸ τοιούτου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος κατεχόμενος ὁ ἀείμνηστος Καραϊσκάκης εἶδε τὰς ἐλπίδας του ἀναπτερουμένας καὶ δὲν ἀπέτυχε τῶν σχεδίων του. Ἀλλ᾽ ἐλθὼν εἰς Ἀράχωβαν καὶ μάχην ἀνοίξας κατὰ τῶν ἐχθρῶν, πάντα τὰ σχέδια αὐτοῦ εἶδεν ἐπιτυγχάνοντα, οἱ δὲ ἀγῶνες αὐτοῦ ἐστέφθησαν διὰ λαμπρᾶς νίκης κατὰ τοῦ στρατηγικωτάτου καὶ ἱκανωτάτου ἐχθροῦ Μουστάμπεη, τοῦ ὁποίου τὸ πολυάριθμον στράτευμα ἐξηφάνισε, τὴν δὲ κεφαλὴν αὐτοῦ τοῦ ἀρχηγοῦ ἀπέστειλε πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν, ὡς δεῖγμα τῆς στρατηγικῆς αὐτοῦ ἐξοχότητος καὶ μαρτύριον τῆς νίκης τῶν Ἑλλήνων.
Τὴν λαμπρὰν δὲ ταύτην νίκην ἀποδίδων ὁ χριστιανικώτατος Καραϊσκάκης εἰς τὴν θείαν ἀντίληψιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐστήριζε πάντοτε τὰς ἐλπίδας αὐτοῦ, εὐγνωμονῶν δὲ πρὸς τὸν Ἅγιον Σεραφείμ, τοῦ ὁποίου τὴν πρὸς τὸν Θεὸν μεσιτείαν πρὸς εὐόδωσιν τῆς ἐκστρατείας αὐτοῦ ἐπεκαλέσθη, ἐκ τῆς Μονῆς τότε διερχόμενος, μετὰ τὰ λαμπρὰ αὐτοῦ κατορθώματα καθ’ ὅλην τὴν εἰς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα στρατηγικὴν αὐτοῦ πορείαν,