Ὡς ἤκουσε ταῦτα ὁ Δομετιανὸς ἐχάρη, διότι ἐνόμισεν ὅτι μετενόησεν ἡ Ἁγία. Ὅθεν ἔφερεν αὐτὴν εἰς τὸν ναὸν. Ἡ δὲ Αγία, εὐθὺς ὡς εἰσῆλθεν εἰς τὸν ναὸν καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ μέσον αὐτοῦ, ἔκλινε τὰ γόνατα καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν ἀληθῆ Θεόν, λέγουσα· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, ὁ οὐρανοῦ καὶ γῆς ποιητής, ὁ ἐπακούων τῶν πιστῶν σου ἱκετῶν, ἐπάκουσόν μου τῆς δούλης Σου ἐν τῆ ὥρᾳ ταύτῃ καὶ κρήμνισον καὶ ἀφάνισον τὰ ἄψυχα καὶ ψευδῆ ταῦτα εἴδωλα, ἵνα γνωρίσωσιν οἱ περιεστῶτες, ὅτι Σὺ εἶ ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός». Ταῦτα ἡ Ἁγία προσηύξατο, πρὶν ἢ δὲ τελειώσῃ τὴν προσευχήν της σεισμὸς μέγας ἐγένετο καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ἐκρημνίσθησαν πάντα τὰ εἴδωλα καὶ συνετρίβησαν εἰς τεμάχια. Ὁ δὲ Δομετιανός, ἰδὼν τὸ θαῦμα τοῦτο, ἀντὶ νὰ πιστεύσῃ εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ἔγινεν ἐκτὸς ἑαυτοῦ καὶ ἐπρόσταξε νὰ ἐπαναλάβωσι τὰς τιμωρίας, καίοντες τὴν Ἁγίαν μὲ ἀνημμένας λαμπάδας ὅπως κατὰ τὴν προηγουμένην ἡμέραν, ἀλλὰ μὲ περισσοτέραν σκληρότητα. Ὅμως εἰς μάτην ἐκοπίαζεν ὁ μιαρός, ἂν καὶ ἐπὶ ἡμέρας ἐπανελάμβανε τὴν φρικτὴν καὶ ἀπάνθρωπον αὐτὴν τιμωρίαν. Διότι ἡ Ἁγία εἶχε βοηθὸν τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος δὲν ἔπαυε νὰ στέλλη τὴν βοήθειάν Του καὶ νὰ ἰατρεύῃ αὐτήν, ὡς καὶ κατὰ τὴν πρώτην φοράν.

Οὕτω λοιπὸν συνεχῶς βασανιζομένη ἡ Ἁγία Μάρτυς ἔχαιρε καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν, διότι ὑπέφερε τοιαύτας τιμωρίας διὰ τὸ Ἅγιόν Του ὄνομα. Ὁ δὲ ἀσύνετος ἔπαρχος, βλέπων κατῃσχυμμένος ὅτι οὐδὲν ἐπετύγχανεν οὔτε ἠδύνατο νὰ καταβάλῃ μίαν ἁπλοϊκὴν κόρην, ἐλογίσθη νὰ τιμωρήσῃ τὴν Ἁγίαν μὲ ἄλλας βασάνους, ἕως ὅτου ἀποκάμῃ καὶ δεχθῇ νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ γίνῃ σύζυγός του. Ἐπρόσταξε λοιπὸν καὶ ἔφερον ἄγριον ἵππον, ὄπισθεν τοῦ ὁποίου ἔδεσαν ἐκ τῶν ποδῶν τὴν Ἁγίαν, ἵνα ὁ ἵππος, σύρων αὐτὴν εἰς μέρη πετρώδη, καταξεσχίσῃ ταύτην καὶ οὕτω ἀποθάνῃ σκληρῶς. Καὶ ὁ μὲν τύραννος οὕτως ἐσκέπτετο. Τὶ δὲ ᾠκονόμησεν ὁ πανάγαθος Θεός, ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων Αὐτόν, διὰ νὰ καταισχυνθῇ ὁ ὑπερήφανος ἔπαρχος καὶ νὰ δοξασθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον ἡ Ἁγία ἐκήρυττε καὶ ὡμολόγει μετὰ παρρησίας; Ἀκούσατε. Ἅμα ὡς ἔδεσαν τοὺς πόδας της ὄπισθεν τοῦ ἵππου καὶ ἀφέθη οὗτος ἐλεύθερος, ἀντὶ νὰ ὁρμήσῃ καὶ τρέξῃ, ὡς ἐλογίζετο ὁ τύραννος, δὲν ἐκινήθη καὶ παρ’ ὅλην τὴν βίαν καὶ τὸν δαρμὸν τῶν στρατιωτῶν δὲν ἤθελε νὰ τρέξῃ καὶ νὰ ἐκτελέσῃ τὸ πρόσταγμα τοῦ Δομετιανοῦ. Οὗτος δὲ ἀποδίδων τὴν ἀκινησίαν τοῦ ἵππου εἰς τὴν ἀδράνειαν τῶν στρατιωτῶν, ἀνέλαβεν ὁ ἴδιος τὰ ἡνία καὶ παρώρμα μετὰ μανίας τὸν ἵππον νὰ ἐκκινήσῃ.