Ὁ δὲ Πρωτοσύγκελλος ἀπεκρίθη· «Πῶς θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ κηδεύσω καὶ ἐνταφιάσω τὸν Ἅγιον Γέροντά μου, τὸν εὐεργέτην μου, ὡς πρέπει, ὄντα μάλιστα καὶ Ἀρχιερέα τοῦ τόπου; Διότι, ὁ μὲν Ἅγιος ταπεινοφρονῶν προέτεινε τοῦτο, ἐγὼ δὲ χρεωστῶ νὰ πράξω τὸ ἀπαραίτητον χρέος μου». Ταῦτα δὲ εἰπὼν ἤρχισε νὰ φροντίζῃ διὰ τὰ πρέποντα.
Καθὼς λοιπὸν ἐξέδυον τὸ ἅγιον Λείψανον, κατὰ τὴν συνήθειαν, ἔκπληκτοι ἀνεῦρον ἅλυσιν περιτετυλιγμενην εἰς τὸ γυμνὸν σῶμα τοῦ Ἁγίου, ἥτις ἐφέρετο σταυροειδῶς ἑκατέρωθεν μέχρι τῆς ὀσφύος, ἀπὸ δὲ τὴν πολυκαιρίαν ἦτο σχεδὸν βυθισμένη ἐντὸς τῆς σαρκός. Τοῦτο ἰδόντες ἅπαντες οἱ ἐκεῖ εὑρεθέντες μεγάλως ἐθαύμασαν διὰ τὸν κρυπτὸν τοῦ Ἁγίου ἀγῶνα καὶ τὴν μεγάλην του ἀρετήν. Ὁ δὲ Ἅγιος πρῴην Καρπάθου καὶ ὁ Πρωτοσύγκελλος, μετὰ μεγάλης εὐλαβείας ἐκτυλίξαντες τὴν ἅλυσιν καὶ ἐνδύσαντες πάλιν αὐτόν, ἐκήδευσαν μετὰ τῶν παρευρισκομένων κατὰ τὸ πρέπον καὶ ἐνεταφίασαν αὐτὸν μετὰ μεγάλης εὐλαβείας, δοξολογοῦντες τὸν Θεόν. Τότε, ἐλθόντες εἰς ἑαυτούς, ἐγνώρισαν τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγιος, ἐπιθυμῶν νὰ κρύψῃ καὶ μετὰ θάνατον τὴν ἀρετήν του, δὲν ἤθελε νὰ γυμνωθῇ τὸ σῶμα του. Ταῦτα δὲ ἀφοῦ ἐγένοντο, ἀμέσως καὶ ἐδοξάσθη παρὰ Θεοῦ ὁ Ἅγιος Πανάρετος διὰ τοιούτου θαύματος.
Πτωχός τις, παράλυτος ὤν, ἐκείτετο εἰς τὸ προαύλιον τῆς Ἐκκλησίας, τρεφόμενος παρὰ τοῦ Ἁγίου καὶ ἐκ τῆς ἐλεημοσύνης τῶν Χριστιανῶν. Οὗτος, ἰδὼν τὸ τοῦ Ἁγίου Λείψανον φερόμενον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὁδηγούμενον εἱς τὸν τάφον, ἐθρήνει μετὰ δακρύων διὰ τὴν στέρησιν τοιούτου πατρὸς καὶ εὐεργέτου συρόμενος δὲ ὅσον ταχέως ἠδύνατο, ἐπλησίασε τὸ Ἅγιον Λείψανον ζητῶν παρ’ αὐτοῦ τὴν βοήθειάν του. Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ὡς ἤγγισεν εἰς τὴν σεπτὴν σορὸν ἰατρεύθη τελείως καὶ ἐφαίνετο ὡς νὰ μὴ ἦτο ἐκεῖνος ὁ πρῴην παράλυτος. Ταῦτα μαθὼν καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἦλθεν ἐκεῖ καὶ ἀσπασθεὶς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, ἔλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ τὴν ἅλυσιν καὶ τὴν μετεκόμισεν εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν αὐτοῦ, χάριν τῆς ὁποίας, συναθροιζόμενα τὰ πλήθη τῶν ἀσθενῶν καὶ μετ’ εὐλαβείας ταύτην ἀσπαζόμενα, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνουσιν ἀπὸ πᾶσαν ἀσθένειαν.
Ταῦτα τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Παναρέτου μαρτυροῦνται γενικῶς παρ’ ὅλης τῆς Κύπρου, καυχωμένης δι’ αὐτόν. Περιεγράφησαν δὲ ταῦτα καὶ παρὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου καὶ ἐστάλησαν πρὸς τὸν εὑρισκόμενον τότε εἰς τὸν θρόνον Παναγιώτατον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Γεράσιμιον.