Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεύς καὶ βλέπων ἐκεῖνο τὸ χαριέστατον πρόσωπον τὸ σεμνοπρεπὲς καὶ ἡδύτατον καὶ τὴν λοιπὴν σχετικὴν κατάστασιν, τὸν ἠγάπησεν ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας του, καὶ κρίνων ὅτι ὄντως ὁ Θεὸς τὸν ἔστειλεν, ἀπεκρίνατο λέγων. «Ἐγώ, πάτερ, θὰ ἱκανοποιήσω τὸν πόθον σου, θὰ σοῦ δώσω ὅσα ἔξοδα χρειάζονται, μόνον ἐπιθυμῶ σὺ καὶ ὅλοι οἱ διάδοχοί σου νὰ μὲ μνημονεύετε εἰς ὅλας τὰς εὐχὰς καὶ λειτουργίας σας πάντοτε μὲ ὅλους τοὺς προγόνους καὶ ἀπογόνους μου, ἵνα μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος, ἐδῶ μὲν προσκαίρως νὰ διέλθωμεν τὴν ζωὴν εἰρηνικῶς, ἐκεῖ δὲ νὰ τύχωμεν τῆς αἰωνίου μακαριότητος». Τότε ὁ μὲν Ὅσιος ὑπεσχέθη νὰ κάμῃ ἀνελλιπῶς ὅσα τοῦ εἶπεν ἐξ ἀποφάσεως, ὁ δὲ βασιλεὺς παρευθὺς ἔμπροσθεν πάντων ἔκαμε γράμμα χρυσόβουλλον, νὰ ὀνομάζεται ἡ Μονὴ τοῦ μεγάλου Κομνηνοῦ, νὰ εἶναι χρεώστης αὐτὸς καὶ οἱ τούτου ἀπόγονοι νὰ τοὺς δίδουν ὅσα χρειάζονται.

Τότε λοιπὸν ἔδωσεν ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν Ὅσιον πεντήκοντα λίτρας χρυσίου, ὑπεσχέθη δε νὰ τοῦ δώσῃ ἄλλα τόσα εἰς ὀλίγον διάστημα, νὰ κτίσῃ ὅσα χρειάζεται. Εἰς δὲ τὸ χρυσόβουλλον ἔγραψε νὰ δίδουν κάθε χρόνον εἰς τὸ Μοναστήριον ἀπὸ τὸν βασιλικὸν θησαυρὸν χίλια ἀργύρια, τὰ ὁποῖα μετέβαινε πράγματι μοναχὸς τῆς Μονῆς κατ’ ἔτος καὶ τὰ ἐλάμβανε. Προσμείνας λοιπὸν ἱκανὰς ἡμέρας καὶ συνευφρανθέντες μὲ τὸν βασιλέα καὶ τὸν Ἀρχιερέα, ἐπῆρε τὸ χρυσίον καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πλοῖον χαρούμενος. Ὅταν δὲ διέπλεον τὸν Ἑλλήσποντον συνήντησαν πειρατικὰ πλοῖα τῶν Ἀγαρηνῶν, τὰ ὁποῖα ὥρμησαν ἐναντίον των· ἰδόντες δὲ ἐκεῖνοι τοὺς βαρβάρους ἐφοβήθησαν, καὶ ἐπειδὴ ἦσαν πλησίον τῆς γῆς ἔτρεχον πρὸς αὐτήν, ἵνα διαφύγουν τὸν κίνδυνον. Τότε ὁ τοῦ Θεοῦ γνήσιος δοῦλος Διονύσιος, ἔχων πρὸς αὐτὸν τὴν πίστιν ἀδίστακτον, εἶπε πρὸς αὐτούς· «μὴ φοβεῖσθε, τέκνα, οὐδόλως, ἀλλὰ καρτερήσατε ἀκόμη ὀλίγον, νὰ ἴδητε τοῦ Θεοῦ τὴν δύναμιν· ἂς ἔχωμεν εἰς Αὐτὸν ὅλην τὴν ἐλπίδα μας, καὶ θὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν κίνδυνον».

Τότε οἱ μὲν βάρβαροι πλησίον τοῦ πλοίου γενόμενοι ἤρχισαν νὰ τοὺς τοξεύουν. Ὁ δὲ Ὅσιος ὑψώσας πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ηὔξατο οὕτω μὲ θερμότατα δάκρυα. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι ἀεὶ δοξαζόμενος, ἐπάκουσόν μου τοῦ ἀχρείου δούλου Σου, καὶ λύτρωσαί μας ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν ταύτην, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Μητρός Σου καὶ τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου Σου».