Διότι, ἂν καὶ καθ’ ὅλον τὸν καιρὸν τῆς Ἀρχιερατείας αὐτοῦ οὕτως ἠγωνίζετο ἐν τῷ μέσῳ τοῦ κόσμου ἢ ἐντὸς τῆς Ἐπισκοπῆς, ὅπου βεβαίως εὑρίσκοντο σχεδὸν πάντοτε οἱ Κληρικοὶ συλλειτουργοὶ αὐτοῦ καὶ οἱ ὑπηρέται, κατὰ τὴν τάξιν καὶ συνήθειαν τῶν Ἀρχιερέων, καὶ ἠδυνήθη νὰ ἀποκρύψῃ τοὺς πρὸς τὴν ἀρετὴν ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους ὑπηρέται καὶ Κληρικοὶ μόλις ὀλίγον πρὸ τοῦ τέλους τῆς αὐτοῦ παροικίας ἐγνώρισαν, πόσον μᾶλλον ἀσφαλῶς θὰ ἠγωνίσθη ὅταν ἦτο ἁπλοῦς ἰδιώτης, τελείως κρυφίως καὶ ἐν ἀγνοίᾳ πάντων. Ἀκριβῶς δὲ ἐπειδὴ ἐφαίνετο τοιοῦτος εἰς τὸν κόσμον, εἰς δὲ τὸν Θεὸν ἁγνὸς καὶ εὐάρεστος, διὰ τοῦτο, ἐκ θείας Προνοίας, ἐψηφίσθη Ἀρχιερεὺς καὶ ἐγκατεστάθη εἰς τὸν θρόνον τῆς ἐν τῆ Κύπρῳ πόλεως Πάφου, ὁ καθολικὸς διάδοχος καὶ παρ’ ὀλίγον ὅμοιος τοῦ τετραημέρου Λαζάρου Πανάρετος, ὁ πᾶσαν ἀρετὴν καὶ σύνεσιν ἐξασκήσας.

Εὐθὺς λοιπὸν ἀπὸ τῆς ἀνόδου τοῦ Ἁγίου εἰς τὸν θρόνον ἅπαντες οἱ διακονοῦντες καὶ ὑπηρετοῦντες εἰς τὴν Μητρόπολιν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Κληρικοὶ ἠγάπησαν τὸν Ἅγιον καὶ τὸν ἐξετίμησαν ὡς καλὸν καὶ ἄξιον Ἀρχιερέα, λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· «Δόξα τῷ Ἁγίῳ Θεῷ ἡμῶν, διότι ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς τοιοῦτον Ἀρχιερέα, ταπεινόν, πρᾶον, ἐγκρατῆ, ὑπομονητικόν, ἁπλούστατον καὶ φιλήσυχον». Καὶ τὸν ἐξετίμων μὲν δι’ ὅλα αὐτά, ὡς εἴπομεν, δὲν ἐγνώριζον ὅμως καὶ τὴν πραγματικὴν ἁγιωσύνην αὐτοῦ, λόγῳ τῆς ταπεινοφροσύνης του, καὶ διότι, ὅσας ἀρετὰς κατώρθωνε, τὰς ἔκαμεν ἐν τῷ κρυπτῷ ὡς προείπομεν. Ὅταν ὅμως ἐπλησίαζε πρὸς τὸ μακάριον αὐτοῦ τέλος, τότε ἀπεκαλύφθη, ἐν μέρει μόνον καὶ ἡ ἁγιότης τῶν ἔργων αὐτοῦ, τόσον τῆς προτέρας αὐτοῦ ζωῆς ὅσον καὶ τῆς ἐσχάτης. Ἀλλὰ καὶ πάλιν ὄχι ὅλων τῶν θεαρέστων ἔργων του, ἀλλ’ ὅσων περιῆλθον εἰς τὴν ἀντίληψιν τῶν οἰκείων αὐτοῦ καὶ ὅσων ἀπέμειναν εἰς τὴν μνήμην των. Διότι ταῦτα μόνον ἔγραψαν καὶ εἰς φῶς ἔδωκαν. Ἐκ τούτου λοιπὸν πληροφορούμεθα, ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἔγραψαν μόνον ὅσα εἶδαν, τὰ δὲ πρῶτα δὲν ἐγνώριζον· ἡμεῖς δέ, ἀρκεσθέντες καὶ εἰς αὐτὰ μόνα, τὰ ὁποῖα εὕρομεν, ταῦτα ἀναφέρομεν, δοξάζοντες τὸν ἐν Τριάδι Θεόν.

Εὑρισκόμενος λοιπὸν ὁ θεῖος Πανάρετος εἰς τὸ ὕψος τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἔκρυπτε μὲν τὴν ἁγιότητα καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς οἰκείους του, ἐφαίνετο δὲ μόνον ἡ πραότης αὐτοῦ, ἡ ταπείνωσις, ἡ πρὸς τὸ ἴδιον ποίμνιον ἀκριβὴς ἐπιμέλεια, ἡ συμπάθεια καὶ ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου ἐδίδασκε τοῦτο.