Ταῦτα τοῦ Ὁσίου λέγοντος (ὢ τῆς πολλῆς αὐτοῦ παρρησίας πρὸς Κύριον!) εὐθὺς ἐφάνη πρὸς ἐκείνους ὁ μέγας Πρόδρομος, κρατῶν ράβδον εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρά του, καὶ εἰς αὐτοὺς μὲν εἶπε νὰ μὴ φοβοῦνται οὐδόλως, τοὺς δὲ βαρβάρους ἐφοβέρισε νὰ τοὺς φονεύσῃ, ἐὰν δὲν στρέψουν εἰς τὰ ὄπισθεν· τότε τῶν μὲν βαρβάρων αἱ χεῖρες ἐξηράνθησαν, καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ τοὺς βλάψουν, ἔμειναν ἄπρακτοι· οἱ δὲ Ὅσιοι, ἰδόντες τοιοῦτον παράδοξον θαυματούργημα, εὐχαριστοῦσαν τὸν Κύριον λέγοντες· «Δόξα σοι, Χριστὲ Βασιλεῦ Παντοδύναμε, ὅστις μᾶς ἐλύτρωσες ἀπὸ τὸν κίνδυνον διὰ μέσου τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου Σου». Οὕτω λοιπὸν ἀπῆλθον εἰς τὸν Ἄθωνα ἀβλαβεῖς, καὶ εὑρόντες τοὺς ἀδελφοὺς ἀνήγγειλαν τὰ γενόμενα χαίροντες.
Ἀκούσαντες ταῦτα οἱ ἀδελφοὶ ἐδόξασαν ἅπαντες τὸν Θεόν, ὅστις δὲν καταισχύνει ὅσους εἰς Αὐτὸν ἐλπίζουσιν. Ὁ δὲ Δομέτιος εἶπε ταῦτα πρὸς τὸν Ὅσιον. «Δὲν σοῦ τὸ εἶπον ἐγὼ νὰ βάλῃς μόνον ἀρχήν, καὶ ὁ Κύριος θὰ σοῦ στείλῃ βοήθειαν; ἄρχισε τώρα τὴν οἰκοδομὴν μὲ προθυμίαν, καὶ μὴ δειλιάσῃς διὰ τὰ ἐπίλοιπα ἔξοδα, ὅτι ὁ Δεσπότης Χριστὸς σοῦ στέλλει ἐξ ὕψους βοήθειαν». Τότε ὁ Ὅσιος εὗρεν ἐργάτας, καὶ ἐμάζευσαν πέτρας καὶ ξύλα, καὶ ἔκαμαν ἀσβέστην, καὶ ὅσα ἄλλα ἦσαν ἀναγκαῖα πρὸς τὸ ἔργον ἡτοίμασαν, ἔκτισαν δὲ πρῶτον τὰ τείχη, ἔπειτα τὸν Ναὸν τοῦ Προδρόμου μέγαν καὶ θαυμάσιον, κελλία πολλά, νοσοκομεῖον, τράπεζαν καὶ ἄλλα ὅσα ἦτο ἀνάγκη, καὶ κατεβίβασαν ἀπὸ τὸ βουνὸν ὕδωρ πολὺ καὶ νόστιμον· ἐτελειώθη δὲ ἡ Μονὴ εἰς τὸ ͵ϛωπη’ (6888) ἔτος ἀπὸ Ἀδάμ, ἀπὸ δὲ τὸ σωτήριον ἔτος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ͵ατπ’ (1380). Πλὴν ἐπειδὴ ἔμειναν τινὰ ἡμιτελῆ, ἤτοι ἡ ἁγιογράφησις τοῦ Ναοῦ καὶ ἄλλα τινὰ χρειαζόμενα καὶ δὲν εἶχε πλέον χρήματα, ἐπῆγε πάλιν εἰς τὴν Τραπεζοῦντα ὁ Ὅσιος καὶ ἀνήγγειλεν εἰς τὸν βασιλέα τὴν ὑπόθεσιν· ὅστις πάλιν τὸν ὑπεδέχθη χαρούμενος καὶ τοῦ ἔδωσε πολλὰ χρήματα. Ἀπελθὼν δὲ εἰς τὸ Μοναστήριον, εὗρεν αὐτὸ παντέρημον, ὅτι ἀπὸ συνεργείαν δαίμονος ἐπῆγαν πολλοὶ Ἀγαρηνοί, καὶ μὲ διαφόρους τέχνας καὶ μηχανὰς ἐμβῆκαν μέσα καὶ ᾐχμαλώτισαν ἅπαντας ἁρπάσαντες οἱ ἐπάρατοι καὶ ὅσα χρήσιμα πράγματα εἶχον.
Ταῦτα μαθὼν ὁ Ὅσιος ἐλυπήθη πολλὰ καὶ ἔκλαυσεν ἀπὸ καρδίας, πλὴν δὲν ἐλάλησε λόγον βαρὺν κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἠξεύρων ὅτι ἦτο ἀπὸ τὸν μισόκαλον· μόνον ἐφρόντισε νὰ ἀνεύρῃ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ λυτρώσας αὐτοὺς ὡς καλὸς βοσκός, τοὺς ἐπανέφερεν ὅλους εἰς τὸ Μοναστήριον μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ.