Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ τοῦ κτίτορος τῆς ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἱερᾶς καὶ κοινοβιακῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Ἔστερξαν λοιπὸν καὶ ἔκτισαν ὑψηλότερα εἰς τὸ βόρειον μέρος τοῦ ὄρους κελλία καὶ Ἐκκλησίαν τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, ὅστις ἕως τὴν σήμερον ὀνομάζεται ὁ παλαιὸς Πρόδρομος, οἰκήσαντες δὲ ἐκεῖ, ἀνέβαινεν ὁ Ὅσιος ἕκαστον Σάββατον καὶ τοὺς ἐλειτούργει, μετελάμβανον δὲ καὶ ἐφιλεύοντο ὁμοῦ δύο ἡμέρας καὶ τοὺς ἐδίδασκε καὶ ἐλάμβανον πολλὴν ὠφέλειαν. Κατὰ δὲ τὴν Κυριακὴν τὸ βράδυ ἔδιδον οἱ μαθηταί του εἰς τὸν Ὅσιον κανένα ἄρτον καὶ ἀκρόδρυα καὶ κατέβαινεν εἰς τὸ κελλίον του.

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ τόπος ἐκεῖνος ἦτο πολὺ ψυχρός, καὶ τὸν χειμῶνα εἶχον πολλὴν κακοπάθειαν, ἔκτισαν κελλία χαμηλότερα, εἰς τὸ δυτικὸν μέρος, καὶ ἐφύτευσαν ἀμπέλια, οὕτω δὲ ᾠκονομοῦντο. Κατεσκεύασαν δὲ καὶ λέμβον, ἐπειδὴ ἄνθρωποι ἦσαν καὶ ἐχρειάζοντο διάφορα πράγματα· ὅταν δὲ ἔφεραν σιτάρι ἢ ἄλλα βαρέα πράγματα, τοὺς ἐβοήθει πολλὰ ὁ Ἅγιος ὡς φιλόστοργος, καὶ τὰ ἀνέβαζε τόσον ἀνήφορον, ἐπειδὴ ἦτο ἰσχυρὸς καὶ ἠδύνατο· ἔλεγε δὲ εἰς ὅλους, ὅτι ὁ προεστὼς πρέπει νὰ εἶναι εἰς τοὺς ἄλλους καλὸν ὑπόδειγμα. Πολλὰς δὲ φορὰς ἔμενον τὴν νύκτα εἴς τινα καλύβην, τὴν ὁποίαν εἶχον εἰς τὸν αἰγιαλόν, κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον ἠγείροντο νὰ ἀναγνώσουν τὴν ἀκολουθίαν των, ἐξερχόμενοι ἔξω ὅταν δὲν ἔβρεχεν. Ὁ δὲ Ἅγιος εἶχε συνήθειαν καὶ ἔστεκεν εἰς ὅλην τὴν ὑμνῳδίαν ὄρθιος μὲ πολλὴν εὐλάβειαν, ὅλος εἰς τὸν νοῦν μετάρσιος, ἡνωμένος μετὰ τοῦ Θεοῦ, ὅλος ἔκδημος, κυττάζων ἀκλινῶς πρὸς τὸ θεῖον φῶς, ἵστατο δὲ ἕως τὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας ὡς πύργος ἀκλόνητος.

Νύκτα λοιπὸν τινά, καθὼς ἐστέκετο εἰς τὸν ὄρθρον, εἶδεν εἰς τὸν τόπον ὅπου ἦτο Θεοῦ θέλημα νὰ γίνῃ τὸ μοναστήριον, καὶ ἐστέκετο (ὤ τῶν ἀρρήτων, Χριστέ, μυστηρίων σου!) λαμπὰς μεγάλη ἀνημμένη ἕως τὸ ξημέρωμα. Τοῦτο ἰδὼν ὁ Ἅγιος, τὸ μὲν πρῶτον ἐσιώπησε καὶ δὲν εἶπέ τι εἰς οὐδένα, φοβούμενος μήπως ἦτο φαντασία δαίμονος· ὕστερον ὅμως, ὅταν εἶδε τὸ θαυμάσιον τοῦτο πολλὰς νύκτας, ἐπῆγε καὶ εὗρε διορατικόν τινα καὶ πνευματοφόρον Ἱερομόναχον, τὴν κλῆσιν Δομέτιον, ὅστις κατῴκει εἰς τὸν ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀνήγγειλε δὲ εἰς αὐτὸν τὴν ὑπόθεσιν. Ὁ δὲ σοφὸς Δομέτιος δὲν ἠμέλησεν, ἀλλὰ ἐπῆγεν ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον διὰ νὰ ἴδῃ ὀφθαλμοφανῶς τὸ θαυμάσιον.