ΞΕΝΙΑ ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἐγεννήθη ἐν ἔτει σϟα’ (291) εἰς τὰς Καλάμας τῆς Πελοποννήσου. Οἱ γονεῖς της ὠνομάζοντο Νικόλαος καὶ Δέσποινα, ἦσαν δὲ Χριστιανοὶ ἐκ προγόνων, ὄχι τόσον ἐπιφανεῖς καὶ εὐγενεῖς, ὅσον αὐτάρκεις καὶ εὐσεβεῖς, κατήγοντο δὲ οὗτοι ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ μέρη τῆς Ἰταλίας. Ἐξ αἰτίας ὅμως τῶν συνεχῶν καὶ σκληρῶν κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους διωγμῶν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, κατέφυγον εἰς τὴν πόλιν τῶν Καλαμῶν καὶ ἐγκατεστάθησαν εἴς τι ἀγροτικὸν κτῆμα, ἔξω τῆς πόλεως, διότι ὁ πατήρ της ἦτο γεωργός. Ἐργαζόμενοι λοιπὸν διὰ τῶν ἰδίων των χειρῶν, διὰ τοῦ ἱδρῶτος τοῦ προσώπου των ἔτρωγον τὸν ἄρτον των. Ἐκεῖ ἀπέκτησαν καὶ τὴν χαριτωμένην ταύτην θυγατέρα, τὴν Ἁγίαν Ξενίαν. Αὕτη ἐκ μικρᾶς ἡλικίας ἐδείκνυεν ὁποία ἤθελε γίνει ἀργότερον. Διότι ἀντὶ νὰ παίζῃ ἀτάκτως μετ’ ἄλλων κορασίων καὶ νὰ ἀσχολῆται εἰς ἀργολογίας καὶ ἀνάρμοστα παιγνίδια, καθὼς τοῦτο κάμνουσι πολλὰ κοράσια τῶν ἡμερῶν μας, παρέμενεν εἰς τὴν οἰκίαν πλησίον τῆς μητρός της καὶ μετὰ προσοχῆς καὶ εὐλαβείας ἤκουε τὰς νουθεσίας καὶ τὰς καλὰς αὐτῆς συμβουλάς. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς ὥριμον ἡλικίαν, τότε περισσότερον ἐφάνη ἡ ἀρετὴ τῆς φρονήσεως, ἡ όποία ἔλαμπεν εἰς τὴν ψυχήν της. Διότι, ὅσον ηὔξανε κατὰ τὸ σῶμα, ἐπὶ τοσοῦτον ηὔξανε καὶ ἡ μάθησίς της, ὡς καὶ τὸ ἐξαιρετικὸν αὐτῆς κάλλος.
Ἦτο δὲ κατὰ τὴν μορφήν, ἡ μακαρία, ὡραιοτάτη, ἔφερε κόμην ξανθὴν καὶ οὔλην, εἶχε μέτωπον ὄχι εὐρύ, κάτωθεν δὲ τῶν ὡραίων ὀφρύων της εἶχεν ἐξαιρετικῶς μεγάλους καὶ ζωηροὺς ὀφθαλμούς, βαθὺ γαλανὸν χρῶμα ἔχοντας, εἰς δὲ τὰς ὡραίας παρειάς της ἤνθει πάντοτε τὸ παρθενικὸν ἐρύθημα. Δύο δὲ λακκίσκοι, ἑκατέρωθεν τῶν χειλέων αὐτῆς ἐπὶ τῶν παρειῶν, ἐσκόρπιζον χάριν ἐπὶ τοῦ προσώπου της. Ἦτο ἀκόμη κατὰ τὸ σχῆμα ταπεινή, μᾶλλον ὑψηλή, κατὰ τὴν ὁμιλίαν εὔχαρις καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, πλήρης ἀρετῶν καὶ χάριτος, ὥστε ὁ μετ’ αὐτῆς συναναστρεφόμενος ᾐσθάνετο πολλὴν εὐφροσύνην. Οὐδεμία δὲ οὐδέποτε ἀργολογία ἢ κατάκρισις ἢ ψεῦδος ἐξήρχετο ἐκ τοῦ στόματός της, τὰ ὁποῖα τόσον συχνὰ συμβαίνουσιν εἰς τὰς ἡμέρας μας. Ἐξ αἰτίας λοιπὸν τῆς πτωχείας των καὶ τῆς μακρᾶς ἐκ τῆς πόλεως ἀποστάσεως ἡ Ξενία δὲν ἐφοίτησεν εἰς σχολεῖον, ἀλλ’ ἔμαθεν ἁπλῆν ἀνάγνωσιν, διδαχθεῖσα παρὰ τῆς μητρός της, παρὰ τῆς ὁποίας ηὐχαριστεῖτο νὰ μανθάνῃ περὶ τοῦ βίου καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς καὶ διαφόρους προσευχάς, τὰς ὁποίας μὲ τόσον ζῆλον ἐδίδασκεν εἰς αὐτὴν ἡ καλὴ καὶ εὐσεβὴς μήτηρ της, τὴν ὁποίαν ἡ ἐνάρετος αὕτη κόρη ἠκολούθει τακτικώτατα κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ ἑορτὰς μεταβαίνουσαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.