Διὸ καὶ ἐξαγαγόντες αὐτὸ εἰς τὴν ἔξωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ αὐλὴν καὶ περισυλλέξαντες φρύγανα ἱκανὰ καὶ σχηματίσαντες δι’ αὐτῶν πυρὰν μεγάλην, ἔρριψαν ἀνοσίως τὸ τίμιον σῶμα τοῦ Ἁγίου ἐπὶ τῆς πυρᾶς. Τὸ ἱερὸν ὅμως τοῦτο σῶμα, διὰ τῆς ἐν αὐτῷ οἰκούσης χάριτος, ὄχι μόνον ἀβλαβὲς ὅλως καὶ ἄφλεκτον ἔμεινεν, ἀλλ’ ὡς αὐτοὶ οὗτοι οἱ αὐτουργοὶ τοῦ ἀνοσιουργήματος διηγοῦντο ὕστερον εἰς τοὺς ὁμοφύλους αὐτῶν, αἴφνης φαινόμενος ζῶν ὁ Ἅγιος ἠπείλησεν αὐτοὺς καὶ σφοδρῶς κατεδίωξεν ἐκ τῆς αὐλῆς τοῦ Ναοῦ. Οὗτοι δὲ ἔντρομοι ἐκ τούτου καὶ σχεδὸν ἡμιθανεῖς ἐγκαταλείψαντες τὰ πάντα ἔφυγον εἰς τὰ ἴδια. Ὕστερον δὲ γέροντες Χριστιανοί, λαβόντες τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου ἀπέθεσαν καὶ πάλιν αὐτὸ εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ λάρνακα.
Κατὰ τὸ ἔτος ͵αωμε’ (1845), ὅτε ἐκτίσθη ἐν Προκοπίῳ ἕτερος μέγας Ναός, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, ἠθέλησαν οἱ Χριστιανοὶ τῆς κωμοπόλεως, ὅπως μεταφέρωσι τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου ἁπὸ τὸν παλαιὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἰς τὸν νέον. Ὅθεν, ἀποφασισθέντος τούτου, μετέφεραν οἱ Χριστιανοὶ τὴν ἱερὰν λάρνακα, ἐναποθέσαντες αὐτὴν εἰς τὸν νέον Ναόν. Ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου μὴ εἰς τοῦτο, ὡς φαίνεται, ἀρεσκομένου, μετεκομίζετο παραδόξως διὰ νυκτὸς ἡ λάρναξ αὐτοῦ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ εἰς τὸν παλαιὸν Ναόν, ὅπου καὶ ζῶν ἠγωνίζετο. Οἱ δὲ Χριστιανοί, ἰδόντες τοῦτο καὶ μὴ ὡς θαῦμα ἐκλαμβάνοντες, μετεκόμισαν πάλιν τὴν ἱερὰν λάρνακα εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Καὶ τούτου δὶς καὶ τρὶς γενομένου εὑρίσκετο πάλιν τὴν ἐπαύριον ἡ λάρναξ εἰς τὸν παλαιὸν Ἱερὸν Ναόν. Ἕως ὅτου γνωρίσαντες τὴν τοῦ Ἁγίου θαυματουργίαν καὶ διὰ πολλῶν δεήσεων καὶ παρακλήσεων δυσωπήσαντες αὐτόν, συγκατετέθη τέλος ὁ Ἅγιος καὶ μετέφεραν καὶ πάλιν τὴν ἱερὰν λάρνακα αὐτοῦ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τιμωμένην καὶ προσκυνουμένην παρὰ πάντων.
Κατὰ τὸ ἔτος ͵αωξβ’ (1862) ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτῳ ἐνῷ ἦτο ἀκόμη πρωΐα καὶ ἐτελεῖτο ἡ θεία Λειτουργία, εὐλαβής τις γυνὴ διηγεῖτο, ὅτι τὴν προηγουμένην εἶδε κατ’ ὄναρ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην, ὅτι ἐξῆλθεν ἐκ τῆς λάρνακος αὐτοῦ καὶ ἔτρεχε κρατῶν μὲ τὰς δύο χεῖρας του τὴν στέγην τῆς Ἑλληνικῆς Σχολῆς, ἥτις ἔμελλε νὰ καταρρεύσῃ.