Ἀπελθόντες λοιπὸν πάλιν οἱ Χριστιανοί, εἶπον εἰς τὸν Ἅγιον πάντα τὰ συμβαίνοντα. Ὅθεν λυπηθεὶς ὁ Ἅγιος διὰ τὴν πώρωσιν τῆς καρδίας τοῦ Ἱερέως, ἐκάλεσεν αὐτὸν καὶ διὰ τρίτην φορὰν καὶ ἤλεγξεν αὐτὸν αὐστηρῶς. Ὁ δὲ Ἱερεύς, οὔτε τὸν Θεὸν φοβούμενος οὔτε τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν Ἅγιον ἐντρεπόμενος, ἤρχισεν εὐθὺς νὰ ὀμνύῃ καὶ νὰ δικαιολογῆται, προφέρων τὸ Πανάγιον ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τότε ὁ Ἅγιος Πανάρετος πολὺ ἐταράχθη· φρίξας δὲ διὰ τὴν ἀφοβίαν τοῦ Ἱερέως καὶ πλήρης θείου φόβου εἶπε πρὸς αὐτόν· «Νὰ φραχθῇ τὸ στόμα σου, ἵνα μὴ ὀμνύῃ ψευδῶς». Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Ἔκτοτε ὁ Ἱερεὺς ἔμεινε βωβὸς καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ. Ὁ δὲ Ἅγιος, ταπεινοφρονῶν, ἔλεγε· «Δὲν ἔπραξα τοῦτο ἐγὼ ὁ ἀνάξιος, ἀλλὰ τὸ φοβερὸν ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπαίδευσεν αὐτόν». Αἰσχυνόμενος δὲ ὁ Ἱερεὺς δι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔπαθεν, ἀπῆλθεν ἐκεῖθεν καὶ ἔμενε βωβὸς ἐπὶ μακρὸν διάστημα. Ἀσθενήσας δὲ βαρέως ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ. Ὅθεν φοβηθεὶς τὴν δικαίαν κρίσιν τοῦ Θεοῦ, ἥτις πράγματι ἦλθεν ἐπ’ αὐτὸν ἔτι ζῶντα, ἐλυπεῖτο καθ’ ὑπερβολὴν καὶ μετὰ φόβου ἔγραψε πρὸς τὸν Ἅγιον, παρακαλῶν νὰ καταδεχθῇ καὶ ἔλθῃ πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ τὸν ἐξομολογήσῃ καὶ τὸν συγχωρήσῃ.

Ὁ δὲ Ἅγιος, βλέπων τὴν τοῦ Ἱερέως τούτου, μετάνοιαν, μετὰ χαρᾶς καὶ προθυμίας ἔσπευσε προς αὐτόν. Ὡς προσήγγισε δὲ εἰς τὴν κλίνην τοῦ ἀσθενοῦς Ἱερέως, ὅστις ἔπνεε τὰ λοίσθια, εἶπε· «Θάρσει, τέκνον, διότι, ἀφοῦ μετενόησας, θέλεις ἐλεηθῆ παρὰ Θεοῦ». Ὁ δὲ Ἱερεὺς δακρυρροῶν καὶ μόνον διὰ σχημάτων ἐφανέρωνεν ὅτι παρακαλεῖ τὸν Ἅγιον νὰ δεηθῇ πρὸς τὸν Θεόν, ὅπως λυθῇ ἡ γλῶσσα του καὶ δυνηθῆ νὰ ἐξομολογηθῇ ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου καὶ εἴπῃ τὰς ἁμαρτίας του. Εὐσπλαγχνισθεὶς λοιπὸν αὐτὸν ὁ Ἅγιος ἔκλεισε τὴν θύραν καὶ σταθεὶς εἰς προσευχὴν ἐδέετο εἰς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ. Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ὡς ηὐλόγησεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος, ἐλύθη τοῦ δεσμοῦ ὁ Ἱερεὺς καὶ οὕτω ἐξομολογηθεὶς μετὰ θρήνου πολλοῦ τὰς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἐζήτει τὴν συγχώρησιν. Ὁ δὲ Ἅγιος, παρηγορῶν αὐτὸν εἶπε· «Ἔχε θάρρος, τέκνον μου· διότι βαδίζεις πρὸς τὸν θάνατον καὶ ἵλεως ὁ Κύριος θέλει γίνει πρὸ σέ». Τοῦτο δὲ καὶ ἐγένετο, κατὰ τὴν τοῦ Ἁγίου φωνήν. Τὸ θαῦμα τοῦτο ἐμαρτυρήθη ὑπὸ πολλῶν, μάλιστα δὲ ὑπὸ τοῦ τότε Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γερασίμου, εὑρεθέντος κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην εἰς τὴν Κύπρον καὶ ἐνδιατρίψαντος ἐν αὐτῇ ἐπ’ ἀρκετόν. Ἀκούσατε τώρα καὶ δεύτερον θαῦμα.