Σύνταξόν με ἐν τῇ ἀθανάτῳ Σου τρυφῇ μετὰ τῶν γονέων μου, τῶν προαθλησάντων ὑπὲρ τοῦ Ὀνόματός Σου. Μνήσθητι καὶ τῶν ἐπικαλουμένων τὸ Ὄνομά Σου τὸ Ἅγιον δι’ ἐμοῦ τῆς δούλης Σου ἐν καιρῷ θλίψεως. Μνήσθητι τῶν ἐπιτελούντων τὴν μνήμην τῆς ἐμῆς τελειώσεως. Ἀντάμειψον αὐτοὺς μὲ τὰ πλούσιά σου χαρίσματα. Ἐπάκουσον τῆς προσευχῆς αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ δεήσεως. Πλήρωσον τὰ πρὸς σωτηρίαν αὐτῶν αἰτήματα, ἵνα καὶ ἐν τούτοις δοξασθῇ τὸ Ὄνομα Σου τὸ Ἅγιον, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Ταῦτα τῆς Ἁγίας προσευχομένης, Ἄγγελοι φωτεινοὶ παρέλαβον τὴν ἁγίαν αὐτῆς ψυχήν. Ἰδόντες δὲ, οἱ δήμιοι καὶ οἱ περιεστῶτες ὅτι ὁμοῦ μὲ τὴν φωνὴν παρέδωκε καὶ τὴν ψυχήν της ἑκουσίως, ἐξεπλάγησαν λέγοντες· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν, ὅτι ἔχει τὴν ἐξουσίαν τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου· διότι, ἐὰν δὲν ἤθελεν αὕτη μὲ τὸ θέλημά της νὰ ἀποθάνῃ, ἐξ ἅπαντος ἤθελε νικήσει καὶ τὸ ξίφος, καθὼς καὶ πρότερον ἐνίκησε τὸ πῦρ καὶ τοὺς λέοντας». Ὡς δὲ ἔμελλον οὗτοι νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὸν ἔπαρχον Ἀπολλώνιον, ἵνα εἴπωσιν εἰς αὐτὸν τὰ συμβάντα, φωνὴ ἠκούσθη ἀοράτως λέγουσα· «Πορεύεσθε, ἀδελφοί, καὶ διηγεῖσθε πᾶσι τοῦ Θεοῦ τὰ μεγαλεῖα». Καὶ οἱ μὲν ὑπηρέται πορευθέντες ἀπήγγειλαν τῷ Ἀπολλωνίῳ πάντα καταλεπτῶς. Χριστιανοὶ δέ τινες, κεκρυμμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἑλλήνων, ἔλαβον τὸ λείψανον τῆς Ἁγίας καὶ ἐνεταφίασαν εἰς ἐπίσημον τόπον, δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μαρτύριον τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, εὐλογημένοι Χριστιανοί· οὕτως ἠγωνίσθη, οὕτως ἐτελειώθη, οὕτως ἔτυχε καὶ τῆς ἀδιαδόχου βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Λοιπὸν καὶ ἡμεῖς, οἵτινες ἑορτάζομεν τὴν μνήμην αὐτῆς καὶ θέλομεν νὰ δεχθῇ ὁ Θεὸς τὴν πανήγυρίν μας, ἂς μὴ κάμνωμεν πράγματα, τὰ ὁποῖα ἔκαμνον οἱ Ἕλληνες εἰς τὰς πανηγύρεις αὐτῶν, δηλαδὴ χορούς, παιγνίδια, ᾄσματα καὶ ἄλλα δαιμονικὰ ἔργα, ἀλλὰ μετὰ συντετριμμένης καρδίας, μετὰ καθαροῦ συνειδότος ἂς πανηγυρίσωμεν καὶ ἂς ἑορτάσωμεν τὴν μνήμην τῆς Ἁγίας. Μὴ στολιζώμεθα ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, ὅτι γῆ εἴμεθα καὶ εἰς τὴν γῆν θὰ ὑπάγῃ τὸ σῶμά μας· μὴ ὑπερηφανευώμεθα διὰ ἐνδύματα καὶ κοσμήματα, διότι ὁ θάνατος μᾶς περιμένει· μὴ πορνεύωμεν καὶ μιαινώμεθα, διότι τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον ἑτοιμάζεται διὰ τοὺς τοιούτους· μὴ πολυπίνωμεν καὶ μεθύωμεν, διότι θέλομεν διψήσει, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον μετὰ τοῦ πλουσίου.